اعتياد؛ جوان تر و زنانه تر می شود!

روزنامه آفرینش نوشت: تغيير برخي نگرش هاست که همواره موجب رسيدن به ايده هاي نو و راهگشا مي شود. اگر نپذيريم که جامعه مشکلاتي دارد، اگر آمار را نفي و انکار کنيم و يا جدي نگيريم، چگونه مي توانيم به راه حلي براي از ميان برداشتن مشکلات دست يابيم. اعتياد از آن دسته مسائلي است که شيوه ي برخورد با آن تا سال ها، انکاري و حذفي بود ، اما البته با ورود کارشناسانه و روان کاوانه در اين زمينه و با تلاش گسترده ي جامعه شناسان وتحليل گران، رفته رفته جامعه و نيز مسئولا ن به اين درک و دريافت مهم رسيدند که اعتياد، پيش از آن که جرم و بزه باشد، يک بيماري و خود نتيجه ي نارسايي ها و کژي ها موجود در بستر جامعه است.


رسيدن به اين دريافت که بستر بسياري از ناهنجاري هايي که از افراد سرمي زند، خود جامعه است، تلاش ها را به سمت از ميان برداشتن زمينه هاي اجتماعي جرم خيز، سوق داد.

اما متاسفانه ، اعتياد از آن نوع مشکلاتي است که گرچه انگ جرم و بزه از روي آن برداشته شده، اما کمتر راهکار و برخورد مناسبي ،براي از بين بردن آن موثر بوده است و اين معضل اکنون مي رود که سوي و چهره اي جوانانه و زنانه به خود بگيرد. طبق آمار، کشور ما در رده ي نخستين توليد کنندگان مواد مخدر صنعتي قرار دارد و بيشتر اين مواد توسط جوانان و زنان استفاده مي شود.

يک نگاه ساده ي نه چندان موشکافانه، علت چنين رويکردي را روشن مي کند. هر چه قشري از جامعه در محدوديت و تنگنا قرار بگيرد و بار فشارهاي اجتماعي چون بيکاري، تاخير در ازدواج، افزايش مشکلات ومنع ها و خشونت هاي خانوادگي بر عليه زنان، رفتارهاي حذفي و انکاري در مواجهه با مشکلات جوانان و زنان و نيز برآورده نشدن قول دولت ها در رابطه با انتظاراتي که جوانان و زنان از دولت ها داشتند و ... از دوش آنان برداشته نشود، سرخوردگي و دلسردي در اين قشر بيشتر مي شود. يکي از چندين نوع عکس العمل فرد آسيب ديده و تحت فشار و سرخورده، پناه بردن به انواع و اقسام مسکن هاي مقطعي است. اين که جوانان و زنان چه مي خواهند که هنوز دولت ها از يرآوردن آن نيازها ناتوانند، بحثي ديگر ، در جايگاه و مجالي ديگر مي طلبد؛ اما آن چه مسلم است و غير قابل انکار، وجود اين مشکل در بين افراد جامعه است. دختران و زنان؛ همسران و مادران جامعه هستند. اينان اگر چه به چشم نيايند و انکار شوند، اما ستون هاي تربيتي و تضمين کننده ي سلامتي خانواده در درجه ي اول و سپس کل جامعه هستند. بي توجهي به امنيت و سلامت روحي - رواني اين قشر، ناديده گرفتن توان و استعداد و نياز آن ها در بروز و شکوفايي اجتماعي ، آنان را به کنج و گوشه هايي مي راند که اتفاقات رضايت بخشي در آن ها نمي افتد، جز حس انزوا و سرخوردگي که مي خواهد به نوعي خود را تسکين دهد.

ساده ترين و انساني ترين روش در برخورد با اين معضل در حال رشد « ديدن و پذيرفتن » است. ديدن جوانان و زنان به عنوان شهرونداني داراي حقوق انساني و پذيرفتن اين که واقعا مشکلاتي هست که بهتر است تا وخيم و مزمن نشده اند، به فکر درمان مناسب براي آن ها بود.