توصیه امام موسی صدر برای ورود به ماه رمضان

سخنان امام موسی صدر درباره آمادگی برای ماه مبارک رمضان در شرح دعای ماه شعبان از کتاب "مسیرة الامام السید موسی الصدر" ترجمه احمد ناظم در پایگاه اطلاع رسانی امام موسی صدر منتشر شده است. بخشی از سخنان امام صدر را به انتخاب خبرآنلاین می خوانید.

دعای ماه شعبان دو بار به ما یادآوری می‏کند ـ یک بار نسبت به رسول اکرم و یکبار نسبت به ما ـ که ای فرزند آدم! هشیار باش که شاید این ماه شعبان آخرین ماه شعبان عمر تو باشد، شاید این رمضان آخرین رمضان عمر تو باشد. چه کسی می‏داند چه پیش خواهد آمد؟ زندگی ما به گونه‏ای است که نسبت به هیچ یک از عوامل متزلزل کننده و بر هم زننده زندگی اختیار و کنترلی نداریم و هر لحظه ممکن است در معرض مرگ قرار بگیریم. این گونه نیست برادران؟ کدام یک از شما تضمین می‏کند که یک ساعت بعد زنده باشد؟ کدام یک از ما تضمین می‏کند که فردا زنده باشد؟ شاید بگویید من اهمیتی نمی‏دهم و به این چیزها فکر نمی‏کنم، ولی این یک امر مسلّم است. البته امید به ادامه زندگی به شما نیرو می‏دهد، ولی هیچ کس نمی‏داند آیا برای شما سانحه رانندگی پیش می‏آید یا نه؟ پیش از آنکه سانحه اتفاق بیفتد شما به آن فکر نمی‏کردید.

همه ما خبر حوادث را می‏َشنویم و آنها را می‏بینیم ولی فکر می‏کنیم این حوادث برای غیر ماست، و اطمینان داریم که حادثه‏ای برایمان رخ نخواهد داد، تا این‌که ناگهان حادثه‏ای اتفاق می‏افتد، مرگ نیز همین طور است. تا زمانی که زنده است احساس نمی‏کند که مرگ در برابر اوست، ولی حادثه ناگهانی قابل پیش‏بینی نیست، اگر انسان می‏توانست حوادث غیرمنتظره را پیش‏بینی کند دیگر غیرمنتظره و ناگهان نبودند. این طور نیست؟ اتفاقات ناگهانی به خاطر آن است که منتظر آنها نیستیم. بنابراین، هیچ یک از ما اطمینان نداریم که فرصت باقی است.

اسلام از ما می‏خواهد که یک لحظه از زندگی را نیز از دست ندهیم. در یک حدیث شگفت‏آور نبوی آمده است: «لو أن امرءاً مؤمنا قامت قیامته و بیده غرسة لغرسها قبل أن یموت؛ اگر مرگ مؤمنی فرا رسد و در دست او نهالی باشد، پیش از آنکه بمیرد آن را می‏کارد.» یعنی اگر انسان مؤمن در مزرعه‏اش مشغول کشاورزی باشد و مرگ او برسد، در حال مرگ نیز نهال را رها نمی‏کند و به کناری نمی‏اندازد تا جان بدهد، بلکه در همان حال درخت را در زمین می‏کارد و سپس می‏میرد. منظور این حدیث چیست؟ می‏خواهد بگوید: حتی همین لحظه کوتاه باقیمانده از زندگی را نیز از دست نده و در راه خیر از آن استفاده کند، و آن نهال را بکار، هرچند در آن حالت نامناسب باشی. از ما می‏خواهد که همه لحظه‏های زندگی را غنیمت بدانیم تا زندگی انسان سراسر خیر و برکت و رحمت و کارآمدی باشد.

این چه زندگی است که انسان در آن سودی برای دیگران نداشته باشد؟ انسانی که به دیگران سودی نرساند مرده است، وجود ندار همچون سنگ است. چه تفاوتی میان او و سنگ وجود دارد؟ سنگ وجود دارد و انسانی که خیر او به دیگرا ن نمی‏رسد نیز زنده است، ولی دوام و بقا و صلابت سنگ بیشتر است. مرگ و زندگی چنین انسانی چه تفاوتی دارد؟ هیچ تفاوتی ندارد. حیات انسان با مقدار خیری که از او سر می‏زند و با مقدار عطا و کارآیی که دارد و با خدماتی که به دیگران ارائه می‏دهد سنجیده می‏َشود. زندگی این است و جز این هیچ نیست.

از ما می‏خواهند که این ساعات عمر خود را غنیمت بشماریم و آنها را با خیر و نماز و پرهیزگاری و خدمت به دیگران پر کنیم. همواره به ما تذکر می‏دهند که چه کسی به شما گفته است زنده خواهید ماند؟ هیچ کسی نمی‏تواند بقای خود را تضمین کند. پس آماده باشید. امیرمؤمنان علی(ع) فرموده‏اند: «تجهزوا رحمکم الله فقد نودی فیکم بالرحیل؛ آماده شوید، خدا شما را رحمت کند، چرا که بانگ کوچ را سر داده‏اند.» بانگ کوچ سرداده‏اند یعنی چه؟ یعنی یک بلندگو هر روز فریاد می‏زند: آماده شوید، راه بیفتید. بلندگو هم نیاز نیست. خود ما می‏دانیم که هر روز وقت کوچ است. وقتی کسی از دنیا می‏رود، ندایی است برای کوچ من.

هر روزی که می‏آید، هر طلوع و غروب خورشید بانگ برای کوچ است، زیرا هر روزی که می‏گذرد یک صفحه از عمر من ورق می‏خورد. هر ساعت و هر لحظه و هر ثانیه‏ای که می‏گذرد، از باقیمانده عمر من کاسته می‏شود.