.svg)
آیا مجلس جای مچ‌گیری از وزرا است؟
حسین سبحانی نیا، عضو کمیسیون امنیت ملی در آرمان نوشت:
آقای ظریف در مقام وزیر خارجه ایران قطعا برای بازگو کردن نظرات و مواضع خود تریبون‌های بسیار زیادی را در اختیار دارد که می‌تواند از طریق آنها سخن خود را تا آنجا که صلاح می‌داند به گوش مخاطبان و مردم برساند. قطع به یقین جایگاه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با این رسانه‌ها کاملا متفاوت است.
تمام مباحث صورت گرفته در این کمیسیون لزومی به انتشار ندارند، چه آنکه بسیاری از این مباحث تازه مذاکرات و بحث‌هایی ابتدایی برای رسیدن به نتیجه و اجماع‌نظری نهایی است که باید در طول یک پروسه زمانی تکمیل شوند.
حضور آقای ظریف در جلسه این کمیسیون و گزارش ایشان به اعضا نیز در همین چارچوب قابل بررسی و طرح است. ما اکنون در قدم‌های اولیه پروسه ایجاد هماهنگی برای حضور در مذاکرات بین‌المللی هستیم و هنوز این اجماع‌نظر به شکل کامل انجام نشده است. دلیل اصلی هم اینکه در گزارش نهایی کمیسیون از این جلسه مواردی که به رسانه‌ها درز کرده بود یافت نمی‌شود.
اگر قرار به عمومی شدن این دست بحث‌ها بود آیا نباید در گزارش کمیسیون اشاره‌ای به آن شده باشد؟ آیا می‌توان قبول کرد که رسانه‌ها در انتشار اخبار داخلی کمیسیون جلوتر از گزارش رسمی این مجموعه قرار بگیرند؟ این وضعیت چه تصویری از مجموعه نمایندگانی که کار نظارت بر سیاست خارجی کشور را به شکل تخصصی انجام می‌دهند، به جامعه مخابره می‌کند؟ امروز مردم ما از یک درک سیاسی مطلوب برخوردارند و می‌توانند موارد و مصادیق مختلف سیاسی در جامعه را به خوبی تشخیص دهند. وقتی که مسائلی توسط رهبر معظم انقلاب مطرح شد قطعا عموم جامعه فحوای کلام ایشان را دریافتند. بنابراین اخبار منتشر شده از جلسه کمیسیون امنیت ملی مجلس را نمی‌توان یک رمزگشایی بسیار چیره‌دستانه و ماهرانه دانست.
این چیزی بود که در همان لحظات اول عموم جامعه به معنای آن پی برده بودند. بنابراین چنین نقل قولی را نمی‌توان در راستای رمزگشایی کردن از یک پیام بسیار پیچیده دانست. اینجا دو مورد قابل بحث وجود دارد که هر دو را می‌توان ذیل عنوان موقعیت‌طلبی سیاسی تعریف کرد؛ یکی تضعیف موضع سیاسی دولت توسط برخی افراد و دیگری ایجاد فضایی برای امکان فشار موثر به دولت.
به زعم نگارنده که خود سال‌ها در عضویت این کمیسیون بوده است، به جز این نمی‌توان دلیل خاص دیگری را در سرفصل این اقدام قرار داد. چه آنکه اکنون با اظهارنظرهای بعدی آقای ظریف و موضع‌گیری وزارت خارجه و همچنین تاکید برخی از اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس عملا این دو مجموعه را وارد یک فاز جدید کرده که نوعی بی‌اعتمادی را ایجاد می‌کند؛ رفتاری که بسیار بی‌جهت و بدون دلیل سیاسی که بتوان آن را ذیل منافع ملی تعبیر کرد رخ داده است.
این اقدام متاسفانه وجهه وزارت خارجه ایران و وزیر محترم که یکی از محبوب‌ترین اعضای کابینه یازدهم بوده را تحت تاثیر خود قرار داده و این نمی‌تواند وضعیتی مناسب برای ورود به دور جدید مذاکرات ایران با کشورهای غربی باشد. علاوه بر اینکه از این پس نیز اعضای دولت نمی‌توانند با آرامش خاطر در مجلس و در جمع نمایندگان به اظهارنظر بپردازند.
در نگاهی بدبینانه شاید بتوان گفت که این اقدام نوعی ابراز خوشحالی از اعتراف‌گیری از آقای ظریف باشد. آیا ما می‌خواهیم وزیر خارجه و دستگاه دیپلماسی ایران را در چنین وضعیتی برای مذاکرات خارجی آینده بدرقه کنیم؟ شکی نیست که برخی نمایندگان مجلس باید در این دست رویکردهای خود تجدیدنظری جدی انجام دهند، چرا که لزوما مجلس محل مچ‌گیری از وزرا و اعضای دولت نیست.
