ناجوانمردی در حق تیم برنده

به گزارش پارسینه به نقل از جوان آنلاین، تیم ملی فوتبال کشورمان با کسب دومین پیروزی پیاپی در مسابقات انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ گام بلندی در تحکیم جایگاه خود در جدول رده‌بندی گروه اول این مسابقات برداشت، اما با وجود این نتیجه‌گیری برخی انتقاد‌های مغرضانه فشار را روی تیم بیشتر کرده انتقاد‌هایی که بیشتر ناجوانمردانه است.

پیروزی تیم ملی مقابل امارات، آن هم در زمین این تیم در حالی به دست آمد که مدعیان بزرگ قاره کهن در دو گروه دیگر این مسابقات همچنان با چالش‌های جدی روبه‌رو هستند. مدعیانی نظیر کره‌جنوبی، عربستان و استرالیا که شاید تصور می‌کردند می‌توانند با خیال راحت قبل از بازی‌های پایانی این مرحله جشن صعود به جام جهانی را بگیرند، اما بعد از دو بازی متوجه شده‌اند که کار چندان هم که فکر می‌کردند راحت نیست. البته این سختی و پیشرفت کشور‌های دیگر در فوتبال تنها منوط به قاره آسیا نیست و در همه جای جهان شاهد خلق نتایج شگفت‌آور هستیم. نمونه‌اش در مسابقات انتخابی امریکای جنوبی رخ داد، جایی که آرژانتین و برزیل هر دو باختند. شاید کمتر کسی می‌توانست روزی را پیش‌بینی کند که برزیل پرافتخارترین تیم جهان بعد از هشت بازی تنها ۱۰ امتیاز کسب کرده باشد و خطر عدم راهیابی به جام جهانی را برای اولین بار در تاریخ حس کند یا آرژانتینی که با تصور شکست‌ناپذیری مقابل کلمبیا تن به شکست داد. تمامی این‌ها ثابت می‌کند که در فوتبال امروز این نام‌ها نیستند که کار را پیش می‌برند، بلکه باید در زمین مسابقه بدور از هر گونه غرور کاذب تلاش کرد و به نام، رتبه و سابقه حریف توجه نداشت تا بتوان پیروز شد. در چنین شرایطی ایران دو گام اول رسیدن به جام جهانی ۲۰۲۶ را محکم برداشته و دو پیروزی به دست آورده است. همین‌جا لازم است که عنوان کنیم تیم ملی با وجود کسب این دو پیروزی اشکالات زیادی دارد، اما آنچه امروز مشاهده می‌شود نوعی سیاه‌نمایی به اسم انتقاد از سوی برخی مثلاً کارشناسان است که فشار را روی کادر فنی تیم ملی هر روز بیشتر از روز قبل می‌کند.

ایران بازی اول را مقابل قرقیزستان در زمین فاجعه‌بار فولاد شهر اصفهان با پیروزی تمام کرد. دیداری که اگر کمی خوش‌شانس بودیم، می‌توانستیم به جای پیروزی یک بر صفر با دو یا حتی سه گل پیروز آن باشیم، اما جای تعجب داشت در‌حالی‌که تیم ملی از حریف پیش بود و به روند بازی کاملاً مسلط، توهین به بازیکنان و سرمربی تیم از روی سکو‌ها شروع شد و بعد از بازی هم سیاه‌نمایی‌هایی درخصوص تکنیک و تاکتیک تیم شروع شد. کار حتی به جایی رسید که اگر کسی نتیجه مسابقه را نمی‌دانست، تصور می‌کرد ایران بازی را به قرقیزستان باخته است.

تیم ملی تحت این فشار‌های سخت و طاقت‌فرسا راهی امارات شد، اماراتی‌ها در بازی اول قهرمان آسیا، یعنی قطر را شکست داده بودند و با روحیه بالا و در ورزشگاهی که یکصدا از اول تا آخر مسابقه تشویق‌شان می‌کرد (برخلاف ایران که حتی در کشور هم فحش می‌خورد) مقابل شاگردان قلعه‌نویی قرار گرفتند و باختند. ایران برنده شد، البته باز هم یک بر صفر، در‌حالی‌که اگر سردار آزمون (دو موقعیت)، مهدی طارمی (دو موقعیت)، علی قلی‌زاده (یک موقعیت) و علیرضا جهانبخش (یک موقعیت)، موقعیت‌های صد درصدی را از دست نمی‌دادند و گل‌ها را به ثمر می‌رساندند، اختلاف دو تیم بسیار بیشتر از این حر‌ف‌ها می‌شد. با وجود این حتی بعد از این پیروزی خوب باز هم سیاه‌نما‌ها کارشان را شروع کردند و تیم ملی را کوبیدند. قلعه‌نویی باید نقاط ضعف تیم و شاگردانش را ترمیم کند. مهم‌تر از همه عدم استفاده از فرصت‌های صددرصدی است که باعث می‌شود تیم ملی با حداقل نتیجه تحت فشار زیاد قرار بگیرد و امکان تغییر نتیجه از سوی حریف بالاتر برود. امارات در ۱۵ دقیقه پایانی مسابقه روی دروازه ایران فشار آورد و همین مستمسکی شد برای آن‌هایی که می‌خواهند به هر نحو ممکن تیم ملی و کادر فنی آن را بکوبند، در‌حالی‌که اگر ایران با اختلاف چند گل جلو می‌افتاد دیگر اثری از این فشار‌ها نبود. ضمن اینکه باید توجه داشت اماراتی‌ها به‌رغم این فشار، حتی یک موقعیت صددرصدی هم برخلاف ایران نداشتند.

نکته بسیار قابل توجه در این خصوص اینکه باید توجه داشته باشیم که برخی بنا به هر دلیلی از موفقیت تیم ملی خوشحال نیستند. برخی که متأسفانه از سوی رسانه‌ها هم حمایت می‌شوند و حرف‌هایشان تبدیل به تیتر و نگاه کارشناسانه می‌شود. در چنین فضایی کادر فنی تیم ملی باید در چند جبهه مبارزه کند که سخت‌ترین آن‌ها جدال با همین به اصطلاح کارشناسان است. البته جای خوشحالی دارد که سرمربی تیم ملی با وجود کسب دومین پیروزی به ایراد‌ها و اشکالات سیستم بازی تیم و شاگردانش واقف است و می‌گوید: «از بازیکنانم گلایه دارم که از موقعیت‌های بالای ۹۰ درصد استفاده نکردند. فوتبال گاهی شما را تنبیه می‌کند که امشب خدا را شکر تنبیه نشدیم. ما دو ایراد داریم؛ یکی اینکه جلوی زمین توپ را لو می‌دهیم و دیگری اینکه فرصت‌های بالای ۹۰ درصد را تبدیل به گل نمی‌کنیم.»