کاوه رضایی و این همه هیاهو برای چه؟

یکی از بازیکنان روی بورس فصل نقل‌وانتقالات امسال کاوه رضایی بود، بازیکنی که تا پای قرارداد با باشگاه پرسپولیس رفت، اما در نهایت با قراردادی یک میلیارد تومانی (طبق آنچه در سایت سازمان لیگ درج شده) سر از استقلال در آورد، بازیکنی که نه سابقه آقای گلی در کارنامه‌اش داشت و نه تعداد گل‌های او به حدی بود که بتوان صحبت خاصی انجام داد، اما پرسپولیس و استقلال برای جذب این بازیکن رقابت داشتند؛ رقابت کاذب. او ابتدا به باشگاه پرسپولیس رفت ولی در نهایت سر از استقلال درآورد و چند روزی سوژه اول رسانه‌ها بود.
رضایی بازیکنی است که قابلیت‌های زیادی دارد و به‌طور پیوسته تمرینات منظم بدنسازی را هم خارج از تمرینات استقلال انجام می‌دهد، اما هیچ وقت در حد یک ستاره نبوده است. مهاجم استقلال خوب شوت می‌زند، خوب می‌جنگد و پا به توپ خوبی دارد، اما هنوز نتوانسته قابلیت‌هایی در حد تعریف‌هایی که از او شده، داشته باشد. در این گزارش قصد بر آن نیست که عملکرد رضایی زیر سؤال برده شود، اما به راستی چرا بازیکنی که نه آقای گل شده و نه در تیم ملی جایی دارد، استقلالی‌ها برای آن دست و پا زده و قرارداد سنگینی با او امضا کردند و پرسپولیسی‌ها دنبال او بودند؟ رضایی در دو دیدار اخیر برای استقلال موقعیت‌های زیادی از دست داده و اگر موقعیت تک به تک مقابل فولاد را وارد دروازه کرده بود، استقلالی‌ها از سه امتیار این بازی محروم نمی‌شدند.
رضایی در ۱۰ دیدار قبلی در لیگ برتر تنها سه بار موفق به گلزنی شده و شماره ۹ استقلال برای او هم خوش‌یمن نبوده است. این پیراهن سال‌ها در اختیار آرش برهانی بود و این بازیکن هم موقعیت‌های زیادی از دست می‌داد و مدت‌‌ها سوژه رسانه‌ها بود. رضایی برای رسیدن به پیراهن تیم ملی از ذوب‌آهن به استقلال پیوست، اما نشانی از یک بازیکن تمام کننده نداشت.
رضایی سابقه بازی در تیم‌های فولاد خوزستان، سایپا و ذو‌ب‌آهن را دارد و در همه رده‌های ملی تا زیر ۲۳ سال بازی کرده است. مهاجم استقلال عنوان آقای گل جام ملت‌های آسیا زیر ۱۶ ساله‌های ۲۰۰۸ را نیز یدک می‌کشد. رضایی شاید در ادامه لیگ تبدیل به بازیکنی شود که حداقل بخشی از هیاهویی که پیش از فصل درباره جذبش وجود داشت را به نوعی جواب دهد؛ البته شاید.