.svg)
خراسان/ چرا انتخابات ۹۲ حياتي است؟
پارسینه: همه انتخابات ها در جمهوري اسلامي از اين حيث که اين ملت، دشمنان بزرگ و درنده اي دارد مهم و حياتي است ولي شرايط کنوني منطقه و جهان به نحوي است که انتخابات ۹۲ از اهميت مضاعف برخوردار است. در ذيل به ابعاد اين مسئله توجه شده است.
همه انتخابات ها در جمهوري اسلامي از اين حيث که اين ملت، دشمنان بزرگ و درنده اي دارد مهم و حياتي است ولي شرايط کنوني منطقه و جهان به نحوي است که انتخابات ۹۲ از اهميت مضاعف برخوردار است. در ذيل به ابعاد اين مسئله توجه شده است.
مشروعيت نظام به حضور مردم
جمهوري اسلامي، مشروعيت خويش را به تداوم «حضور مردم» در حمايت از نظام پيوند زده است و چنان چه مي دانيم يکي از بروزهاي اين حمايت مردمي، ميزان حضور در انتخابات، خصوصاً انتخابات رياست جمهوري است. کشورهاي ديگر اين کار را نکرده اند و مثلاً اگر سي درصد هم در انتخابات آمريکا شرکت کنند سخن از عدم مقبوليت نظام مطرح نمي شود! از همين رو است که «حضور حداکثري مردم در انتخابات» همواره مهمترين مسئله رهبر انقلاب در انتخابات بوده و هست.
ناراضي سازي مردم و ضربه به نظام
از همين رو، دشمن با فهم اين نکته و با درس گرفتن از وقايع تلخ پس از انتخابات ۸۸ به اين نتيجه رسيده که تنها راه ضربه زدن به اين کشور، زدن بال «جمهوريت» نظام از طريق ايجاد نارضايتي داخلي است که اين مهم را با وضع تحريم هاي شکننده و سخت مورد توجه قرار داده است. متأسفانه شاهديم که اين اقدامات به دليل نقايص مديريتي و ضعف هاي ساختاري در اقتصادمان، تا حدي اثربخش هم بود!
شرايط کنوني و پيچ مهم تاريخي
البته يادمان نرود که اين مسئله، همواره مدنظر دشمنان بوده و با ابزارهاي مختلف تبليغي و تحريم هاي جزئي تر و... به آن پرداخته بودند ولي سوال اينجاست که چرا اين حجم از فشارها را در شرايط فعلي وارد نمودند؟ مگر چه عناصر داخلي، منطقه اي يا جهاني تغيير کرده که اين چنين حاضرند در ازاي ايجاد تغيير در ايران هزينه کنند؟
پاسخ به اين سوال را بايد در «بيداري اسلامي» که در منطقه رخ نموده جست وجو کرد. چيزي که رهبر انقلاب از آن به «پيچ تاريخي» تعبير نمودند. اول از همه بايد بدانيم که چرا اين حوادث مهم است و به يک تحول تاريخي منجر خواهد شد.
يک قرن چپاول کشورهاي اسلامي
چنانچه مي دانيم مسلمانان، خصوصاً پس از فروپاشي عثماني در ۱۹۱۸ که با دخالت مستقيم فرانسه و انگليس صورت گرفت، تحت سيطره مستقيم و غيرمستقيم استعمار غربي قرار گرفتند. کشورهاي شان به قطعات کوچک تجزيه شد و گماردگاني وابسته بر آن ها حاکم شدند. منابع شان به غارت رفت و با زور سرنيزه حجاب و مظاهر ديني نيز از جوامع برچيده شد! قراردادهاي ننگين بر آن ها تحميل شد و صدها اقدام ننگ بار ديگر که پدران ما شاهد آن بوده اند.
