.svg)
"فراموشکاری یک مدیر صنعتی"
پارسینه: رضا ویسه که خود روزگاری در ایران خودرو و سازمان گسترش بر کرسی ریاست نشسته بود و بخشی از موفقیت ها و البته نارسائی های امروز این دو مجموعه ریشه در مدیریت آن روزهای وی دارد، چند روز پیش در گفت وگو با یکی از روزنامه ها، این حکایت را تکرار کرده و بجا و نابجا به خودروسازان هجمه وارد کرده است، بی آنکه بگوید در سال هایی که خود تصمیم گیر اصلی در ایران خودرو و ایدرو بوده، چه تمهیداتی اندیشیده است تا در مشکلات امروز خودروسازان سهمی نداشته باشد.
تاختن به خودروسازان به هر بهانه و از سوی آدم های مختلف نه رویکرد تازه ای است و نه رویدادی اعجاب انگیز. خودروسازان به عنوان صاحبان یکی از اجتماعی ترین بخش های اقتصادی و صنعتی، همواره در معرض انواع و اقسام اتهام ها و نقدها قرار گرفته و می گیرند.
در این میان آنچه قابل تامل است، مطالب و انتقادهایی است که از سوی برخی افراد مطرح می شود که به لحاظ سابقه، روزگاری در بطن کارزار خودروسازی بوده اند. آنها به ریزترین شاخص های تعیین کننده در صنعت خودرو اشراف دارند و البته مرور نتیجه عملکردشان نیز نشان می دهد، خود نیز درگیر بسیاری از معضلات و مشکلات بوده اند، چرا که نتوانسته اند آنچنان که باید و شاید تحولی در این صنعت به وجود بیاورند.
رضا ویسه که خود روزگاری در ایران خودرو و سازمان گسترش بر کرسی ریاست نشسته بود و بخشی از موفقیت ها و البته نارسائی های امروز این دو مجموعه ریشه در مدیریت آن روزهای وی دارد، چند روز پیش در گفت وگو با یکی از روزنامه ها، این حکایت را تکرار کرده و بجا و نابجا به خودروسازان هجمه وارد کرده است، بی آنکه بگوید در سال هایی که خود تصمیم گیر اصلی در ایران خودرو و ایدرو بوده، چه تمهیداتی اندیشیده است تا در مشکلات امروز خودروسازان سهمی نداشته باشد.
ویسه که در سال های ریاستش بر سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، وابستگی خودروسازان به ایدرو رو افزایش داد و به نوعی به دنبال دولتی تر کردن صنعت خودرو بود، در گفت وگوی خود ابتدا نابسامانی اخیر در قیمت خودرو را به دلیل وجود جریانی مخرب در سطح حاکمیت و سوء مدیریت ناشی از تاثیرپذیری از شرایط محیطی دانسته است. به فرض محال، اگر این ادعای او صحت داشته باشد، آیا این جریان مخرب در سال های حضور او در صنعت خودرو و ایدرو وجود نداشته است؟ شاید برای خود آقای ویسه هم لازم به یادآوری باشد که در زمان تصمیم گیری های خودش، مجامع خودروسازان برگزار و سود سهامداران بین آنها توزیع می شد. در صورتی که اگر آن سود، برای افزایش سرمایه خودروسازان هزینه می شد، این روزها شاهد ضعف در بنیه مالی و اقتصادی گروه های خودرو ساز نبودیم.
پرسش دیگر این است که آیا شرایط محیطی حاکم بر فضای کسب و کار به ویژه در عرصه خودروسازی، در اندازه های معمول و طبیعی است که بتوان از آن تاثیر نپذیرفت؟ آنچه به عنوان عوامل برون بنگاهی در سال های اخیر صنایع به ویژه صنعت خودرو را آزرده، نه به لحاظ تعداد و نه از نظر ماهیت، به هیچ عنوان در حد نرمال و طبیعی نبوده است.
این مدیر سال های گذشته، در بخشی دیگر از حرف های خود کنار گذاشتن مدیران کارآمد صنایع خودروسازی را دلیلی برای مشکلات امروز این صنعت دانسته است. هیچکس منکر خدمات و تلاش های مدیران قبلی صنعت خودرو نیست اما آیا صنعتی که سال ها پیکان و نهایتا جوانان را گل های سرسبد خطوط تولید خود قرار داده بود با توانمندی سال های اخیر خودروسازی قابل مقایسه است؟ بی انصافی است اگر پیشرفت سال های اخیر این صنعت را به باد مشکلات فراصنعتی این روزها بدهیم.
