آینده بشریت چگونه خواهد بود؟

قطعا باور به سرنوشت و روز محشر در بین بسیاری از مردم وجود دارد اما واقعا آینده بشریت به چه صورتی رقم خواهد خورد؟

باید اذعان داشت که بسیاری از نگرانی های ما ناشی از ماهیت فضاها و محیط هایی است که در سیاره ما وجود داشته و و همچنین همواره احتمال وجود حیات در سایر بخش های این جهان نیز وجود دارد.

احتمال نابودی یکباره زمین بر اثر حوادثی از قبیل برخورد ناگهانی یک شهاب سنگ نیز همواره وجود دارد. متاسفانه میزان آسیب پذیری انسان در کره زمین چندان از موجودات دیگر کمتر نیست هرچند ما قابلیت انتخاب، اصلاح و واکنش نسبت به انتخاب هایمان داشته و این ویژگی در هیچ یک از موجوداتی که طی حیات ۴ میلیارد ساله روی کره زمین ظاهر شده اند، دیده نمی شود.

هر چه انسان بیشتر درباره تاریخ جهان خود اطلاعات داشته باشد، بیشتر درباره فضای بی انتها و منظومه شمسی بداند، به میزان بیشتری به این حقیقت اذعان پیدا می کند که یک رویداد کوچک یا بزرگ تا چه حد می تواند در آینده تاثیرات متعددی داشته و حتی موجب تغییراتی مهم و اساسی شود. از سوی دیگر احتمال نابودی یکباره زمین بر اثر حوادثی از قبیل برخورد ناگهانی یک شهابسنگ نیز همواره وجود دارد. متاسفانه میزان آسیب پذیری انسان در کره زمین چندان از موجودات دیگر کمتر نیست هرچند ما قابلیت انتخاب، اصلاح و واکنش نسبت به انتخاب هایمان داشته و این ویژگی در هیچ یک از موجوداتی که طی حیات ۴ میلیارد ساله روی کره زمین ظاهر شده اند، دیده نمی شود.

در حال حاظر به نظر می رسد که اصلی ترین مشکل ما ناتوانی در غلبه بر اقدامات و تبدیل شرایط بالقوه به بالفعل و البته انجام وظیفه در قالب اجتماع است. به همین دلیل ما دائما نیاز به یاد آوری و فشار در این رابطه داریم و وجود روز محشر می تواند مثال خوبی برای تلاش بشر به منظور زمزمه کردن این حقیقت در گوش خود باشد.

ایده و تصویر سرنوشت بشر (Bulletin of the Atomic Scientists) از سال ۱۹۴۷ میلادی در قالب ساعت تصویرسازی شده روز محشر توسط بولتن علم و امنیت شورای دانشمندان اتمی ارائه و در آن برآورد احتمالی فاجعه جهانی در هر لحظه ارائه شده است. این ساعت به گونه ای ترسیم شده است که چند دقیقه قبل از نیمه شب را نشان می دهد که در این حالت، نیمه شب به معنی آغاز فاجعه و پایان بشریت است. این ساعت در سال ۱۹۵۳ دو دقیقه به عقب بازگردانده شد و پس از گذشت سال های طولانی توام با شرایط نسبتا مطلوب که سبب شد ساعت بین ۵ تا ۱۷ دقیقه به عقب بازگردد، مجددا در سال ۲۰۱۷ میلادی ساعت فوق به مدت ۲ و نیم دقیقه به جلو آمد.

قطعا این موضوع سبب تعجب شده و این سوال مطرح می شود که آیا ما به مواردی بیشتر و مهم تر از این یادآوری ها نیاز نداریم؟ به هر حال ما در عصر یادگیری عمیق، آمار بیزی و شبیه سازی آب و هوا و پیش بینی جوامع آینده زندگی می کنیم. به نظر می رسد به جای وجود یک زنگ هشدار دهنده، باید قادر باشیم احتمال آنچه را که رخ خواهد داد تخمین بزنیم. در این میان بحث تغییرات اقلیمی و آب و هوائی قطعا تاثیر مهمی داشته و عامل خطری جدی و عمیق محسوب می شود. هوش مصنوعی، ستاره های دنباله دار، با سایر مخاطرات بالقوه موجود در جهان هر کدام می توانند جهان ما را به پایان برسانند.