عجیب‌ترین عادت‌های مهمانوازی در جهان؛ از تعارف ایرانی‌ها تا شام ندادن در سوئد

به گزارش «پارسینه»، یکی از مزایای غیرقابل انکار شبکه‌های اجتماعی آشنایی با ابعاد مختلف زندگی افراد، ملت‌ها و فرهنگ‌های دیگر است. ممکن است شما هرگز پایتان را ایران بیرون نگذاشته باشید، اما به لطف اشتراک تجربیات دیگران در شبکه‌های اجتماعی می‌توانید اطلاعات متنوعی از سایر نقاط جهان کسب کنید. این موضوع به ویژه درباره خرده فرهنگ‌ها و آداب و رسوم محلی بیشتر صدق می کند، چرا که مانند تصاویر یک جای دیدنی یا یک جشن ملی مهم، راحت به چشم نمی‌آیند و کمتر در موردشان گفته می‌شود.

یکی از مواردی که در روز‌های گذشته بحث‌های گسترده‌ای را در توییتر برانگیخت این بود که سوئدی‌ها به مهمانانشان غذا نمی‌دهند. البته این موضوع به سوئد منحصر نمی شود و تقریبا بیشتر کشورهای اسکاندیناوی چنین رفتاری دارند. کاربران توییتر برای بازنشر تجربیاتشان هشتگ «رسوایی سوئد» یا #SwedenGate را هم به راه انداختند. پس از آن، وبسایت تخصصی «تروالر» به عادت‌های عجیبی پرداخت که ممکن است که در کشور‌های مختلف تجربه کنید و جالب اینجاست که بسیاری از عادت های عجیب کشورهای دیگر، در ایران هم وجود دارند.

درست است. سوئدی‌ها تمایل ندارند که در خانه خود برای بازدیدکنندگان غذا سرو کنند. این مطمئناً در همه جا وجود ندارد، زیرا دوستان سوئدی دوست‌داشتنی‌ام، شام‌های بسیار خوبی از کوفته و لینگون بری و امثال آن سرو کرده‌اند. با این حال، این رفتار سوئدی‌ها دلایلی تاریخی و پیچیده که به روز‌های خشونت آمیز وایکینگ‌ها باز می‌گردد، از جمله اینکه دوست ندارند به به کسی مدیون باشند و همچنین وجود یک سیستم آداب معاشرت که می‌گوید مهمان نوازی فقط باید توسط افراد دارای موقعیت بالاتر انجام شود، پس اگر برای کسی غذا بپزید، در واقع او را سطح پایین‌تر دیده و شرمگینش می‌کنید؛ بنابراین اگر هنگام غذا به خانه یکی از دوستان سوئدی برسید، ممکن است گرسنه بمانید.

از طرف دیگر، شما هرگز در لبنان گرسنه نخواهید بود. صرف نظر از اینکه چه وقت روز است و مردمی که به خانه‌شان رفته‌اید چقدر می‌شناسید، تحت هیچ شرایطی در لبنان چیزی جز سیری بیش از حد را تجربه نخواهید کرد. مهمان‌نوازی در این کشور و همچنین بسیاری از همسایگان آن یک افتخار است و معمولاً فرصت استقبال از مهمانان و پذیرایی از آن‌ها با هر لقمه خوشمزه‌ای از غذا‌های لبنانی با خوشحالی پذیرفته می‌شود. یک نکته را در نظر بگیرید: اگر می‌خواهید کمک کنید سعی کنید اولین کمکتان ساده باشد، زیرا از شما انتظار می‌رود که حداقل چند کمک دیگر داشته باشید.

بهترین کار این است که هنگام بازدید از کره جنوبی کفش‌هایی بپوشید که به راحتی از پایتان دربیاید، چرا که پوشیدن چیزی به جز جوراب در خانه، برای میزبانان شما بسیار توهین آمیز خواهد بود. این قانون برای معابد و سایر مکان‌های مقدس نیز صدق می‌کند و در بسیاری از رستوران‌های سنتی نیز کفش‌های خود را درآوردند.

