چگونه با همسرتان به تصمیمی مشترک برسید؟

بلافاصله بعد از ازدواج، نحوه تصمیم‌گیری زوجین تغییر می‌کند. در دوران مجردی گاه تصمیمات انفرادی اخذ می‌شود و گاه با اطاعت از والدین تصمیمات اخذ شده پذیرفته می‌گردد.

معیارها و افرادی که در تصمیم اثرگذارند نیز پس از ازدواج دستخوش تحول می‌شود. ملاحظات و مناسبات جدیدی که پس از ازدواج شکل گرفته است، در تصمیم‌گیری همسران، تأثیر زیادی می‌گذارد. پس از ازدواج در صورتی که تصمیمی مورد توافق طرفین باشد، همان نتیجه مشترک مبنای تصمیم قرار می‌گیرد، اما اگر بر سر مسئله‌ای مثلاً برگزاری مراسم ازدواج اختلاف پیش آمد چه باید کرد؟

پذیرش تصمیم همسر با دلخوری

در شرایط اختلاف گاهی یکی از زوجین به نفع دیگری از تصمیم خود منصرف و تصمیم همسرش را می‌پذیرد. هر چند به نظر می‌رسد که اختلاف حل شده، اما این پذیرش فقط به معنی به تعویق انداختن اختلاف است و در آینده به شکل دیگری خود را نشان خواهد داد. در طول زندگی مشترک، همیشه این فرصت وجود دارد که موضوع مورد اختلاف دوباره طرح شود و دلخوری پس از سال‌ها همچون زخمی کهنه سر باز کند. مثلاً مراسم ازدواج برخلاف میل عروس حذف می‌شود و طی سال‌ها این موضوع به بهانه‌های مختلف مطرح شده و دلخوری دوباره تازه می‌گردد. هر چند اختلاف در تصمیم ظاهراً به سرعت و سهولت از بین رفته است.

استفاده از نیروهای کمکی
گاهی اوقات یکی از زوجینی که در شرایط تفاوت در تصمیم است، از خانواده خود یا حتی خانواده همسرش کمک می‌گیرد. یکی از طرفین در مقابل این گروه کوتاه می‌آید و تصمیم را می‌پذیرد. در این شرایط ظاهراً خانواده سپر بلا می‌شوند. دلخوری باز هم پیش می‌آید و این زخم کهنه هر از چند گاهی سر باز می‌کند. هر چند ظاهراً سرزنش‌ها نثار همسر نمی‌شود، اما نوعی بدبینی و کینه نسبت به او پیش می‌آید. مثلاً مردی خانواده همسرش را برای عدم برگزاری مراسم ازدواج واسطه می‌کند و خانواده عروس قانع شده و مراسم برگزار نمی‌شود، اما این تصمیم برخلاف نظر عروس است. در این شرایط نوعی بی‌اعتمادی و کینه نسبت به همسر شکل می‌گیرد و اثرات خود را با تأخیر نشان می‌دهد. در صورتی که خانواده همسر نیز به درستی راضی نباشند همین دلخوری مستمر مشکلاتی در طول زندگی پیش می‌آورد.

تصمیم‌گیری منعطف دونفره
به جز پذیرش تحمیلی تصمیم همسر، می‌توان به تصمیمی مشترک دست یافت. برای دستیابی به این تصمیم مشترک در گام اول باید نسبتاً انعطاف‌پذیر بود. ممکن است تصمیم برای دستیابی به رضایت تقریبی طرفین نیاز به تغییراتی داشته باشد. در این شیوه هر کدام از زوجین به جای دستیابی به تصمیم آرمانی خود برای رسیدن به نقطه‌ای که بیشترین مجموع رضایت را برای طرفین ایجاد کند، تلاش می‌کند. به عبارتی تصمیم جدیدی خلق و اخذ می‌شود که ممکن است با پیشنهاد اولیه هر دو نفر متفاوت باشد، اما تصمیمی است که مجموع رضایت زوجین را تا حد زیادی برآورده می‌کند. مثلاً درباره برگزاری مراسم بین برگزاری و عدم برگزاری می‌توان برگزاری به شکلی که داماد نیز تحت فشار قرار نگیرد انتخاب شود. این تصمیم هر چند تصمیم آرمانی هیچ‌کدام از زوجین نیست، اما تصمیمی است که رضایت نسبی طرفین را تأمین می‌کند.
برای امکان‌پذیر کردن این انعطاف‌پذیری بهتر است زوجین تعداد افراد در گروه دونفره خود را افزایش ندهند. تعدد تصمیم‌گیران انعطاف‌پذیری را کاهش داده و یافتن نقطه‌ای که مجموع رضایت حداکثر شود را به شدت دشوار می‌کند. به ویژه در دوران عقد که تعامل زوجین با خانواده‌ها بیشتر است دو نفره بودن تیم تصمیم‌گیری دشوارتر است و زوجین باید سیستمی اخذ کنند که ضمن حفظ احترام خانواده‌ها، تصمیمات خود را در گروه دونفره خود اخذ کنند. همچنین تفکر منطقی و گفتمان مؤثر نیز از مهارت‌هایی است که می‌تواند به دستیابی به تصمیم مشترک تأثیر بسیاری داشته باشد.

منبع:باشگاه همسران جوان /دکتر ناهید هاشمیان