افزایش عمر بیماران پارکینسونی با سه میوه

به گفته کارشناسان، مصرف چای، آب سیب و آب پرتقال نیز می تواند فواید مشابهی داشته باشد. همه اینها مملو از آنتی اکسیدان هایی هستند که اعتقاد بر این است که به محافظت از سلول های مغزی که معمولاً در این بیماری از بین می روند، در برابر آسیب کمک می کنند.

یکی از این آنتی اکسیدان ها، فلاونوئیدها هستند که تحقیقات نشان می دهد می توانند به تسکین التهاب و درمان طیف وسیعی از بیماری ها مانند دیابت و فشار خون بالا کمک کنند. فلاونوئیدها را می توان در انواع غذاها پیدا کرد.

محققان دانشگاه پنسیلوانیا رژیم غذایی هزار و ۲۵۰ فرد مبتلا به پارکینسون را به مدت سه دهه پیگیری کردند. افرادی که به طور متوسط ​​حداقل ۶۷۳ میلی گرم فلاونوئید در روز مصرف می کردند، تا پایان این مطالعه ۷۰ درصد بیشتر احتمال داشت که زنده بمانند.

این میزان معادل خوردن حدود یک بسته کامل توت فرنگی یا ۶ سیب در روز است. اما محققان گفتند که نتایج این مطالعه هیجان‌انگیز بود زیرا همچنین نشان می‌دهد که تنها سه وعده از این میوه ها در هفته می‌تواند برای بیماران پارکینسون مفید باشد.

پارکینسون به مرور زمان بدتر می‌شود، زیرا سلول‌های مغزی بیشتری می‌میرند و بیماران در نهایت برای انجام وظایف روزانه دچار مشکل می‌شوند. این موضوع می تواند منجر به لرزش و سفتی عضلات و همچنین مشکل در حرکت سریع عضلات شود.

در حال حاضر درمان پارکینسون بر مدیریت علائم متمرکز است و هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد اما انتظار می‌رود که مبتلایان به پارکینسون به کمک پیشرفت‌های درمانی حاصله تا یک مقطع سنی طبیعی زندگی کنند.

بیماری پارکینسون از هر ۵۰۰ نفر در انگلیس و از هر ۳۳۰ نفر در آمریکا یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد و اکثر این بیماران در دهه ۵۰ و بالاتر هستند.

پروفسور «شیانگ گائو»، اپیدمیولوژیست که این مطالعه را رهبری کرد، اذعان داشت که تحقیقات بیشتری برای توضیح اینکه چرا فلاونوئیدها به کاهش این وضعیت کمک می کنند، مورد نیاز است.

با این حال مطالعه این محقق مشاهده ای بود به این معنی که نشان نمی دهد چرا توت فرنگی و سایر میوه ها می توانند یک اثر محافظتی برای بیماران مبتلا به پارکیسنون داشته باشد.

پروفسور گائو گفت: اگر فردی که مبتلا به پارکینسون است، بتواند چند وعده توت، سیب، پرتقال و چای را به رژیم غذایی هفتگی خود اضافه کند، نتایج این مطالعه نشان می دهد که ممکن است راهی آسان و کم خطر برای بهبود نتیجه بیماری آنها باشد.

بیماری پارکینسون، اختلال پیش‌رونده، مخرب و درازمدت دستگاه عصبی مرکزی است که عمدتاً سیستم حرکتی بدن را مختل می‌کند. نشانه‌های این بیماری معمولاً آرام و به‌تدریج ظاهر می‌شوند و با پیشرفت بیماری، علائم غیرحرکتی نیز بروز می‌کنند.

آشکارترین نشانه‌های زودرس این بیماری عبارتند از لرزش، خشکی بدن، آرام‌شدن حرکات و دشواری در راه رفتن. نشانه‌های شناختی و رفتاری این بیماری نیز در اغلب افراد معمولاً به شکل افسردگی، اضطراب و فقدان علاقه و هیجان بروز می‌کند. در مراحل پیشرفته بیماری پارکینسون، بعضاً زوال عقل نیز شایع است. فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است مشکلاتی در خوابیدن و سیستم حواس خود نیز تجربه کند.