نگاه بدبینانه به شادیهای دیشب فوتبال

صادق زیباکلام، استاد دانشگاه در آرمان نوشت:

به نظر می رسد که فوتبال و پیروزی در فوتبال بعضا بهانه ای می شود برای بروز دادن عواطف و احساسات پررنگ سیاسی. آنچه که دیشب اتفاق افتاد قابل پیش بینی بود،هم با توجه به پیروزی آقای حسن روحانی در انتخابات روز جمعه و هم پیروزی بر تیم فوتبال کره جنوبی و راه یافتن به جام جهانی.

تا اینجای قضیه شادی و شادمانی ها قابل درک بود اما برخی از شعارهایی که داده می شد، برخی از حرکاتی که توسط مردم بخصوص جوانان صورت می گرفت و اصراری که برای نشان دادن خارج از قاعده و خارج از نرم رفتار کردن از سوی بسیاری از جوانان نشان داده می شد، بد نمی شود و ضرر ندارد که قدری ما را به تامل وادارد و این سوال را برای خودمان مطرح کنیم که آیا به راستی همه آن ابراز احساسات صرفا برای فوتبال بود؟

آیا جوانان ما هیچ انگیزه دیگر سیاسی و اجتماعی در سر نداشتند؟ من نمی خواهم اسیر بدبینی و ناامیدی شوم، ولی عقل سلیم به ما می گوید که یک مقداری احتیاط کنیم و ضرر نمی کنیم اگر کمی بدبینانه به داستان شب گذشته نگاه کنیم. ضرر نمی کنیم اگر این تردید، این دغدغه و این وسواس را مطرح کنیم که شاید فوتبال بهانه ای بود برای نشان دادن احساسات سیاسی که مدت هاست پنهان مانده و منتظر بهانه ای و راهی برای بیرون ریختن و نشان دادنش می باشد.

خیلی ضرری نمی کنیم اگر تصور ما باطل باشد و آنچه که شب گذشته بود صرفا شادی از راهیابی ایران به جام جهانی بود. چون در آن صورت ما یک تصور و خیال باطل داشته ایم، یک ظن و گمان غلط داشتیم و در عمل معلوم شده که صرفا وهم و گمان و یک بدبینی بیشتر نبوده و در حقیقت آنچه که شب گذشته نشان داده شد صرفا شادی و هیجان جوانان ما برای راهیابی به برزیل بود.

اما برای یک لحظه اگر اینگونه نبود و زبانم لال و خدای ناکرده فوتبال بهانه ای بود برای به نمایش گذاشتن احساسات اجتماعی در آن صورت می طلبد که رئیس جمهور جدید خیلی جدی به فکر فرو برود و در همین ابتدای کار از مشاورینشان و سایر مسئولان بپرسند که ما چه کرده ایم که جوانان ما منتظر بهانه ای هستند تا عواطف و احساسات را اینگونه بیرون بریزند؟ و آیا در جوامع دیگر هم اینگونه است؟ و صرف راهیابی به جام جهانی و یا حتی بردن جام جهانی باعث می شود که مردم و بالاخص جوانانشان اینگونه به خیابان ها بیایند؟