.svg)
معلولان شهروند درجه چندم هستند؟
پارسینه: پرداختن به مشکلات افراد توان‌یاب همیشه در محدودیت‌های آنها در زندگی شهری خلاصه شده است؛ اما هیچ‌وقت مشکلات عاطفی و روابط شخصی آنها مورد توجه قرار نگرفته است. در حالی که آنها هم مانند هر فرد دیگری نیاز به روابط عاطفی دارند ولی باورهای غلط و عمده‌ای که درباره آنها وجود دارد، باعث می‌شود تا مردم فکر کنند افراد توان‌یاب از این روند مستثنی هستند.
تمام ماجرا‌هایی که از سر قانون جامع حمایت از حقوق معلولان گذشت، در چند جمله خلاصه می‌شود؛ سال ۹۳ تصویب شد، تا سال ۹۰ اجرا نشد و ضمانت اجرایی نداشت، از سال ۹۰ تا ۹۴ درگیر بازنگری قانون بود و سال ۹۷ بالاخره تصویب شد. قانونی که با حاشیه‌ها و مشکلات فراوان تصویب شد، اما حالا سازمان برنامه و بودجه هیچ بودجه‌ای به آن اختصاص نداده‌اند؛ به عبارتی دیگر جنگیدن بر سر هیچ! در شرایطی که توان‌یاب‌ها از حداقلی‌ترین امکانات زندگی شهری محروم‌اند، وقتی شهر آنها را به‌عنوان یک شهروند نمی‌پذیرد، وقتی فرهنگ‌سازی مناسب برای مواجهه با این افراد آموزش داده نمی‌شود و نیاز‌های اولیه‌شان سرکوب و انکار می‌شود، اختصاص ندادن بودجه به آنها، محرومیت‌شان را از حق شهروندی و طبیعی‌شان چند برابر می‌کند. در واقع در این شرایط این افراد بیشتر از پیش به حاشیه رانده می‌شوند و علنا به آنها می‌گویند شهروند درجه چندمی هستند که برای ابتدایی‌ترین حق و حقوقشان باید بجنگند و در آخر هم چیزی نصیبشان نشود.
کم‌ترین آسیبی که اختصاص ندادن بودجه به قانون جامع حمایت از حقوق معلولان به‌همراه دارد، اجازه‌دادن به افکارعمومی برای هر نوع برخوردی با این افراد است. وقتی حاکمیت به این افراد مشروعیت نمی‌دهد و آنها را در اولویت چندم قرار می‌دهد، طبعا مردم آن جامعه هم برخورد مناسبی با افراد توان‌یاب نخواهند داشت. چرا؟ چون نحوه مواجهه با این افراد آموزش داده نشده است؛ مصداق ساده آن هم این است که هر فرد توان‌یابی می‌بینیم پشت‌بندش خدا را شکر می‌کنیم که جای او نیستیم یا طوری نگاهشان می‌کنیم که انگار موجودی فضایی دیده‌ایم. نحوه معاشرت با این افراد آموزش داده نشده است؛ نتیجه آنهم این است که تا می‌بینیمشان می‌گوییم چطور زندگی می‌کنی؟ سخته؟ همراه داری؟ و سوال‌هایی ناشیانه از این دست. حاکمیت زندگی را برای این افراد به حاشیه برده و به‌تبع افکار عمومی و مردم هم درکی از آن ندارند. نمونه بارزش هم قانونی است که ۱۴ سال خاک خورد و برایش جنگیدند و حالا که تصویب شده، بودجه‌ای برایش در نظر نمی‌گیرند.
آنها هم نیاز جنسی دارند
پرداختن به مشکلات افراد توان‌یاب همیشه در محدودیت‌های آنها در زندگی شهری خلاصه شده است؛ اما هیچ‌وقت مشکلات عاطفی و روابط شخصی آنها مورد توجه قرار نگرفته است. در حالی که آنها هم مانند هر فرد دیگری نیاز به روابط عاطفی دارند، ولی باورهای غلط و عمده‌ای که درباره آنها وجود دارد، باعث می‌شود تا مردم فکر کنند افراد توان‌یاب از این روند مستثنی هستند. همین مسئله باعث می‌شود تا آنها نیاز‌های جنسی و عاطفی خود را انکار کنند. باورهای غلطی که می‌گوید این افراد نیاز جنسی ندارند، نیازی به روابط جنسی ندارند، نمی‌توانند روابط جنسی داشته باشند و ... آمار‌های غیررسمی هم نشان می‌دهد که بیش از ۵۰ درصد افراد توان‌یاب درگیر هیچ رابطه جنسی نبوده‌اند. جدا از اینکه گروهی از افراد توان‌یاب به‌دلیل نوع معلولیتشان ممکن است میل جنسی نداشته باشند، اما جمعیت غالب آنها مانند افراد دیگر نیاز‌های متفاوتی دارند که نباید به‌خاطر معلولیتشان نادیده گرفته شود. این مشکل هم به نگاه حاکمیت به افراد توان‌یاب و ضعف فرهنگ‌سازی در این حوزه بازمی‌گردد.
