کرسی سیاسی ریاست مجلس در انتظار شوک قوی اقتصادی!

یادداشت روز/مدیرمسئول: انتخابات یازدهم مجلس شورای اسلامی در میان ترس و لرز‌های کرونا یی برگزار و نتایج آن اعلام شد، از میان مدعیان کوتاه و بلند صندلی‌های سبز رنگ بهارستان، زور اصولگرایان ناکام بعد از ۸ سال بر اصلاح طلبان بی انگیزه و خسته چربید و پس از کری خوانی‌ها و یقه گیری ها، کلید بهارستان به اصولگرایان رسید. حال پس از کش و قوس‌های رای گیری، اینک زمان آن رسیده که مستاجران بهارستان برای کرسی هیات رئیسه مجلس با هم به یک ماراتن سیاسی وارد شوند. از همان روز‌های نخست اعلام نتایج، حدس و گمان‌ها بر سر اینکه چه کسی سکان مجلس یازدهم را به دست می‌گیرد سخن به میان آمد. گاهی قالیباف بر سر زبان‌ها افتاد و گاهی هم میرسلیم، گاهی هم حاجی‌بابایی و گاهی هم …

قالیباف که از همان اول ردای ریاست بر تن کرده بود و به نوعی خود را برنده‌ی این بازی سیاسی می‌دانست، این روز‌ها در میان قهر‌های کمرنگ لیست ائتلاف که وی از دل آن به عنوان اولین وکیل مردم تهران در مجلس یازدهم شناخته شد، عرصه را برای به دست گیری و هدایت پارلمان در برابر جریان اصولگرایی تنگ می‌بیند.

در میان چهره‌های سیاسی رقابت ریاست مجلس، برخی چهره‌ها می‌تواند برای مجلس تداعی کننده دوران آرامش اقتصادی و به نوعی ثبات قیمت‌ها باشد فارغ از اینکه او چه کسی است، این مهم است که آیا او یک فرد سیاسی بوده و دوباره قرار است کسی به امید پوشیدن جامه‌ی ریاست جمهوری به کرسی ریاست مجلس دست یابد؟ و به مانند قالیباف، میرسلیم، حاجی بابایی و زاکانی چهره‌ای پر رنگ در فضای سیاسی کشور است؟

بعید به نظر می‌رسد که او اینگونه باشد، مردی که می‌توانست پس از دوران خوب وزارتش در اقتصاد و دارایی به عنوان چهره‌ی همیشه ماندگار در هیئت دولت‌ها باشد، اما چندسالی است که به دعوا‌های بی سرانجام و منفور سیاسی وارد نشد.

اما به راستی او کیست؟ سید شمس الدین حسینی زاده‌ی تنکابن مازندران است با ته مایه‌های ترکی. تلفیق این دو ژن از او یک انسان خونگرم، متعصب و البته با هوش اقتصادی قوی ساخته است.

وی که هنوز پس از سال‌ها دور ماندن احمدی‌نژاد از فضای تصمیم گیری، برنامه ریزی و هدایت کشور از او به عنوان رئیس جمهوری خدوم یاد می‌کند و خدماتش به مردم را فراموش نشدنی می‌داند، به زعم غالب سیاسیون کشور در جرگه‌ی احمدی نژادیون قرار می‌گیرد.

طیفی که هنوز اصولگرایان با آن‌ها در مواردی سر سازش ندارند!

این روز‌ها شمس‌الدین حسینی به عنوان نماینده مردم تنکابن، عباس اباد و رامسر در مجلس یازدهم کانون تحلیل‌های سیاسی رسانه‌های مختلف است. شاید گزینه‌ی از آستین در آمده‌ی احمدی‌نژاد در دولت یازدهم بتواند فضای ذهنی مردم را تغییر دهد، زیرا پس از پایان رقابت یازدهم مردم متصور بودن این مجلس با توجه به اینکه بیشتر کرسی هایش را به اصولگرایان اجاره داده است مجلسی فرمایشی، فارغ از جناح بندی، انتقادی و از همه مهمتر در دولت بعدی یک مجلس خنثی خواهد بود.

فارغ از احمدی‌نژادیسم بودن، وی یک فرد خلاق و دانشمند اقتصادی، فردی است که چهره سیاسی ندارد و در واقع سیاسی باز نیست و همه چیز را با شم اقتصادی‌اش اندازه گیری گرفته، می‌سنجد و سعی دارد تصمیم گیری هایش منطبق با حال و روز سفره‌های مردم باشد.

البته وی در راه رسیدن به وضعیتی بهتر از وضع موجود روی چهره‌ها حساب باز نمی‌کند. نگاهی به عملکرد اقتصادی وی در طول دوران حضورش در سمت‌های مختلف نشان می‌دهد که هرگز در فضای سیاسی کشور قرار نداشته و اغلب در حوزه‌های اقتصادی به فعالیت پرداخته است.

اما این فرصت یک فرصت طلایی برای شمال کشور است. زیرا وی فارغ از وزیر بودن فردی از دیار علویان و دلیر مردان مازنی است. شاید پس از گذشت ۱۰ دوره مجلس شورای اسلامی اینک وقت آن رسیده که مردی بر کرسی ریاست مجلس بنشیند که هنوز یادش نرفته زاده کدام شهر است و از آن به مجلس شورای اسلامی راه یافته! گرچه مازندران سابقه حضور یک مازنی در کرسی ریاست مجلس را دارد، اما آیا هرگز از این نمد برای او کلاهی ساخته شده بود؟ شاید وقت آن رسیده که مازندران به حق خود برسد و فردی که هنوز دغدغه اش مازندران بوده، اما نگاهی کشوری داشته و دینی به هیچ شخص سیاسی ندارد سکان دار قوه‌ی مقننه باشد…