ویسه البته در قسمتی از سخنان خود به عدیده بودن معضلات صنایع نیز اشاره کرده و گفته است که افزایش نرخ ارز همه شرکت‌های خودروسازی را تحت‌تأثیر قرار داده و حتی در خودرو پراید که میزان داخلی‌سازی آن بالا بوده و وابستگی کمتری به قطعات وارداتی دارد، به‌دلیل وابستگی قطعه‌سازان به مواداولیه تولید، اگر قبلا قیمت تمام‌شده این خودرو با دلار هزار تومان شش هزار دلار بوده، اکنون با دلار سه هزار تومانی به حدود 15میلیون تومان افزایش یافته و این منطق غیرقابل انکار در تولید خودرو است.
با این اوصاف باید پرسید آیا جز این است که تا چندی پیش که تامین ارز به عنوان یکی از ابتدائی ترین نیازهای یک بنگاه تولیدی مشکل آفرین نشده بود، رشد تولید در صنعت خودرو گویای پتانسیل ها و توان آن نبوده است؟
نکته ابهام انگیز دیگر در میان سخنان این مدیر سال های پیش صنعت تحلیل ها و پیش بینی های غیرمعمول و اغراق آمیزی است که از آینده قیمت خودرو ارائه داده است. او در جائی گفته است که با شرایط حاکم، اگر قیمت یک خودروی 15میلیونی به 20میلیون تومان هم رسید نیز نباید تعجب کرد. آیا مطرح کردن چنین قیمتی برای یک محصول به نوعی تابو شکنی و ایجاد زمینه ذهنی و حتی ترغیب بازار برای تحقق آن نیست؟
جالب تر آنکه او در بخشی دیگر از اظهارنظرهایش موضوعی غیرکارشناسی را مطرح کرده و گفته است « به جرأت می‌توان گفت که قیمت‌های کنونی خودرو نیز پابرجا نخواهد ماند، چرا که با کاهش شدید تولید، اکنون انباشتگی عرضه خودرو در سطح خرده‌فروشی خالی شده و با این شرایط در فروردین‌ماه سال آینده عرضه به‌شدت از تقاضا عقب خواهد ماند که از آن زمان به بعد افزایش قیمت ناشی از عدم‌عرضه را شاهد خواهیم بود...» این موضوع در حالی مطرح شده است که هر ساله بازار خودرو پس از گذراندن تب و تاب شب عید، در ماه های ابتدائی سال با رکود و کاهش تقاضا رو به رو خواهد شد. به ویژه فروردین امسال که به واسطه نزدیکی به یازدهمین دوره انتخاب ریاست جمهوری، پیش بینی می شود فضای حاکم بر جامعه بیش از آنکه اقتصادی و تجاری باشد سیاسی است و توجه بسیاری از فعالان اقتصادی هم بیشتر معطوف این انتخابات خواهد بود تا مباحثی مانند خرید یا فروش خودرو. با این وصف آیا پیش بینی التهاب بازار در فروردین ماه کمی عجیب نیست؟ آیا برای این اظهارنظرها هم باید به دنبال پشت پرده هایی از جنس جناح بندی سیاسی یا منافع اقتصادی بود؟
منبع: دنیای صنعت
در این میان آنچه قابل تامل است، مطالب و انتقادهایی است که از سوی برخی افراد مطرح می شود که به لحاظ سابقه، روزگاری در بطن کارزار خودروسازی بوده اند. آنها به ریزترین شاخص های تعیین کننده در صنعت خودرو اشراف دارند و البته مرور نتیجه عملکردشان نیز نشان می دهد، خود نیز درگیر بسیاری از معضلات و مشکلات بوده اند، چرا که نتوانسته اند آنچنان که باید و شاید تحولی در این صنعت به وجود بیاورند.
رضا ویسه که خود روزگاری در ایران خودرو و سازمان گسترش بر کرسی ریاست نشسته بود و بخشی از موفقیت ها و البته نارسائی های امروز این دو مجموعه ریشه در مدیریت آن روزهای وی دارد، چند روز پیش در گفت وگو با یکی از روزنامه ها، این حکایت را تکرار کرده و بجا و نابجا به خودروسازان هجمه وارد کرده است، بی آنکه بگوید در سال هایی که خود تصمیم گیر اصلی در ایران خودرو و ایدرو بوده، چه تمهیداتی اندیشیده است تا در مشکلات امروز خودروسازان سهمی نداشته باشد.
ویسه که در سال های ریاستش بر سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، وابستگی خودروسازان به ایدرو رو افزایش داد و به نوعی به دنبال دولتی تر کردن صنعت خودرو بود، در گفت وگوی خود ابتدا نابسامانی اخیر در قیمت خودرو را به دلیل وجود جریانی مخرب در سطح حاکمیت و سوء مدیریت ناشی از تاثیرپذیری از شرایط محیطی دانسته است. به فرض محال، اگر این ادعای او صحت داشته باشد، آیا این جریان مخرب در سال های حضور او در صنعت خودرو و ایدرو وجود نداشته است؟ شاید برای خود آقای ویسه هم لازم به یادآوری باشد که در زمان تصمیم گیری های خودش، مجامع خودروسازان برگزار و سود سهامداران بین آنها توزیع می شد. در صورتی که اگر آن سود، برای افزایش سرمایه خودروسازان هزینه می شد، این روزها شاهد ضعف در بنیه مالی و اقتصادی گروه های خودرو ساز نبودیم.
