.svg)
مواد شیمیایی سرطان‌زا روی صندلی خودرو‌ها
پارسینه: پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدیدی دریافتند هر چه زمان رفت و آمد با خودرو بیشتر باشد، امکان قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سرطان‌زا نیز بیشتر خواهد بود.
پژوهش جدیدی که در "دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید" (UC Riverside) انجام شده، نشان می‌دهد هر چه زمان رفت و آمد با خودرو طولانی‌تر باشد، مسافران بیشتر در معرض ابتلا به مواد شیمیایی سرطان‌زا خواهند بود.
اگرچه بیشتر پژوهش‌های مرتبط با آلودگی خودرو، بر آلاینده‌های خارجی تمرکز دارند که به داخل وسیله نقلیه نفوذ می‌کنند اما این پژوهش نشان می‌دهد مواد شیمیایی که از داخل خودرو سرچشمه می‌گیرند نیز می‌توانند عاملی برای نگرانی باشند.
"دیوید ولز" (David Volz)، استادیار دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید گفت: نتایج این پژوهش، غیرمنتظره بودند. من در این مورد تردید داشتم زیرا تصور نمی‌کردم که در یک بازه کوتاه زمانی، به نتایج قابل توجهی دست پیدا کنیم.
ولز طی دهه گذشته، به بررسی مواد شیمیایی گوناگونی پرداخت که بر مسیر ابتدایی گسترش بیماری اثر می‌گذارند. او از سال ۲۰۱۱ توانست با استفاده از سلول‌های گورخرماهی و سلول‌های انسان در آزمایشگاه، به بررسی میزان سمی بودن گروهی از مواد شیمیایی موسوم به "ارگانوفسفات" (Organophosphate) بپردازد.
ولز با بررسی گورخرماهی دریافت که گروهی از ارگانوفسفات‌ها موسوم به "تریس (۱٫۳دی کلرو-۲-پروپیل) فسفات" (TDCIPP)، از رشد عادی جنین پیشگیری می‌کنند. پژوهش‌های دیگر نشان دادند که ارتباطی قوی میان این گروه از ارگانوفسفات‌ها و ناباروری زنان وجود دارد.
ولز به بررسی این موضوع پرداخت که آیا میزان تماس فرد با این مواد شیمیایی، براساس میزان رفت و آمد آنها با خودرو افزایش می‌یابد یا خیر. او برای بررسی این موضوع، از دانشجویان دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید استفاده کرد.
شرکت‌کنندگان که حدود ۹۰ دانشجو بودند، طی زمان‌های گوناگون بین ۱۵ دقیقه تا دو ساعت به رفت و آمد با خودرو پرداختند و یک مچ‌بند سیلیکونی را نیز به مدت پنج روز در دست داشتند.
ساختار مولکولی سیلیکون، آن را به ابزار ایده‌آلی برای جذب آلودگی هوا تبدیل می‌کند. آزمایش‌ها، از ارتباط قوی میان میزان رفت و آمد با خودرو و تماس با آلودگی خبر دادند. "آلخیا ردام" (Aalekyha Reddam)، از دانشجویان آزمایشگاه ولز گفت: هر چه بیشتر در وسیله نقلیه خود باشید، امکان تماس شما با TDCIPP بیشتر است.
اگرچه ولز و گروهش برای تایید انتقال مواد شیمیایی داخل خودرو به بدن انسان، نمونه ادرار شرکت‌کنندگان را جمع‌آوری نکردند اما باور دارند که این نتایج درست هستند.
این گروه پژوهشی در نظر دارند تا آزمایش خود را با گروه بزرگتری از شرکت‌کنندگان که در سنین گوناگونی هستند، تکرار کنند. هدف آنها این است که نهایتا راهی برای محافظت از سرنشینان وسایل نقلیه در برابر این ترکیبات سمی بیابند.
این پژوهش، در مجله "Environment International" به چاپ رسید.
اگرچه بیشتر پژوهش‌های مرتبط با آلودگی خودرو، بر آلاینده‌های خارجی تمرکز دارند که به داخل وسیله نقلیه نفوذ می‌کنند اما این پژوهش نشان می‌دهد مواد شیمیایی که از داخل خودرو سرچشمه می‌گیرند نیز می‌توانند عاملی برای نگرانی باشند.
"دیوید ولز" (David Volz)، استادیار دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید گفت: نتایج این پژوهش، غیرمنتظره بودند. من در این مورد تردید داشتم زیرا تصور نمی‌کردم که در یک بازه کوتاه زمانی، به نتایج قابل توجهی دست پیدا کنیم.
ولز طی دهه گذشته، به بررسی مواد شیمیایی گوناگونی پرداخت که بر مسیر ابتدایی گسترش بیماری اثر می‌گذارند. او از سال ۲۰۱۱ توانست با استفاده از سلول‌های گورخرماهی و سلول‌های انسان در آزمایشگاه، به بررسی میزان سمی بودن گروهی از مواد شیمیایی موسوم به "ارگانوفسفات" (Organophosphate) بپردازد.
ولز با بررسی گورخرماهی دریافت که گروهی از ارگانوفسفات‌ها موسوم به "تریس (۱٫۳دی کلرو-۲-پروپیل) فسفات" (TDCIPP)، از رشد عادی جنین پیشگیری می‌کنند. پژوهش‌های دیگر نشان دادند که ارتباطی قوی میان این گروه از ارگانوفسفات‌ها و ناباروری زنان وجود دارد.
ولز به بررسی این موضوع پرداخت که آیا میزان تماس فرد با این مواد شیمیایی، براساس میزان رفت و آمد آنها با خودرو افزایش می‌یابد یا خیر. او برای بررسی این موضوع، از دانشجویان دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید استفاده کرد.
شرکت‌کنندگان که حدود ۹۰ دانشجو بودند، طی زمان‌های گوناگون بین ۱۵ دقیقه تا دو ساعت به رفت و آمد با خودرو پرداختند و یک مچ‌بند سیلیکونی را نیز به مدت پنج روز در دست داشتند.
ساختار مولکولی سیلیکون، آن را به ابزار ایده‌آلی برای جذب آلودگی هوا تبدیل می‌کند. آزمایش‌ها، از ارتباط قوی میان میزان رفت و آمد با خودرو و تماس با آلودگی خبر دادند. "آلخیا ردام" (Aalekyha Reddam)، از دانشجویان آزمایشگاه ولز گفت: هر چه بیشتر در وسیله نقلیه خود باشید، امکان تماس شما با TDCIPP بیشتر است.
اگرچه ولز و گروهش برای تایید انتقال مواد شیمیایی داخل خودرو به بدن انسان، نمونه ادرار شرکت‌کنندگان را جمع‌آوری نکردند اما باور دارند که این نتایج درست هستند.
این گروه پژوهشی در نظر دارند تا آزمایش خود را با گروه بزرگتری از شرکت‌کنندگان که در سنین گوناگونی هستند، تکرار کنند. هدف آنها این است که نهایتا راهی برای محافظت از سرنشینان وسایل نقلیه در برابر این ترکیبات سمی بیابند.
این پژوهش، در مجله "Environment International" به چاپ رسید.
منبع:
خبرگزاری ایسنا
ارسال نظر