دانشگاه، کدخدا نمی خواهد، مدیر می خواهد

پارسینه - گروه سیاسی: سیاستمدران دو تولد دارند، یکی تولد در حیات مادی و دوم، تولد در حیات سیاسی. با این دید، کامران دانشجو متولد انتخابات 88 است. یعنی اگر بخواهیم زمان دقیق آشنایی اذهان عمومی با او را اعلام می کنیم می توانیم به جرات ساعات پایانی 22 خرداد 1388 را تعیین کنیم که او در جلوی دوربین های صداو سیما ظاهر شد و نتایج را اعلام کرد. آن ایام حتی برخی که نام او را نمی دانستند، با نحوه تلفظ کلمه "آنلاین" او را به دیگران معرفی می کردند. زمان گذشت و حالا دیگر رییس ستاد انتخابات 88 به وزارت ارتقا پیدا کرد. اما چرا کسی که مولود انتخابات بود فضایی در دانشگاه ها پیاده کرده که با نزدیک شدن به انتخابات مهمی چون ریاست جمهوری نیز آن چنان صدایی از آن شنیده نمی شود؟

کار تا جایی پیش رفته که برخی اعلام کردند وزارت علوم قصد دارد دانشگاه ها در زمان انتخابات 24 خرداد 92 فعالیت نکنند و تعطیل باشند. هر چند این خبر تکذیب شد و وزارت علوم اعلام کرد که دانشگاه ها باز هستند. اما آیا باز بودن درب دانشگاه ها بدین معنا است که دانشگاه ها فعال هستند؟

بی میلی امروز دانشگاه ها ناشی از وضعیت حاکمی است که توسط مدیران وزارت علوم به وجود آمده و در دانشگاهی که قرار بود به گفته شهید مطهری مارکسیست ها هم استاد خود را بیاورند و از ایدئولوژی شان دفاع کنند کار به جایی رسیده که همه گروه های دانشجویی مسلمان هم از شرایط راضی نیستند، یا حتی میلی برای فعالیت نشان نمی دهند. اتفاقی که در هیچکدام از دولت های گذشته نظام سابقه نداشته است.

جالب اینکه کامران دانشجو روز گذشته اعلام کرده: «در انتخابات همان مقررات قبلی حاکم است و بحث جدیدی مطرح نخواهد بود. در این راستا مسئولین دانشگاه‌ها موظف به ایجاد زمینه فعالیت پرشور برای انتخابات هستند ... وزارت علوم در بحث انتخابات، قوانین(قبلی) را تغییر نمی‌دهد و مقررات ویژه‌ای وضع نمی‌کند، بلکه همان مقررات معمول دانشگاه اجرا خواهد شد ...»

اگر وزارت علوم کامران دانشجو بر اساس همان آئین نامه وزرای قبلی کار می کند چرا فضای امروز حاکم بر دانشگاه های کشور با هیچ انتخابات ریاست جمهوری دیگری قابل مقایسه نیست؟ مشخص است که بر خلاف گفته های کامران دانشجو بسیاری از مقرارت نانوشته تغییر پیدا کرده و تنگ نظری شدیدی حاکم شده است.

باید دانست که هر محملی، اقتضائات خاص خود را دارد و به دلیل ویزگی های فضای آکادمیک، باید حرف هایی از این جنس در آن مطرح شود. قرار نیست فقط صحبت کسانی در دانشگاه مطرح شود که وزیر علوم و مدیرانش آنها را دوست دارند. دانشگاه، کدخدا نمی خواهد و مدیران برای انجام کارهای روزمره دانشجویان و اساتید روی کار آمده اند نه اینکه روند معکوس شود و دانشجویان برای شاغل شدن مدیران به دانشگاه ها بیایند.

صاحبان اصلی فضای دانشگاه، دانشجویان و اساتید هستند و باید فضا را در اختیار آنها قرار داد. معنا و مفهوم "کرسی های آزاد اندیشی" هم همین است. دانشگاه جای آزاد اندیشی است. وقتی در دانشگاه های کشور ما قانون منع حضور پلیس وجود دارد پس تفکرات پلیسی و انتظامی در آن جوابگو نیست. فضای باز هم به نفع نظام است و این بد دفاع کردن های عده ای است که نظام را دچار خدشه می کند. پس بگذارید فضای دانشگاه باز باشد و شما هم مدیر آن باشید نه کدخدا.