پرسش دیگر این است که آیا شرایط محیطی حاکم بر فضای کسب و کار به ویژه در عرصه خودروسازی، در اندازه های معمول و طبیعی است که بتوان از آن تاثیر نپذیرفت؟ آنچه به عنوان عوامل برون بنگاهی در سال های اخیر صنایع به ویژه صنعت خودرو را آزرده، نه به لحاظ تعداد و نه از نظر ماهیت، به هیچ عنوان در حد نرمال و طبیعی نبوده است.
این مدیر سال های گذشته، در بخشی دیگر از حرف های خود کنار گذاشتن مدیران کارآمد صنایع خودروسازی را دلیلی برای مشکلات امروز این صنعت دانسته است. هیچکس منکر خدمات و تلاش های مدیران قبلی صنعت خودرو نیست اما آیا صنعتی که سال ها پیکان و نهایتا جوانان را گل های سرسبد خطوط تولید خود قرار داده بود با توانمندی سال های اخیر خودروسازی قابل مقایسه است؟ بی انصافی است اگر پیشرفت سال های اخیر این صنعت را به باد مشکلات فراصنعتی این روزها بدهیم.
ویسه البته در قسمتی از سخنان خود به عدیده بودن معضلات صنایع نیز اشاره کرده و گفته است که افزایش نرخ ارز همه شرکت‌های خودروسازی را تحت‌تأثیر قرار داده و حتی در خودرو پراید که میزان داخلی‌سازی آن بالا بوده و وابستگی کمتری به قطعات وارداتی دارد، به‌دلیل وابستگی قطعه‌سازان به مواداولیه تولید، اگر قبلا قیمت تمام‌شده این خودرو با دلار هزار تومان شش هزار دلار بوده، اکنون با دلار سه هزار تومانی به حدود 15میلیون تومان افزایش یافته و این منطق غیرقابل انکار در تولید خودرو است.
با این اوصاف باید پرسید آیا جز این است که تا چندی پیش که تامین ارز به عنوان یکی از ابتدائی ترین نیازهای یک بنگاه تولیدی مشکل آفرین نشده بود، رشد تولید در صنعت خودرو گویای پتانسیل ها و توان آن نبوده است؟
نکته ابهام انگیز دیگر در میان سخنان این مدیر سال های پیش صنعت تحلیل ها و پیش بینی های غیرمعمول و اغراق آمیزی است که از آینده قیمت خودرو ارائه داده است. او در جائی گفته است که با شرایط حاکم، اگر قیمت یک خودروی 15میلیونی به 20میلیون تومان هم رسید نیز نباید تعجب کرد. آیا مطرح کردن چنین قیمتی برای یک محصول به نوعی تابو شکنی و ایجاد زمینه ذهنی و حتی ترغیب بازار برای تحقق آن نیست؟
جالب تر آنکه او در بخشی دیگر از اظهارنظرهایش موضوعی غیرکارشناسی را مطرح کرده و گفته است « به جرأت می‌توان گفت که قیمت‌های کنونی خودرو نیز پابرجا نخواهد ماند، چرا که با کاهش شدید تولید، اکنون انباشتگی عرضه خودرو در سطح خرده‌فروشی خالی شده و با این شرایط در فروردین‌ماه سال آینده عرضه به‌شدت از تقاضا عقب خواهد ماند که از آن زمان به بعد افزایش قیمت ناشی از عدم‌عرضه را شاهد خواهیم بود...» این موضوع در حالی مطرح شده است که هر ساله بازار خودرو پس از گذراندن تب و تاب شب عید، در ماه های ابتدائی سال با رکود و کاهش تقاضا رو به رو خواهد شد. به ویژه فروردین امسال که به واسطه نزدیکی به یازدهمین دوره انتخاب ریاست جمهوری، پیش بینی می شود فضای حاکم بر جامعه بیش از آنکه اقتصادی و تجاری باشد سیاسی است و توجه بسیاری از فعالان اقتصادی هم بیشتر معطوف این انتخابات خواهد بود تا مباحثی مانند خرید یا فروش خودرو. با این وصف آیا پیش بینی التهاب بازار در فروردین ماه کمی عجیب نیست؟ آیا برای این اظهارنظرها هم باید به دنبال پشت پرده هایی از جنس جناح بندی سیاسی یا منافع اقتصادی بود؟
منبع: دنیای صنعت
ارسال نظر