در هنگام بازدید از ژاپن باید از یک دنیا ملاحظات فرهنگی آگاه بود - اگرچه خوشبختانه به عنوان یک خارجی، اگر از آن‌ها اطاعت نکنید زیاد به شما سخت نمی‌گیرند. ژاپنی‌ها وقتی با فرد دیگری ملاقات می‌کنند به‌جای دست دادن تعظیم می‌کنند، هنگام غذا خوردن راه نمی‌روند، هرگز انعام نمی‌دهند (یا انتظار انعام دارند)، همیشه وقت شناس هستند، هرگز در مناطق شلوغ با تلفن صحبت نمی‌کنند، و این روز‌ها همه جا ماسک می‌زنند. نکته دیگری که باید به خاطر بسپارید، همراه داشتن و رد و بدل کردن کارت ویزیت است: این امر در ژاپن بسیار اتفاق می‌افتد، حتی اگر برای سفر کاری نرفته باشید. کارت‌ها باید با دو دست داده و دریافت شوند و زمان مناسبی به خواندن و جمع کردن کارت‌های دیگران اختصاص داده شود.

مانند ژاپن، ایران نیز دارای یک سیستم آداب معاشرت پیچیده است که «تعارف» نامیده می‌شود و برای بازدیدکنندگانی که برای اولین بار به این کشور سفر می‌کنند کاملاً مبهم خواهد بود. وقتی صحبت از تعارف می‌شود، چیز‌های زیادی را باید در نظر گرفت. با این حال، یکی از گیج کننده‌ترین موارد برای بازدیدکنندگان این است که انتظار می‌رود سه بار به چیزی که به نشانه ادب ارائه می‌شود «نه» بگویند. به عنوان مثال، صاحب رستوران ممکن است به شما بگوید که مجبور نیستید برای وعده غذایی خود پولی بپردازید. شما اصرار دارید که بپردازید. او اصرار می‌کند که شما مجبور نیستید. قبل از اینکه او تسلیم شود و به شما اجازه پرداخت بدهد، دو بار دیگر اصرار خواهید کرد. آگاهی از این سیستم می‌تواند برای ما که به ایران سفر کرده‌ایم و بی خبر از تعارف، هر پیشنهاد محبت آمیزی را در اولین اصرار پذیرفته‌ایم، شوکه کننده باشد.

این قانون ساده است و باید به راحتی آن را به خاطر بسپارید: در تایلند، بی ادبی است که کف پای خود را به سمت کسی بگیرید (در بسیاری از کشور‌های خاورمیانه نیز همینطور است). مشکلی نیست به جز اینکه احتمالاً متوجه نمی‌شوید که هر چند وقت یک‌بار کف پای خود را به سمت افراد نشانه رفته‌اید. هر زمان که پا‌های خود را روی هم قرار دهید یا هر بار که روی زمین نشسته اید. موارد خیلی زیادی وجود دارند و خیلی زود بدون اینکه متوجه شده باشید، در همه جا به مردم توهین کرده اید.

پا گذاشتن روی انگشت پای دیگران در هیچ فرهنگی ایده آل نیست، در مغولستان این یک مساله جدی است. در واقع، اگر بلافاصله با دست دادن با شخصی که پایش را له کرده اید اشتباه خود را نپذیرید، می‌تواند به عنوان یک عمل پرخاشگرانه واقعی تلقی شود. حتی در مکان‌های شلوغ، حتی زمانی که واضح است که تقصیر شما نبوده، همیشه باید به خاطر ایستادن روی پای مردم در مغولستان عذرخواهی کنید؛ مگر اینکه بخواهید دعوا را شروع کنید.

اگر در بسیاری از کشور‌های شمال اروپا، به ویژه آلمان و اتریش، وارد سونا می‌شوید، برهنه شدن یک انتخاب نیست، یک ضرورت است. در بسیاری از سونا‌ها تابلو‌هایی را به زبان انگلیسی می‌بینید که به بازدیدکنندگان می‌گویند که لباس اختیاری نیست. این مساله دلایل بهداشتی هم دارد، اما عمدتاً فقط یک عمل فرهنگی است. اگر از برهنه شدن در مقابل انبوهی از افراد غریبه در هر سن و جنسیت ناراحت هستید، بهتر است در اتاق هتل خود حمام کنید.