«بودجه ما کجاست؟»
با وجود این مشکلات، اما توان‌یاب‌ها همچنان می‌جنگند؛ صبح امروز هم‌زمان با روز جهانی معلولان، افراد توان‌یاب در اعتراض به عدم پیش‌بینی بودجه برای اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان در سال ۹۸، روبه‌روی سازمان برنامه و بودجه تجمع کردند و با سر دادن شعار‌های اعتراضی به سمت مجلس شورای اسلامی‌حرکت کردند. بهروز مروتی، مدیر کمپین معلولان درباره این تجمع گفت: «برای سال ۹۸ بودجه‌ای درجهت اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان پیش‌بینی نشده است. کل بودجه بهزیستی در سال ۹۷ حدود دو هزار و ۴۰۰ میلیارد تومان بوده که هزار میلیارد از آن متعلق به معلولان بود. برای سال ۹۸ هیچ بودجه‌ای برای معلولان در نظر نگرفته‌اند؛ درحالی که برآورد و درخواست سازمان بهزیستی برای اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان ۱۲ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان بوده است.» او با بیان اینکه در مذاکره با کارشناسان و معاون امور مالی سازمان برنامه و بودجه مقرر شده جلسه‌ای با رییس سازمان برنامه و بودجه کشور تشکیل و موضوع بررسی شود، گفت: «هنوز دررابطه با برگزاری این جلسه و نتایج آن خبری به ما نداده‌اند.»
مروتی در ادامه گفت: «ما تا زمانی که به خواسته‌های خود برسیم مقابل سازمان برنامه و بودجه و مجلس شورای اسلامی‌نمی‌رویم. درصورتی که به خواسته‌های خود نرسیم این احتمال وجود دارد که فردا نیز اقدام به تجمع کنیم. برای معلولین هیچ امکاناتی در نظر گرفته نشده است. اگر ایستگاه اتوبوس مناسب‌سازی شده باشد، اتوبوس مناسب‌سازی‌شده نداریم. اگر اتوبوس مناسب‌سازی شده باشد، ایستگاه مناسب‌سازی‌شده نداریم و درصورتی که هم ایستگاه و هم اتوبوس مناسب‌سازی شده باشد، رانندگان آموزش لازم را ندیده‌اند و نمی‌توانند به معلولان کمکی کنند. مترو‌های ما برای معلولان دسترس‌پذیر نیستند. برخلاف اظهارات مسئولان ۹۰ درصد ایستگاه‌های مترو، طبق مدارک و مستندات آسانسور ندارند.» اخیرا نیز معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران درجهت تسهیل تردد معلولین، زنان باردار، سالمندان و ... اقدام به بازگشایی نرده‌های تقاطع چهارراه ولیعصر (عج) کرده که البته با مخالفت پلیس مواجه شده است. در واقع مهم‌ترین اقدام مسئولین در این زمینه، باز و بسته‌کردن نرده‌های حائل میان خیابان و پیاده‌رو است.
کم‌ترین آسیبی که اختصاص ندادن بودجه به قانون جامع حمایت از حقوق معلولان به‌همراه دارد، اجازه‌دادن به افکارعمومی برای هر نوع برخوردی با این افراد است. وقتی حاکمیت به این افراد مشروعیت نمی‌دهد و آنها را در اولویت چندم قرار می‌دهد، طبعا مردم آن جامعه هم برخورد مناسبی با افراد توان‌یاب نخواهند داشت. چرا؟ چون نحوه مواجهه با این افراد آموزش داده نشده است؛ مصداق ساده آن هم این است که هر فرد توان‌یابی می‌بینیم پشت‌بندش خدا را شکر می‌کنیم که جای او نیستیم یا طوری نگاهشان می‌کنیم که انگار موجودی فضایی دیده‌ایم. نحوه معاشرت با این افراد آموزش داده نشده است؛ نتیجه آنهم این است که تا می‌بینیمشان می‌گوییم چطور زندگی می‌کنی؟ سخته؟ همراه داری؟ و سوال‌هایی ناشیانه از این دست. حاکمیت زندگی را برای این افراد به حاشیه برده و به‌تبع افکار عمومی و مردم هم درکی از آن ندارند. نمونه بارزش هم قانونی است که ۱۴ سال خاک خورد و برایش جنگیدند و حالا که تصویب شده، بودجه‌ای برایش در نظر نمی‌گیرند.