آقای ظریف در مقام وزیر خارجه ایران قطعا برای بازگو کردن نظرات و مواضع خود تریبون‌های بسیار زیادی را در اختیار دارد که می‌تواند از طریق آنها سخن خود را تا آنجا که صلاح می‌داند به گوش مخاطبان و مردم برساند. قطع به یقین جایگاه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با این رسانه‌ها کاملا متفاوت است.
تمام مباحث صورت گرفته در این کمیسیون لزومی به انتشار ندارند، چه آنکه بسیاری از این مباحث تازه مذاکرات و بحث‌هایی ابتدایی برای رسیدن به نتیجه و اجماع‌نظری نهایی است که باید در طول یک پروسه زمانی تکمیل شوند.
حضور آقای ظریف در جلسه این کمیسیون و گزارش ایشان به اعضا نیز در همین چارچوب قابل بررسی و طرح است. ما اکنون در قدم‌های اولیه پروسه ایجاد هماهنگی برای حضور در مذاکرات بین‌المللی هستیم و هنوز این اجماع‌نظر به شکل کامل انجام نشده است. دلیل اصلی هم اینکه در گزارش نهایی کمیسیون از این جلسه مواردی که به رسانه‌ها درز کرده بود یافت نمی‌شود.
اگر قرار به عمومی شدن این دست بحث‌ها بود آیا نباید در گزارش کمیسیون اشاره‌ای به آن شده باشد؟ آیا می‌توان قبول کرد که رسانه‌ها در انتشار اخبار داخلی کمیسیون جلوتر از گزارش رسمی این مجموعه قرار بگیرند؟ این وضعیت چه تصویری از مجموعه نمایندگانی که کار نظارت بر سیاست خارجی کشور را به شکل تخصصی انجام می‌دهند، به جامعه مخابره می‌کند؟ امروز مردم ما از یک درک سیاسی مطلوب برخوردارند و می‌توانند موارد و مصادیق مختلف سیاسی در جامعه را به خوبی تشخیص دهند. وقتی که مسائلی توسط رهبر معظم انقلاب مطرح شد قطعا عموم جامعه فحوای کلام ایشان را دریافتند. بنابراین اخبار منتشر شده از جلسه کمیسیون امنیت ملی مجلس را نمی‌توان یک رمزگشایی بسیار چیره‌دستانه و ماهرانه دانست.
این چیزی بود که در همان لحظات اول عموم جامعه به معنای آن پی برده بودند. بنابراین چنین نقل قولی را نمی‌توان در راستای رمزگشایی کردن از یک پیام بسیار پیچیده دانست. اینجا دو مورد قابل بحث وجود دارد که هر دو را می‌توان ذیل عنوان موقعیت‌طلبی سیاسی تعریف کرد؛ یکی تضعیف موضع سیاسی دولت توسط برخی افراد و دیگری ایجاد فضایی برای امکان فشار موثر به دولت.
به زعم نگارنده که خود سال‌ها در عضویت این کمیسیون بوده است، به جز این نمی‌توان دلیل خاص دیگری را در سرفصل این اقدام قرار داد. چه آنکه اکنون با اظهارنظرهای بعدی آقای ظریف و موضع‌گیری وزارت خارجه و همچنین تاکید برخی از اعضای کمیسیون امنیت ملی مجلس عملا این دو مجموعه را وارد یک فاز جدید کرده که نوعی بی‌اعتمادی را ایجاد می‌کند؛ رفتاری که بسیار بی‌جهت و بدون دلیل سیاسی که بتوان آن را ذیل منافع ملی تعبیر کرد رخ داده است.
این اقدام متاسفانه وجهه وزارت خارجه ایران و وزیر محترم که یکی از محبوب‌ترین اعضای کابینه یازدهم بوده را تحت تاثیر خود قرار داده و این نمی‌تواند وضعیتی مناسب برای ورود به دور جدید مذاکرات ایران با کشورهای غربی باشد. علاوه بر اینکه از این پس نیز اعضای دولت نمی‌توانند با آرامش خاطر در مجلس و در جمع نمایندگان به اظهارنظر بپردازند.
در نگاهی بدبینانه شاید بتوان گفت که این اقدام نوعی ابراز خوشحالی از اعتراف‌گیری از آقای ظریف باشد. آیا ما می‌خواهیم وزیر خارجه و دستگاه دیپلماسی ایران را در چنین وضعیتی برای مذاکرات خارجی آینده بدرقه کنیم؟ شکی نیست که برخی نمایندگان مجلس باید در این دست رویکردهای خود تجدیدنظری جدی انجام دهند، چرا که لزوما مجلس محل مچ‌گیری از وزرا و اعضای دولت نیست.
* عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس
با آن درصد مشاركت مردم در انتخابات مجلس نهم، طبيعي است كه اين قبيل نمايندگان، منتخب عموم جامعه نباشند.
اره بابا فکر کردی به فکر مردمن پس!