در برج های دوبی فقط پولدارها ساکن نیستند

در بخشی از این یادداشت آمده است:

در میان ملت‌هایی که در کنار ما زندگی می‌کنند شبیه‌ترین مردم به ما، همسایگان ساحل جنوبی خلیج فارس هستند. مردمانی خونگرم، مهمان‌نواز که از سالیان دور نسبت خویشی هم با ایرانیان پیدا کرده‌اند.

بعضی ریشه ایرانی دارند و به قصد تجارت در این سواحل متوطن شده‌اند و اندک اندک به رنگ و لباس میزبانان‌شان درآمده‌اند، بعضی با مردم ساحل شمالی خلیج فارس وصلت کرده‌اند، بعضی تجربه چندین سال زندگی در میان ایرانیان را دارند. بسیاری از آنان ایرانیان را برادران ایمانی و همسایگان قدیمی خود می‌دانند و خدمات آنها را به کشورشان به یاد دارند.

ما اهالی این خطه هزاران سال است که در جوار همدیگر زیسته‌ایم و نسل‌های آینده‌مان ناگزیر از ادامه این راه هستند. روشن است که هیچکدام نمی‌توانیم و نباید کمر به نابودی دیگری بربندیم. برافروخته شدن آتش جنگ در اینجا، ویرانی زیر‌ساخت‌های کشورهای درگیر و زمینگیر شدن برنامه‌های توسعه آنها را در پی خواهد داشت. صدای جنگ که در اینجا بلند می‌شود، سرمایه‌داری جهانی به شوق می‌آید هر کار که از دستش برمی‌آید برای تیز کردن آتش اختلافات انجام ‌دهد. از کاه کوه می‌سازد، تفاوت‌های نژادی و قومی و مذهبی را برجسته می‌کند و از آنها مایه دشمنی تدارک می‌کند (برای نمونه فقط نظری به گزارش‌های مغرضانه بی‌بی‌سی فارسی در همین هفته‌های گذشته بیندازید).

تضاد منافع و اختلافات منطقه‌ای، مشکلات طبیعی سیاسی است که با عقلانیت و مذاکره قابل حل است و نظام جمهوری اسلامی نشان داده که ظرفیت و توان دیپلماتیک برای حل مسائل خود با دیگران را دارد. لازم نیست کارشناس سیاسی باشیم راحت می‌توان حدس زد که اگر در این منطقه جنگی دربگیرد، برنده اصلی آن، کارتل‌های اسلحه‌سازی و در مجموع سرمایه‌داری غرب است. در جنگ ویرانگر بین قدرت‌های منطقه، میلیاردها دلار اسلحه و تجهیزات از کشورهای تولید‌کننده خریداری می‌شود (برای آنها هزاران شغل ایجاد می‌شود، پول عظیم خریداران، صنعت و تجارت آنان را رونق خواهد داد)، طرف‌های درگیر زیرساخت‌های یکدیگر را که طی سالیان و با صرف نیرو و ثروت ملی‌شان برپا داشته‌اند نابود خواهند کرد و برای ده‌ها سال آینده صدها شرکت غربی برای بازسازی همان تاسیسات کار و درآمد ایجاد خواهند کرد. اگر نبرد در بگیرد، جنگ‌افروزان به سلامت در شهرهای‌شان نشسته‌اند و ما در دام سناریوی طراحی شده آنان افتاده‌ایم. به راستی برنده این نبرد چه کسانی خواهند بود؟

در همین برج‌های دوبی و شارجه بیش از آنکه خانواده‌های اعیان و ثروتمندان و به زعم برخی، عیاشان زندگی کنند، خانواده‌های انسان‌های زحمتکشی ساکن هستند که نه از پی حشمت و جاه بلکه برای یافتن لقمه نانی به این سو آمده‌اند. اگر کودکی کشته شود، چه تفاوت دارد که یمنی باشد یا هندی و ایرانی و اماراتی؟ اینجا معصومیت است که کشته شده. اگر آتشی شعله‌ور شود، این آتش سالیان درازی افروخته خواهد ماند، کینه‌های قومی و مذهبی سر باز می‌کنند و دور خشونت و نبرد و کشتن، به زودی متوقف نخواهد شد. روشن است که برای دفاع از وطن آماده‌ایم.