اسکادران سوخوی ۳۵ روسی در راه ایران+ عکس و فیلم

پایگاه خبری-تحلیلی «eurasiantimes» در گزارشی به قلم ساکاشی تیواری (۲۷ دسامبر)، به گزارش‌های ادعایی رسانه‌های غربی درباره تحویل ۲۴ فروند جت جنگنده‌ی پیشرفته سوخوی۳۵ به ایران پرداخت. این گزارش شامل تحلیل فنی درباره مزایا و معایب این نوع جنگنده و نقش آن در جبران کمبود‌های ایران در حوزه‌ی نبرد هوایی و مقایسه آن با نیروی هوایی رقبای ایران است.

به نقل از مشرق؛ در اوایل ماه جاری، یک ارزیابی اطلاعاتی غربی مدعی شد که ایران به زودی می‌تواند جنگنده‌های سوخو-۳۵ فلانکر-ای روسیه را دریافت کند. چند روز بعد، مقامات اطلاعاتی در دولت جو بایدن جزییات بیشتری از این مساله را به رسانه‌ها درز دادند.

منابع اطلاعاتی غربی که توافقات امنیتی ایران و روسیه را رصد می‌کنند، فاش کردند که مسکو به زودی یک اسکادران کامل از هواپیما‌های جنگنده را در اختیار جمهوری اسلامی ایران قرار خواهد داد.

بر اساس آخرین گزارش‌های رسانه ای، ۲۴ فروند جنگنده سوخو-۳۵ که در ابتدا برای مصر تولید و کنار گذاشته شده بودند، اکنون می‌توانند به ایران تحویل داده شوند. به گزارش i ۲۴ News، روس‌ها به دنبال مشتریانی برای هواپیمای فروخته نشده هستند و به نظر می‌رسد تهران به عنوان یک انتخاب طبیعی مطرح شده است.

از آنجایی که آمریکایی‌ها به دلیل سوابق ضعیف حقوق بشری ارتش مصر شروع به فاصله گرفتن از ارتش مصر کردند، دولت مصر قراردادی به ارزش ۲ میلیارد دلار با روسیه برای خرید بیش از دوجین SU-۳۵ امضا کرد.

با این حال، این معامله در نهایت به سرانجام نرسید. از آنجایی که ایران با ارسال پهپاد‌های کامیکازه به مسکو به تلاش‌های تهاجم روسیه کمک می‌کند، ایالات متحده نگران دستیابی ایران به جت‌های جنگنده Su-۳۵ است.

اعتقاد بر این است که این جنگنده‌ها به طور قابل توجهی قابلیت‌های رزم هوایی نیروی هوایی ایران را ارتقا می‌دهند. این هواپیما به عنوان یک هواپیمای جنگی نسل ۴++ طراحی شده است که عمدتاً برای ایجاد برتری هوایی طراحی شده است. این هواپیما همچنین به دلیل عملیات هوا به زمین و تسلیحات بزرگ قابل نصب روی آن، شناخته شده است.

«شرکت هواپیمایی متحد روسیه» (UAC) می‌گوید که Su-۳۵ ویژگی‌های یک جنگنده‌ی مدرن (مانورپذیری فوق‌العاده، کمک‌های دستیابی فعال و غیرفعال برتر، سرعت مافوق صوت بالا و برد طولانی، توانایی مدیریت اقدامات رزمی گروهی و غیره) را با هم ترکیب می‌کند. یک هواپیمای تاکتیکی خوب (برد وسیعی از سلاح‌های قابل حمل، سیستم مدرن جنگ الکترونیک چند کاناله، کاهش امضای رادار، و بقای رزمیِ بالا).

بر اساس ارزیابی اطلاعاتی آمریکا که توسط جان کربی، سخنگوی شورای امنیت ملی کاخ سفید، تایید و حمایت شده است، ایران در حال آموزش خلبانان خود برای پرواز با این هواپیما‌ها است. به علاوه، مقامات آمریکایی معتقدند که روسیه به ایران کمک نظامی و فناوری بی‌سابقه‌ای در شراکت دفاعی تمام عیار فیمابین ارائه می‌کند.

از منظر ائتلاف غربی، این مشارکت نه تنها برای اوکراین، بلکه برای همسایگان ایران در منطقه تهدید محسوب می‌شود. یک مقام ارشد دولت آمریکا گفت:

"ما این اطلاعات را با شرکای خود در خاورمیانه و سراسر جهان به اشتراک گذاشته‌ایم. "

همانطور که قبلاً توسط EurAsian Times مشاهده شد، ادعا‌های ایالات متحده احتمالاً متوجه کشور‌های عربی خلیج فارس است که تلاش کرده اند تجاوز منطقه‌ای ایران را مهار کنند، اما از اتخاذ موضع قوی در برابر تهاجم روسیه به اوکراین کوتاهی کرده اند.

ایران در چند دهه گذشته هیچ هواپیمای جنگنده جدیدی خریداری نکرده است، به استثنای چند جنگنده روسی MiG-۲۹ Fulcrum که در دهه ۱۹۹۰ خریداری کرد. علاوه بر MiG-۲۹، نیروی هوایی ایران عمدتاً از هواپیما‌های F-۴ Phantom II، F-۱۴ Tomcat و F-۵ E/F Tiger II اصلاح شده بومی از دوران جنگ سرد استفاده می‌کند. در نتیجه نگهداری و بهره برداری از این هواپیما‌های قدیمی دشوار است.

