طراحی پیچیده یک عملیات بزرگ علیه آمریکا

به گزارش پارسینه، مقر تفنگداران دریایی امریکا در فرودگاه بیروت یک ساختمان مستحکم با لایه های حفاظتی شامل بتن مسلح، کیسه شن و لایه های پلاستیک برای دفع موج انفجار بود.

 

کاربر نظامی نویس «عظیم (https://twitter.com/A_z_im)» در ایکس (توییتر) ادامه داد:

علاوه بر 9 نگهبان، این مقر با یک پست موشک ضد زره تاو، 4 تیربار کالیبر 50 و سه لایه محافظتی شامل سیم تیغ دار، موانع خودرو متشکل از لوله های استیل فاضل آب و یک حفاظ استیل بزرگ بود.

تفنگداران دریایی امریکا، تا روز حمله شهید فواد شکر، بر اثر شلیک تک تیر اندازان و آتشبارهای توپخانه مستقر در اطراف بیروت 4 نفر تلفات داده بودند.

مساله امنیت امریکایی ها جدی بود و ساختمان نشان داده بود که توانایی حفاظت از پرسنل را دارا هست. این حمله نیازمند یک طرح حساب شده و با کفایت بود.

عملیات شهید شکر تمام مشخصه های نبوغ را نشان میداد: طراحی پیچیده، اجرای آسان و بدور از اتکا به احتمالات.

دقیقا دو ماه بعد از حمله به سفارت امریکا در بیروت، عملیات فریب آغاز شد و با بیش از 100 گزارش حملات غریب الوقوع تروریستی، به طور مشخص با استفاده از خودرو های انتحاری، سیستم اطلاعاتی و امنیتی پایگاه نسبت به تهدیدات بی حس شد.

طراحی دقیق حمله نیازمند اطلاع کامل از نحوه طراحی ساختمان، و تدابیر حفاظتی داشت.

ساختمان به صورت دور چین اطراف یک پاسیوی داخلی طراحی شده بود، حفاظت تفنگداران دریایی داخل پاسیو را خالی و بدون عوارض نگه داشته بود تا در صورت نفوذ توسط گروههای انغماسی کار مقابله با تروریست ها از طبقات بالاتر ساده تر باشد و مهاجمین در برابر آتشباری از طبقات بالا به داخل پاسیو جان پناهی نداشته باشند.

حمله برای ساعت 5 صبح برنامه ریزی شده بود، آخرین ساعتی که نیروهای لبنانی مسئولیت حفاظت از مجموعه رو بر عهده داشتند اما به دلیل تردید راننده انتحاری تا ساعت 6 و 22 دقیقه به تاخیر افتاد.

طرح عملیات ساده بود: با سرعت تقریبی 50 کیلومتر بر ساعت و یک  خودروی سنگین که توانایی عبور از سیم خاردار ها را داشته باشد، شانس بالایی برای رسیدن به محوطه پاسیو وجود داشت.

چرخ ها، مولفه اصلی بودند. چرخ ها باید توانایی تحمل سیم خاردارها و سپس بالا رفتن از پله های ورودی مجتمع را دارا می بودند.

 یک کامیون بنز برای این منظور انتخاب شد:

برای اهمیت دقت در جزئیات برنامه ریزی این عملیات کافیست بدانیم که شعاع مرگ حتمی بزرگترین انفجار غیر اتمی تاریخ تا سال 1983 کمتر از 30 متر بود. تمام نگهبان ها و عمده تفنگدارانی که در طبقات بالایی ساختمان اسکان داده شده بودند از انفجار نجات  پیدا کردند.

تحلیل وزارت دفاع امریکا این بود که درصورت متوقف شدن خودروی انتحاری در هر قسمتی از مسیر، حتی در برابر پله ها تلفات انفجار بیش از 80 درصد کاهش پیدا می کرد.