۵۰ روز بی‌آبی در روستاهای بوشهر

به گزارش وقایع اتفاقیه، خبرهای رسمی نشان می‌دهد، تعداد زیادی از روستاییان به‌دلیل ناامیدی از بهبود شرایط تأمین آب، تصمیم گرفته‌اند خانه، زندگی و کار را رها کنند و مهاجرت را برگزینند. گزارش‌ها نشان می‌دهد، ۵۲۱ روستا دارای شبکه آبرسانی و ۱۰۲روستا در استان بوشهر از شبکه آبرسانی بی‌بهره‌اند. فرسودگی شبکه‌های آبرسانی و ظرفیت پایین مخازن آب باعث شده است توزیع آب از طریق شبکه آبرسانی در برخی روستاها به‌سختی انجام شود. این درحالی است که به گفته جمیری، نماینده سابق بوشهر در مجلس، سال‌هاست که قرار است فکری به حال تأمین آب این استان‌ها شود اما به دلایل نامعلومی این موضوع به‌کندی انجام شده است.

تصور محال



حتی تصور بحران آب در این گرمای تابستان برای من و شمایی که در پایتخت نشسته‌ایم و آب شیرین خانگی را برای شستشو و آشامیدن به‌راحتی در دسترس داریم، قابل‌درک نیست. نقطه‌مقابل ما زنان و مردانی هستند که در مناطق جنوبی کشور درگیر بحران آب هستند؛ بحرانی که حالا دیگر به قول بعضی‌ها تبدیل به داستان دنباله‌داری شده است که خودشان هم از ادامه‌دار شدنش متعجب هستند. برای آنهایی که در مناطق جنوبی کشور ساکن هستند تصور چیزی مثل دسترسی به آب آشامیدنی تقریبا تبدیل به خیال و رؤیا شده، به گونه‌ای که حالا دیگر داستان کمبود آب در چند استان جنوبی و غربی کشور به مرز هشدار رسیده است. منابع رسمی از مهاجرت روستاییان و خالی شدن چندین روستا در شهرستان تنگستان بوشهر خبر می‌دهند؛ روستاییانی که هنوز از آب باقی‌مانده از تانکرها استفاده می‌کنند دیگر تحمل این وضعیت را ندارند.
از سویی آب برای آشامیدن ندارند و از سوی دیگر محصولات دامی و کشاورزی‌شان از رونق افتاده است. یکی از این روستاییان می‌گوید: «اگر نرویم چه کنیم؟!» بحران کم‌آبی در استان‌های جنوبی به امروز و دیروز برنمی‌گردد. مراکز شهرها هم درگیر سهمیه‌بندی و نوبت‌دهی آب هستند و سال‌هاست که روستاها با تانکر تغذیه می‌شوند. روستاهایی با بالای ۷۰۰ تا ۸۰۰نفر خانوار که شب‌ها با کابوس تأمین آب به خواب می‌روند و صبح‌ها اگر تانکرها خالی باشد حتی نمی‌توانند از پس خرج و مخارج زندگی‌شان بربیایند. گزارش‌ها نشان می‌دهد، مردم این منطقه بیشتر از راه دامداری و کشاورزی تأمین معاش می‌کنند. «مگر می‌شود با آب تانکر هم خودت را سیر کنی هم دام و محصولت را.» خیلی‌ها تصمیم به مهاجرت گرفته‌اند. می‌گویند سال‌هاست که منتظرند مسئولان فکری به حال این وضعیت کنند اما آب از آب تکان نمی‌خورد.