آنها هم نیاز جنسی دارند
پرداختن به مشکلات افراد توان‌یاب همیشه در محدودیت‌های آنها در زندگی شهری خلاصه شده است؛ اما هیچ‌وقت مشکلات عاطفی و روابط شخصی آنها مورد توجه قرار نگرفته است. در حالی که آنها هم مانند هر فرد دیگری نیاز به روابط عاطفی دارند، ولی باورهای غلط و عمده‌ای که درباره آنها وجود دارد، باعث می‌شود تا مردم فکر کنند افراد توان‌یاب از این روند مستثنی هستند. همین مسئله باعث می‌شود تا آنها نیاز‌های جنسی و عاطفی خود را انکار کنند. باورهای غلطی که می‌گوید این افراد نیاز جنسی ندارند، نیازی به روابط جنسی ندارند، نمی‌توانند روابط جنسی داشته باشند و ... آمار‌های غیررسمی هم نشان می‌دهد که بیش از ۵۰ درصد افراد توان‌یاب درگیر هیچ رابطه جنسی نبوده‌اند. جدا از اینکه گروهی از افراد توان‌یاب به‌دلیل نوع معلولیتشان ممکن است میل جنسی نداشته باشند، اما جمعیت غالب آنها مانند افراد دیگر نیاز‌های متفاوتی دارند که نباید به‌خاطر معلولیتشان نادیده گرفته شود. این مشکل هم به نگاه حاکمیت به افراد توان‌یاب و ضعف فرهنگ‌سازی در این حوزه بازمی‌گردد.
«بودجه ما کجاست؟»
با وجود این مشکلات، اما توان‌یاب‌ها همچنان می‌جنگند؛ صبح امروز هم‌زمان با روز جهانی معلولان، افراد توان‌یاب در اعتراض به عدم پیش‌بینی بودجه برای اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان در سال ۹۸، روبه‌روی سازمان برنامه و بودجه تجمع کردند و با سر دادن شعار‌های اعتراضی به سمت مجلس شورای اسلامی‌حرکت کردند. بهروز مروتی، مدیر کمپین معلولان درباره این تجمع گفت: «برای سال ۹۸ بودجه‌ای درجهت اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان پیش‌بینی نشده است. کل بودجه بهزیستی در سال ۹۷ حدود دو هزار و ۴۰۰ میلیارد تومان بوده که هزار میلیارد از آن متعلق به معلولان بود. برای سال ۹۸ هیچ بودجه‌ای برای معلولان در نظر نگرفته‌اند؛ درحالی که برآورد و درخواست سازمان بهزیستی برای اجرای قانون حمایت از حقوق معلولان ۱۲ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان بوده است.» او با بیان اینکه در مذاکره با کارشناسان و معاون امور مالی سازمان برنامه و بودجه مقرر شده جلسه‌ای با رییس سازمان برنامه و بودجه کشور تشکیل و موضوع بررسی شود، گفت: «هنوز دررابطه با برگزاری این جلسه و نتایج آن خبری به ما نداده‌اند.»
مروتی در ادامه گفت: «ما تا زمانی که به خواسته‌های خود برسیم مقابل سازمان برنامه و بودجه و مجلس شورای اسلامی‌نمی‌رویم. درصورتی که به خواسته‌های خود نرسیم این احتمال وجود دارد که فردا نیز اقدام به تجمع کنیم. برای معلولین هیچ امکاناتی در نظر گرفته نشده است. اگر ایستگاه اتوبوس مناسب‌سازی شده باشد، اتوبوس مناسب‌سازی‌شده نداریم. اگر اتوبوس مناسب‌سازی شده باشد، ایستگاه مناسب‌سازی‌شده نداریم و درصورتی که هم ایستگاه و هم اتوبوس مناسب‌سازی شده باشد، رانندگان آموزش لازم را ندیده‌اند و نمی‌توانند به معلولان کمکی کنند. مترو‌های ما برای معلولان دسترس‌پذیر نیستند. برخلاف اظهارات مسئولان ۹۰ درصد ایستگاه‌های مترو، طبق مدارک و مستندات آسانسور ندارند.» اخیرا نیز معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران درجهت تسهیل تردد معلولین، زنان باردار، سالمندان و ... اقدام به بازگشایی نرده‌های تقاطع چهارراه ولیعصر (عج) کرده که البته با مخالفت پلیس مواجه شده است. در واقع مهم‌ترین اقدام مسئولین در این زمینه، باز و بسته‌کردن نرده‌های حائل میان خیابان و پیاده‌رو است.
منبع:
خبرآنلاین
ارسال نظر