اشغال فلسطين و شوري جديد
کار به جايي رسيد که يک کشور مسلمان آن هم در قلب تمدن ها و اديان، مستقيماً اشغال شد. از آن پس «فلسطين» شوري در ميان مسلمانان ايجاد کرد و جريانات مختلف با محوريت آن رشد و افول کردند. جريانات چپ عربي يا ملي گرا با جنگ ۱۹۵۶ جمال عبدالناصر و غلبه بر فرانسه، انگليس و اسرائيل رشد کرده، تمام منطقه را گرفتند و با شکست در جنگ شش روزه ۱۹۶۷ به افول گراييدند.
مشروعيت نظام به حضور مردم
جمهوري اسلامي، مشروعيت خويش را به تداوم «حضور مردم» در حمايت از نظام پيوند زده است و چنان چه مي دانيم يکي از بروزهاي اين حمايت مردمي، ميزان حضور در انتخابات، خصوصاً انتخابات رياست جمهوري است. کشورهاي ديگر اين کار را نکرده اند و مثلاً اگر سي درصد هم در انتخابات آمريکا شرکت کنند سخن از عدم مقبوليت نظام مطرح نمي شود! از همين رو است که «حضور حداکثري مردم در انتخابات» همواره مهمترين مسئله رهبر انقلاب در انتخابات بوده و هست.
ناراضي سازي مردم و ضربه به نظام
از همين رو، دشمن با فهم اين نکته و با درس گرفتن از وقايع تلخ پس از انتخابات ۸۸ به اين نتيجه رسيده که تنها راه ضربه زدن به اين کشور، زدن بال «جمهوريت» نظام از طريق ايجاد نارضايتي داخلي است که اين مهم را با وضع تحريم هاي شکننده و سخت مورد توجه قرار داده است. متأسفانه شاهديم که اين اقدامات به دليل نقايص مديريتي و ضعف هاي ساختاري در اقتصادمان، تا حدي اثربخش هم بود!
شرايط کنوني و پيچ مهم تاريخي
البته يادمان نرود که اين مسئله، همواره مدنظر دشمنان بوده و با ابزارهاي مختلف تبليغي و تحريم هاي جزئي تر و... به آن پرداخته بودند ولي سوال اينجاست که چرا اين حجم از فشارها را در شرايط فعلي وارد نمودند؟ مگر چه عناصر داخلي، منطقه اي يا جهاني تغيير کرده که اين چنين حاضرند در ازاي ايجاد تغيير در ايران هزينه کنند؟
پاسخ به اين سوال را بايد در «بيداري اسلامي» که در منطقه رخ نموده جست وجو کرد. چيزي که رهبر انقلاب از آن به «پيچ تاريخي» تعبير نمودند. اول از همه بايد بدانيم که چرا اين حوادث مهم است و به يک تحول تاريخي منجر خواهد شد.
يک قرن چپاول کشورهاي اسلامي
چنانچه مي دانيم مسلمانان، خصوصاً پس از فروپاشي عثماني در ۱۹۱۸ که با دخالت مستقيم فرانسه و انگليس صورت گرفت، تحت سيطره مستقيم و غيرمستقيم استعمار غربي قرار گرفتند. کشورهاي شان به قطعات کوچک تجزيه شد و گماردگاني وابسته بر آن ها حاکم شدند. منابع شان به غارت رفت و با زور سرنيزه حجاب و مظاهر ديني نيز از جوامع برچيده شد! قراردادهاي ننگين بر آن ها تحميل شد و صدها اقدام ننگ بار ديگر که پدران ما شاهد آن بوده اند.
اشغال فلسطين و شوري جديد
کار به جايي رسيد که يک کشور مسلمان آن هم در قلب تمدن ها و اديان، مستقيماً اشغال شد. از آن پس «فلسطين» شوري در ميان مسلمانان ايجاد کرد و جريانات مختلف با محوريت آن رشد و افول کردند. جريانات چپ عربي يا ملي گرا با جنگ ۱۹۵۶ جمال عبدالناصر و غلبه بر فرانسه، انگليس و اسرائيل رشد کرده، تمام منطقه را گرفتند و با شکست در جنگ شش روزه ۱۹۶۷ به افول گراييدند.
ارسال نظر