گسترش فقر و نابرابریهای اجتماعی در آمریکا

روزنامه سوئیسی "تاگس انسایگر"، در تحلیلی به قلم "مارتین کیلیان" نوشت: "مارتین لوتر کینگ"، در سخنرانی معروف خود در واشنگتن در آگوست 1963 اظهار داشت که من یک رویا دارم. از آن زمان حدود نیم قرن می گذرد و از آن رویای آمریکایی که "لوتر کینگ" از آن دم می زد دیگر چیزی باقی نمانده است. عدالت اجتماعی، درآمد کافی (برای شهروندان) و شانس صعود و پیشرفت؛ همه این امکانات در آمریکایی که زمانی کشوری با امکانات نامحدود بود محدود شده است.

نویسنده در بخش دیگری ازاین مطلب خاطر نشان کرد، کسی که در سوئیس، آلمان ،فرانسه و ایتالیا فقیر متولد می شود نسبت به آمریکا شانس بهتری برای پیشرفت دارد.

نویسنده در ادامه به اعتراضات اخیر کارکنان برخی از بخشها در آمریکا در شهرهای مختلف این کشور برای بهبود دستمزدها و شرایط کاری خود اشاره کرده و در ادامه نوشت: با وجود اینکه در راس هرم داراییها و ثروت آمریکا دلار قدرتمند می چرخد و در عرض یک سال درآمدهای هنگفتی عاید این کشور می شود و روی هم انباشته می شود، اما شرایط فقرا و طبقه متوسط این جامعه همچنان رو به وخامت است.

در ادامه آمده است: ناامنی های اجتماعی افزایش پیدا کرده و به نسخه سرمایه داری آمریکایی دیگر عمل نمی شود. باراک اوباما این مسائل را می داند، اما درست ما باید در پایان دو دوره ریاست جمهوری این رئیس جمهوری دموکرات، شرایط بسیار تیره و تارتری را در آمریکا ببینیم؛ شرایط زندگی آمریکایی ها بدتر شده و نابرابریهای اجتماعی شرم آور هم شدت گرفته است.

رئیس جمهوری آمریکا اواخر هفته گذشته در گفتگویی اعلام کرد که اگر اقدامی صورت نگیرد نابرابری درآمدها افزایش پیدا می کند. همچنین فرصت ها برای پیشرفت اجتماعی در بیست تا سی سال اخیر و قبل از شروع بحران مالی از سال 2008 کاهش داشته است.

بر اساس بررسی اخیر خبرگزاری AP ، چهار نفر از هر پنج آمریکایی در حال حاضر در زندگی خود با بیکاری و تقریبا فقر مبارزه می کنند یا باید به بنگاههای حمایت اجتماعی دولت وابسته باشند.

بر این اساس، این وضعیت افتضاح در آمریکا شرایط تازه ای نیست بلکه به زمان پیروزی "رونالد ریگان" در انتخابات ریاست جمهوری برمی گردد. با ورود وی به کاخ سفید در سال 1980 و صعود ایدئولوژی و فرمهای اقتصادی نئو لیبرالی و جهانی سازی، ناامنی های اقتصادی بسیاری از شهروندان آمریکایی شدت گرفت. به گونه ای که همچنین طبقه های متوسط و پایین سفید پوست در آمریکا را تحت فشار قرار داد. بدبختی و بیچارگی به خصوص در جامعه سفید پوست آمریکایی افزایش یافت و فقر سفیدپوستها در حاشیه شهرها و در آمریکا شدت گرفت.

به این ترتیب هر چقدر رویای آمریکایی برای آمریکاییهای سفید پوست بیشتر به کابوس تبدیل می شد، به همان اندازه نژادپرستی علیه اقلیتها و مهاجران در این کشور مورد توجه بیشتر قرار می گرفت.

باراک اوباما در اواخر هفته گذشته هشدار داد که تنش های نژادی نه تنها کمتر نشده است بلکه شاید بدتر هم شده است، چرا که انسانها این حس را دارند که برای اینکه بتوانند کمی از سرمایه یک ظرف در حال خالی شدن را به دست آورند باید با دیگر گروهها رقابت کنند. بخشی از این بدبختی های آمریکا به گردن اوباماست.

در بخش پایانی این مطلب آمده است: تقریبا پنجاه میلیون شهروند آمریکایی بیمه درمانی ندارند، دانش آموختگان با بدهیهای فراوان هیچ امیدی به آینده ندارند، فقر روزافزون و ثروتهای خصوصی شرم آور با فقر عمومی افتضاح همراه شده است. نیم قرن بعد از تعهد "مارتین لوتر کینگ" به عدالت اجتماعی، نظام سرمایه داری آمریکایی به یک تغییر فوری نیاز دارد. در غیر این صورت از رویای آمریکایی چیزی جز یک خاطره دور از ذهن و دست نیافتنی باقی نمی ماند.