گوناگون

ما از کجا ماهیت کهکشان راه شیری را میدانیم؟

گالیلئو گالیله به عنوان منجمی برجسته، نخستین کسی بود که در بین بحران‌ها و نظریات قرون‌ها، ماهیت واقعی کهکشان را کشف کرد. او بیان کرد کهکشان ما از ستاره‌های بی‌شماری تشکیل شده که از زمین به نظر کوچک و پراکنده می‌آیند و ما ترکیبی از رد نور آنها را در شب مشاهده می‌کنیم.

در اواسط قرن ۱۸ میلادی، امانوئل کانت، فیلسوف بزرگ آلمانی، درست حدس زد که کهکشان راه شیری یک قرص چرخان از ستارگان است و به عنوان ساکنان این قرص، ما کل کهکشان را به شکل نوار در آسمان مشاهده می‌کنیم.

در دهه‌های بعد، ویلیام هرشل، ستاره‌شناس، سعی در ایجاد نقشه کیهان کرد، اما با موفقیت چندانی مواجه نشد. با کشف ادوین هابل در قرن ۲۰ که سحابی «آندرومدا» واقعاً کهکشان آندرومداست، دیدگاه ما درباره کهکشان‌ها به سمت جدیدی هدایت شد.

کشف‌های هابل نشان داد که کهکشان راه شیری تنها یک قرص از ستارگان نزدیک نیست، بلکه ما خود بخشی از این کهکشان هستیم. مشاهدات از دیگر کهکشان‌ها به ما کمک کردند که بهترین شناخت از کهکشان راه شیری خود داشته باشیم.

با این حال، نقشه‌برداری مستقیم از کهکشان راه شیری به دلیل اندازه بزرگ و وجود گرد و غبار چالش‌های بسیاری دارد. از تلسکوپ‌ها و فضاپیمای "گایا" برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده می‌شود، اما هنوز این چالش‌ها مانع از تهیه یک نقشه کامل و دقیق از کهکشان ما شده‌اند.

به عنوان مثال، بازوهای مارپیچی کهکشان راه شیری، علیرغم ظاهر چشمگیر، تنها ۱۰ درصد از کل چگالی کهکشان را شامل می‌شوند. از تکنیک‌های پیشرفته برای مشاهده استفاده می‌شود که نشان می‌دهد حداقل دو بازوی مارپیچی برجسته بر روی هسته مرکزی به شکل میله‌ای یا بادام زمینی لنگر انداخته‌اند.

با این حال، بیشتر از این، موضوعات به دقت کمی برخوردارند. ممکن است که کهکشان دارای دو بازوی اضافی با شدت متوسط باشد یا حتی تنها یک بازوی پیچیده از شاخه‌های ستاره‌ای باشد.

هر "نقشه" از کهکشان راه شیری که ممکن است مشاهده کنید، بیشتر از همه حاصل از حدس و گمان است و به دلیل پیشرفت تکنیک‌ها و درک بهتر دانشمندان، هر چند سال یک بار به‌روزرسانی می‌شود. درک کنونی از ساختار کهکشان راه شیری، زحمت‌آیین و شگفت‌انگیز است، اما ستاره‌شناسان تاکنون با یک درک مبهم مواجه بوده‌اند و بیان می‌کنند که مسیر زیادی برای دستیابی به نقشه کامل کهکشان باقی‌مانده است.