" زهرمار خان از لب دیگ بر نمی گردد "

«زهرمار خان» از روسای ایل افشار که به واسطه اخم و عبوسش این لقب را دریافت کرده از قضیه خبردار میشود و این کار را منافی عصمت می پندارد و از اینکه بدون مشورت او این امر صورت گرفته بود شلاق خود را به کمر زده درب اندرون شاه رفته و میخواسته وارد اندرون شود و خواهر شاه را شلاق کاری نماید؛ خواجه ها به هر ترتیبی بود او را رد کردند و خواهر شاه از کتک خوردن نجات یافت.

آقا محمدخان از سفر که برگشت از واقعه مطلع شد و امر داد زهرمار خان را در دیگ بجوشانند اما این مجازات ممکن بود خشم ایل افشار را در پی داشته باشد. جلادان در حیاط عمارت سلطنتی داشتند دیگ را جوش می آورند. یکی از رجال درباری که از حالات شاه فهمیده بود خودش هم از این حکم بعلت احتمال شورش ایل افشار پشیمان شده؛ جلو آمد و با محافظه کاری خاص مقربین و کاسه لیسان همراه چاشنی چاپلوسی و چرب زبانی شفاعت زهرمار خان را کرد.

بالاخره آقا محمدخان از خر شیطان پیاده شده و با چند تا فحش آبدار زهرمار خان را عفو میکند.
درست در موقعی که دیگ جوش آمده بود، خبر عفو شاه به جلادان رسید و گرنه آبگوشت افشاری پخته می شد. در این حین جلادان با کمال تعجب دیدند زهرمار خان با عجله به سمت نردبان کنار دیگ می دود. جلوی او را گرفتند و گفتند «مگر نشنیدید که شاه شما را بخشیده است؟» گفت «بله! اما زهرمار از لب دیگ برنمی گردد» و می خواست از نردبان بالا برود و خود را در دیگ بیندازد، مدتی این کشمکش ادامه میبابد تا بالاخره به امر فراش باشی دیگ آب جوش را سرنگون میکنند و وسیله خودکشی خان افشار را از بین میبرند.

از آن پس جمله «زهر مارخان از لب دیگ بر نمی گردد» ضرب المثل میگردد و تا مدتها در مواردی نظیر لجاجت و یکدندگی و حتی سرسختی و امثالهم بکار میرفت.