بحران ۵۰ روزه آب



بحران کم‌آبی ۵۰ روزه در استان بوشهر، برخی روستاییان را وادار به مهاجرت کرده است. منابع تأمین‌کننده آب این استان که وابسته به دیگر استان‌هاست، نتوانسته در ۵۰روز گذشته آب موردنیاز مصرفی حداقل یک شهرستان را تأمین کند. تنگستان که یکی از شهرستان‌های مرکزی بوشهر است، با بیش از ۷۰هزار نفر جمعیت و ده‌ها روستا و دهستان یکی از بحران‌زده‌ترین شهرستان‌های استان از نظر دسترسی به آب در تابستان امسال است. مردم در روستاهایی چون باغک شمالی و جنوبی، بنه‌گز و چند روستای دیگر در این شهرستان که از روزهای قبل از شروع ماه رمضان درگیر بحران بی‌آبی هستند دیگر توان اقامت در این روستاها را از دست داده‌اند و به‌سراغ آخرین گزینه یعنی مهاجرت رفته‌اند. این درحالی است که روستاهایی که نام آنها برده شد در مجموع بیش از دو تا سه هزار نفر جمعیت دارند و خالی شدن این روستاها از سکنه عملا به ازبین‌رفتن کسب و کار و ازدست‌دادن موقعیت شغلی بسیاری از این افراد منجر می‌شود. گزارش‌ها نشان می‌دهد ۶۰درصد آب آشامیدنی استان بوشهر از خط آبرسانی کوهسر در استان کهگیلویه و بویراحمد، ۴۰درصد از چاه‌ها و رودخانه شاپور استان فارس و بخش اندکی از طریق‌ چاه‌های استان بوشهر که بعضا دچار بی‌آبی هستند تأمین می‌شود. آبرسانی به مناطقی چون باغک جنوبی در تنگستان که شامل ۱۲پارچه آبادی است، عمدتا بر اساس نوبت‌دهی و سه روز در هفته است که از طریق شبکه آبرسانی تأمین می‌شود، با وجود این در۵۰روز اخیر، روستاییان از آب شبکه بی‌بهره‌اند و یکی از دلایل این مسئله نیز نبود تانکرهای آبرسان به میزان کافی عنوان شده است؛ مشکلی که مردم را مجبور کرده به سراغ آب‌انبارهای قدیمی که غیر‌بهداشتی هستند بروند و امکانات شستشو را فراهم کنند. این وضعیت تنها منحصر به بوشهر و روستاهایش نیست. روستای سیمینه در بخش ماهی‌دشت از شهرستان‌های غربی توابع استان کرمانشاه نیز که حدود ۲۰۰خانوار جمعیت دارد، دو سالی است با وجود خشکسالی و عملیات هر روزه آبرسانی با تانکرها، درگیر بحران آب است. درحالی که شغل اکثر مردم این منطقه کشاورزی و دامداری است و خشکسالی این موضوع را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار داده است. اهالی می‌گویند آبی که از طریق شبکه آبرسانی داده می‌شود به اندازه دو روز نیاز آنهاست و عملا جوابگو نیست.

طرح پرسروصدای غدیر



سال‌های پایانی دولت احمدی‌نژاد بود که وزارت نیرو به فکر تأمین آب استان‌های جنوبی کشور افتاد. کاهش سهیمه‌بندی آب و تجهیز و تأمین سیستم‌های شیرین‌کننده آب از جمله اقداماتی بود که با اجرای طرح غدیر رسمیت پیدا می‌کرد، اما طرح غدیر که به‌وسیله قرارگاه خاتم‌الانبیاء پیگیری می‌شد نیز از آن دست طرح‌های منحصربه‌فرد نشان‌داری بود که نتوانست به اهداف بلندمدتی که داشت دست یابد؛ طرحی که در فاز اولش تنها به بالابردن ظرفیت مخازن آب چند شهر جنوبی اکتفا کرد و در همین راستا شهرهایی چون آبادان و خرمشهر را به‌عنوان پایلوت انتخاب کرد. نامجو، وزیر نیروی دولت احمدی‌نژاد، در آن دوره وعده داده بود علاوه بر این دو شهر تا پایان دولت دهم سایر استان‌های جنوبی کشور که درگیر بحران آب هستند به منابع آبی در دسترس‌تر مجهز خواهند شد. او به‌طورمشخص به استان بوشهر نیز اشاره کرده بود، اما به‌هرحال عمر دولت دهم تمام شد و دولت یازدهم، میراث‌دار کارهای نیمه‌تمام دولت قبل شد و وعده‌های وزیر نیروی دولت دهم نتوانست مردم بوشهر را از عواید طرح غدیر بهره‌مند کند. حالا با گذشت چند سال باوجوداینکه مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب بوشهر می‌گوید، نزدیک به ۴۰۰میلیارد ریال اعتبار برای طرح‌های اضطراری آبرسانی پیش‌بینی شده، همچنان هیچ رقمی برای رفع نیازهای مردم این استان تخصیص داده نشده است.