اما به هوش باش که تمام ترس تو از دشمنت، بعد از صلح و آشتی او باشد! زیرا بسا که دشمن، خود را نزدیک گرداند تا تو را غافلگیر کند. پس شیوه احتیاط و دوراندیشی پیش گیر و به آن (صلح) گمان نیکو مبر! اگر میان خود و دشمن پیمانی بستی، یا از جانب خویش او را امان دادی، به پیمان خود وفا کن، و آنچه بر گردن داری، با امانت داری رعایت کن و خودت را سپری در برابر آنچه (پیمان و امان) داده ای قرار ده! زیرا چیزی از واجبات خدا همچون بزرگ شمردن وفای به عهد نیست که مردم با وجود خواسته ها و پراکندگی اندیشه هایشان بیشتر از آن در آن یکدل باشند، و مشرکان نیز جدای از مسلمانان آن (وفای به عهد) را میان خود لازم می دانسته اند، به خاطر وبال و گرفتاری که از نتیجه پیمان شکنی دیده بودند.
پس هرگز نسبت به آنچه بر گردن داری، بی وفایی مکن و عهد خود را مشکن و دشمن خود را مفریب! که جز نادان بد بخت، با خدا دلیری نمی کند. خداوند عهد و پیمان خود را مایه امن و آسایشی قرار داده که به رحمت خود آن را میان بندگانش گسترده، و حریم و پناهگاهی که به استواری آن آرام گیرند و در پناه و جوار آن بیاسایند. پس نباید تباهی و نیرنگ و فریبی در آن باشد!
پیمانی مبند که بهانه در آن باشد و هرگز بعد از برقراری و استوار شدن (پیمان) به توجیه و تفسیر و حیله روی میاور! و مبادا سختی کاری که رعایت پیمان خدا در ان بر تو لازم است،تو را به جایی کشاند که بر خلاف حق، خواستار بر هم زدن ان شوی! زیرا بردباری تو در برابر دشواری کاری که امیدوار به به گشایش و نیکویی پایانشش هستی، بهتر از پیمان شکنی و نیرنگی است که از کیفر آن بیمناک باشی و به خاطرآن از سوی خداوند چنان باز خواستی شوی که در دنیا و آخرت امکان درخواست بخشش از او نداشته باشی.
نامه 53 نهج البلاغه
وَ قَالَ [علیه السلام] إِذَا قَدَرْتَ عَلَى عَدُوِّکَ فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکْراً لِلْقُدْرَةِ عَلَیْهِ:
اگر بر دشمنت دست یافتى، بخشیدن او را شکرانه پیروزى ات قرار ده!
حکمت - 11نهج البلاغه
.svg)
ارسال نظر