تامین اقتصاد و آخرت به عهده کیست؟

اعتماد در ادامه مطلب خود افزوده است: از جمله اینکه (ایشان) گفته اند «برخی دولتمردان تنها رفع احتیاجات دنیایی مردم را وظیفه خود می دانند… آنها برداشتن تحریم ها، رفع تورم و حل معضل بیکاری را مهم ترین دغدغه خود می دانند اما حتی همین کارها را نتوانستند انجام دهند. نهایت کاری را که این افراد وظیفه خود می دانند آن است که هرچه مردم می خواهند فراهم کنند آن هم نه در چارچوب دین، بلکه هرچه بخواهند... اگر کسی صحبت از آخرت کند اینها می گویند شما بیکارید که فکر آخرت مردم هستید ما کار داریم و باید تحریم ها را برداریم: حالادیدیم که چقدر هم تحریم ها برداشته شد، کار ایجاد شد، گرانی ها برطرف شد!... مهم ترین معضل و مساله در کشور ما، اقتصاد و مادیات نیست، بلکه همان هدفی است که به خاطر آن، انقلاب شد. اگر قرار بود مشکل اصلی ما، اقتصاد و مادیات باشد، که در این صورت اگر انقلاب نمی کردیم، بهتر بود: چراکه در آن زمان نه تحریمی دامنگیر ملت ایران بود و نه مشکل انرژی هسته یی داشتیم و الان در وضعیت پیشرفته تری بودیم!» پیرامون این نظرات چند نکته وجود دارد که توجه ایشان را باید به آن جلب کرد.

1- هیچگاه کسی نگفته است، کسانی که به فکر آخرت مردم هستند، بیکارند. اتفاقا برعکس این ادعا مطرح می شود که چرا کسانی که وظیفه و رسالت آنها طرح معنویت و خدا و آخرت است و باید بنیان های اخلاقی جامعه را تقویت کنند، به امور غیر اخروی اهمیت بیشتری می دهند و وظیفه و رسالت اصلی خود را در مقام یک روحانی فراموش می کنند. آنچه که آنان می گویند این است که ما در مقام دولت وظیفه پرداختن به آخرت مردم را نداریم، هر چند در مقام غیر دولتی به چنین رسالتی نیز می پردازیم. ما مثل وکیلی هستیم که در امور معینی از جانب موکِّل خود وکالت داریم. دولت وکیل مردم در انجام وظایف خاصی است و کسی که رییس جمهور شده هنگام نامزدی خود برای اخذ رای و وکالت از مردم این سیاست ها را شرح داده که عمده آن حول محور رفع تحریم ها و اقتصاد بوده است. بنابراین خلط کردن این مباحث اشکال جدی دارد.

2- فرض کنیم که وظیفه دولت پرداختن به امور اخروی مردم است، در این صورت دولت مورد تایید ایشان که 8 سال عهده دار مطلق امور جامعه بود، تا چه حد توانست مردم را متوجه آخرت کند؟ آیا مردم و جامعه ما در 8 سال حکومت فرد مورد تایید ایشان آخرت گراتر و بامعنویت تر شدند؟ آیا اخلاق و راستی در دوره ایشان گامی به جلو برداشت؟ یا برعکس در همه این موارد عقبگرد داشتیم. اگر ایشان هیچ دولتی را مصداق تایید نظر و رای خود نمی دانست، شاید می توانستیم بگوییم باید منتظر حضور ایشان یا دولت متبوع و مورد نظرشان بود تا بلکه مردمی آخرت گرا پرورش دهند، ولی از آنجا که تجربه ایشان و دولت مورد نظرشان هنوز هم پیش چشم همه است، باید ابتدا عملکرد و دستاوردهای آخرت گرای آن دولت را تبیین کنند، بعد به نقد دیگران بپردازند.

3- اینکه به صورت احتجاجی درباره برداشته نشدن تحریم ها جدلی بحث کرده اند، نیز ناشی از یک برداشت نادرست دیگر است. روابطی که به دست دولت مورد تایید ایشان 8 سال تخریب شد، با یک سال و دو سال و حتی 8 سال اصلاح نمی شود. هر سال تخریب نیازمند چند سال بازسازی است البته اگر اجازه داده شود. سیاست خمره رنگرزی نیست که بتوان تحریم ها را در داخل آن کرد و با رنگ دیگری آن را بیرون آورد. این ذهنیت غلط در دولت گذشته بود که سیاست را به مثابه خمره رنگرزی تصور می کردند. کدام اختلافی است که 8 سال به شدیدترین وجهی عمیق شود، ولی در عرض فقط یک سال ترمیم شود و همه مشکلات برطرف شود. اگر چنین باشد دستاوردهای حکومت امام علی (ع) را چگونه ارزیابی خواهند کرد؟ ظاهرا برخی از آقایان هنوز به عمق منازعه هسته یی پی نبرده اند که انتظار داشته اند در همین مدت کم تحریم ها برطرف شود. با وجود این: همین قدر که این دولت توانسته سایه جنگ را از سر منطقه و ایران کم کند و با درایت جریان رو به تخریب گذشته را متوقف و حتی معکوس کند، کار بزرگی صورت داده است.

4- در مورد هدف انقلاب هم دو نکته را نباید فراموش کرد: اولاهدف انقلاب در سخنان رهبر انقلاب در سال 1356 و 1357 و انتقاداتی که به رژیم گذشته داشتند مشهود است و چنین نیست که بی عدالتی، فساد، فقر و اقتصاد جزو این اهداف نبوده است. نکته مهم تر اینکه همه هدف انقلاب را دولت نمی تواند محقق کند، بلکه هدف اصلی انقلاب، آزاد شدن همه نیروها از جمله روحانیون بود تا این افراد بتوانند چنانچه شایسته است به تبلیغ دین بپردازند و صد البته که این آزادی برای امثال ایشان الآن وجود دارد و می توانند چنین وظیفه یی را انجام دهند و اینکه بخواهند وظیفه و رسالت آنان را دولت عهده دار شود، مخالف هدف انقلاب است.