با این حال، علی‌رغم نگرانی‌های مقامات آمریکایی و کشور‌های خاورمیانه که ایران را یک تهدید می‌دانند، برخی کارشناسان نظامی معتقدند که حتی دستیابی به هواپیمای سوخو ۳۵ نیز نمی‌تواند برتری هوایی ایران را بر منطقه خلیج فارس فراهم کند.

اگرچه خرید Su-۳۵ بزرگترین خرید از نوع خود برای ایران در سه دهه اخیر خواهد بود، اما هنوز برای جایگزینی کامل و مؤثر جت‌های جنگنده قدیمی در نیروی هوایی ایران کافی نیست.

در چشم انداز دورتر، ایران برای جایگزینی پیشرفته‌ترین جنگنده‌های خود، یعنی F-۱۴ A Tomcat و MiG-۲۹ A Fulcrum، به حداقل ۶۰ هواپیمای نسل ۴.۵ نیاز دارد.

در حال حاضر، هیچ اطلاعاتی مبنی بر این‌که آیا روسیه ۳۰ فروند یا بیشتر از جنگنده‌های سوخو ۳۵ دیگر را به عنوان بخشی از دومین دسته برای تحویل به ایران تولید خواهد کرد یا آیا جنگنده‌های خود را از انبار تسلیحاتی خود ارسال خواهد کرد، وجود ندارد، که با توجه به نیاز آن‌ها در درگیری‌ها در جبهه اوکراین، چندان محتمل به نظر نمی‌رسد.

علاوه بر این، گمانه زنی‌ها مبنی بر اینکه ایران ممکن است بخواهد سری دوم Su-۳۵ را در داخل کشور تولید کند، وجود دارد. در این صورت، ممکن است هدف آن، قراردادی باشد که تقریباً پس از توافق قبلی روسیه با هند شکل گرفته بود که به دهلی نو اجازه می‌داد ۱۴۰ فروند Su-۳۰ تحت لیسانس بومی تولید کند.

تهران همچنان با نیروی هوایی حریف قابل توجهی در سراسر خلیج فارس روبرو خواهد شد، حتی اگر اولین دسته از سوخو‌های ۳۵ در سال آینده وارد ایران شود و بعداً توافقی برای جت‌های اضافی وجود داشته باشد. بزرگ‌ترین دشمن منطقه‌ای ایران، اسرائیل است، با ناوگانی از جنگنده‌های رادارگریز F-۳۵ در کنار F-۱۶‌های اصلاح‌شده.

در خلیج فارس، عربستان سعودی ناوگانی متشکل از ۸۰ جنگنده ارتقا یافته F-۱۵ SA (Saudi Advanced) دارد که یک نسخه پیشرفته‌تر از Strike Eagle است. این هواپیما‌ها می‌توانند تا ۱۲ موشک هوا به هوای دوربرد AIM-۱۲۰ AMRAAM را حمل کنند و به عنوان داگ فایتر‌های عالی شناخته می‌شوند.

همین‌طور، امارات متحده عربی اکنون ناوگانی از هواپیما‌های مدرن F-۱۶ E/F Block ۶۰ را در اختیار دارد. این کشور از سال ۲۰۲۷، ۸۰ جنگنده چند منظوره استاندارد داسو رافال F ۴ را از فرانسه دریافت خواهد کرد.

Su-۳۵ بدون شک یک هواپیمای خوش زرق و برق با موتور‌های بردار رانش و کابین خلبان "شیشه ای" است. با این حال، این هواپیما در جنگ الکترونیک از کشور‌های خلیج فارس عقب می‌ماند و در برابر نیروی هوایی کشور‌های غربی هم فاصله معناداری را پیش‌رو دارد.

برخلاف رادار‌های آرایه اسکن الکترونیکی فعال (AESA) که در F-۱۵ SA‌های عربستان و F-۱۶‌های اماراتی یافت می‌شود، Su-۳۵ فقط دارای رادار آرایه اسکن الکترونیکی غیرفعال (PESA) است که کارایی کمتری دارد.

رافال‌هایی که ابوظبی سفارش داده، دارای ویژگی‌های پیچیده تری همچون یک سیستم جنگ الکترونیکی درجه یک و قوی خواهد بود.

حتی اگر ایران در نهایت تا پایان این دهه ۶۰ فروند Su-۳۵ را به دست آورد، بعید است که بتواند دفاع هوایی کشور‌های رقیب را به صورت جدی تهدید کند.

علاوه بر این، در مورد توانایی‌های تهاجمی این جنگنده علیه هواپیمای نسل ۴.۵ غربی که به احتمال زیاد در منطقه خاورمیانه با آن روبرو خواهد شد، تردید‌هایی وجود دارد.

با این حال، این هواپیما‌ها ممکن است حمله به سایت‌های هسته‌ای ایران را برای اسرائیل یا ایالات متحده به طور قابل توجهی دشوارتر کنند، به ویژه اگر آن‌ها در کنار سامانه‌های پیشرفته دفاع هوایی مانند اس-۴۰۰ قرار گیرند.

در کل، بیش از هر احتمال دیگری، واشنگتن احتمالا نگران افزایش همکاری نظامی-فنی بین ایران و روسیه است.