.svg)
تاثیرات باورنکردنی در آغوش گرفتن نوزادان
پارسینه: پژوهشی جدید نشان می‌دهد که در آغوش کشیدن ما را شادتر می‌کند، DNA نوزاد را تغییر می‌دهد و او را سالم‌تر می‌کند.
تاثیرات باورنکردنی در آغوش گرفتن نوزادانبه گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری میزان، هر بار که کسی را در آغوش می‌کشید مقدار اندکی اکسی‌توسین در بدن شما ترشح می‌شود.
اکسی‌توسین انتقال دهنده‌ای عصبی است که احساس عشق، صمیمیت و خیلی چیزهای خوب دیگری را به شما منتقل می‌کند.
پژوهشی جدید نشان می‌دهد که در آغوش گرفتن نوزادان می‌تواند اثرات عمیقی در بیولوژی آنها ایجاد کند.
تحقیقی که به تازگی در دانشگاه بریتیش کلمبیا (UBC) انجام شده نشان می‌دهد که در آغوش گرفتن نوزاد دست کم در پنج ناحیه از DNA آنها تغییرات اپی‌ژنتیک ایجاد می‌کند که از جملۀ آنها می‌توان به سیستم ایمنی و متابولیسم اشاره کرد. نوزادهایی که در هفته‌های نخست تولدشان تماس نزدیک فیزیکی کمتری داشته‌اند، نسبت به سن خود ساختار مولکولی عقب مانده‌تری را نشان دادند.
ارتباط بغل گرفتن کودکان با اعتماد به نفس آنها
نقش مادر در شکل گیری اعتماد به نفس و عزت نفس کودک بسیار مهم تر از پدر است و یکی از مهم ترین راه های رفع نیاز عاطفی کودک در آغوش گرفتن و نوازش وی تا زمانی است که این نیاز در آن رفع شده و به آرامش برسد.
زمانی که والدین بخصوص مادر، متناسب با حال خود با کودک رفتار می کنند این برخورد «حالی به حالی» است زیرا زمانی که حال خودشان خوب باشد با کودک مهربان بوده و او را بغل کرده و نوازش می کنند اما زمانی که حال مناسب ندارند با کودک نیز رفتار مناسبی نخواهند داشت. لذا زمانی که والدین متناسب با حال خود به پردازش نیازهای عاطفی کودک می پردازند باعث بهم ریختگی حوزه روانی کودک و دوگانگی رفتاری وی می شوند.
کودک در این شرایط نمی داند چه زمانی ممکن است از طرف مادر طرد شود و چه زمانی با استقبال عاطفی از طرف وی مواجه می شود به همین دلیل در آینده دچار استرس و اضطراب جدایی و مشکلات این چنینی می شود. در واقع عوام معتقدند که اگر مادر یا پدر زمان زیادی در روز کودک خود را درآغوش بگیرند او را در اصطلاح «بغلی» کرده اند و این موضوع باعث وابستگی های روحی وی در زندگی آینده و بزرگسالی کودک می شود. این باور غلط است و در واقع عکس آن صادق است. باید سعی کنیم چنین باورهای غلطی را از اذهان مردم پاک کنیم زیرا اگر این نیاز در کودکی برطرف نشود باعث وابستگی های شدید عاطفی و روانی این فرد در بزرگسالی می شود.
صفر تا دو سالگی زمانی است که اعتماد درکودک پایه ریزی می شود و وی به خود، والدین ودنیای اطراف اعتماد می کند. اگر در این سن به نیازهای عاطفی کودک پاسخ داده نشود وی دچار بی اعتمادی شده و این عدم اعتماد در بزرگسالی موجب شک، کم رویی و خجالتی شدن فرد می شود. وظیفه والدین محبت کردن و آماده کردن کودک برای ورود به زندگی اجتماعی با روحیه ای مناسب و شخصیتی متعادل است و این امر تنها از طریق رفع نیاز عاطفی و روانی کودک میسر می شود.
اکسی‌توسین انتقال دهنده‌ای عصبی است که احساس عشق، صمیمیت و خیلی چیزهای خوب دیگری را به شما منتقل می‌کند.
پژوهشی جدید نشان می‌دهد که در آغوش گرفتن نوزادان می‌تواند اثرات عمیقی در بیولوژی آنها ایجاد کند.
تحقیقی که به تازگی در دانشگاه بریتیش کلمبیا (UBC) انجام شده نشان می‌دهد که در آغوش گرفتن نوزاد دست کم در پنج ناحیه از DNA آنها تغییرات اپی‌ژنتیک ایجاد می‌کند که از جملۀ آنها می‌توان به سیستم ایمنی و متابولیسم اشاره کرد. نوزادهایی که در هفته‌های نخست تولدشان تماس نزدیک فیزیکی کمتری داشته‌اند، نسبت به سن خود ساختار مولکولی عقب مانده‌تری را نشان دادند.
ارتباط بغل گرفتن کودکان با اعتماد به نفس آنها
نقش مادر در شکل گیری اعتماد به نفس و عزت نفس کودک بسیار مهم تر از پدر است و یکی از مهم ترین راه های رفع نیاز عاطفی کودک در آغوش گرفتن و نوازش وی تا زمانی است که این نیاز در آن رفع شده و به آرامش برسد.
زمانی که والدین بخصوص مادر، متناسب با حال خود با کودک رفتار می کنند این برخورد «حالی به حالی» است زیرا زمانی که حال خودشان خوب باشد با کودک مهربان بوده و او را بغل کرده و نوازش می کنند اما زمانی که حال مناسب ندارند با کودک نیز رفتار مناسبی نخواهند داشت. لذا زمانی که والدین متناسب با حال خود به پردازش نیازهای عاطفی کودک می پردازند باعث بهم ریختگی حوزه روانی کودک و دوگانگی رفتاری وی می شوند.
کودک در این شرایط نمی داند چه زمانی ممکن است از طرف مادر طرد شود و چه زمانی با استقبال عاطفی از طرف وی مواجه می شود به همین دلیل در آینده دچار استرس و اضطراب جدایی و مشکلات این چنینی می شود. در واقع عوام معتقدند که اگر مادر یا پدر زمان زیادی در روز کودک خود را درآغوش بگیرند او را در اصطلاح «بغلی» کرده اند و این موضوع باعث وابستگی های روحی وی در زندگی آینده و بزرگسالی کودک می شود. این باور غلط است و در واقع عکس آن صادق است. باید سعی کنیم چنین باورهای غلطی را از اذهان مردم پاک کنیم زیرا اگر این نیاز در کودکی برطرف نشود باعث وابستگی های شدید عاطفی و روانی این فرد در بزرگسالی می شود.
صفر تا دو سالگی زمانی است که اعتماد درکودک پایه ریزی می شود و وی به خود، والدین ودنیای اطراف اعتماد می کند. اگر در این سن به نیازهای عاطفی کودک پاسخ داده نشود وی دچار بی اعتمادی شده و این عدم اعتماد در بزرگسالی موجب شک، کم رویی و خجالتی شدن فرد می شود. وظیفه والدین محبت کردن و آماده کردن کودک برای ورود به زندگی اجتماعی با روحیه ای مناسب و شخصیتی متعادل است و این امر تنها از طریق رفع نیاز عاطفی و روانی کودک میسر می شود.
منبع:
میزان
ارسال نظر