اینجا «تنگی سر» کردستان است

لباس‌های رنگارنگ و رنگهای چشم نوازشان را. رقص و رنگ، ناجیانِ مردمانی بوده‌اند که تراژدی امانشان نداده. رقص و رنگ تبلورِ امیدی هستند که انسانِ فاجعه دیدهٔ کرد در خود زنده نگه داشته. امید به زندگی. امید به آینده. امید به پایانِ تراژدی.

رقص و رنگ، عطش مردمانی را روایت می‌کنند که تشنه زندگی و تشنه آزادی و تشنه شادی هستند. مردمانی که مثل خانه‌هایشان، صاف و ساده هستند. خانه‌هایی که حس خوش اعتماد و حس خوش امنیت را تداعی می‌کنند.

سامان رسول پور