آخرین پست فیس بوکی جواد ظریف؛این قسمت سفر به ترکیه!

به گزارش پارسینه، محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه در آخرین پست فیس بوکی خود نوشت:
ساعت 2 بعدازظهر شنبه است و من در پرواز از استانبول به تهران این گزارش را تقدیم می کنم. البته این هواپیمای شرکت هواپیمایی ترکیه، برخلاف پرواز نیویورک به استانبول همین شرکت در چند هفته قبل، هواپیمای کوچکتری است و لذا اینترنت ندارد ولی خواستم از فرصت استفاده کنم و گزارش را بنویسم و بعد وقتی به تهران رسیدیم ارسال کنم.

دیروز روز پرکاری بود. جلسه صبح مؤسسه پاگواش در مورد امنیت بین المللی و منطقه ای، با حضور و سخنرانی آقای عبدالله گل رییس جمهوری ترکیه افتتاح شد. همانجا ملاقات دوجانبه ای در کنار جلسه با رییس جمهور ترکیه داشتم و بعد هم در اجلاس همراه با وزیر امور خارجه ترکیه سخنرانی کردیم و به سؤالات تعدادی از حاضرین پاسخ دادیم.

محور بحث های من آسیب شناسی روابط کنونی در سطح جهانی و ضرورت تغییر پارادایم روابط بین الملل به دلیل تغییرات ماهوی در جامعه جهانی بود که معادلات با حاصل جمع صفر را نا ممکن ساخته و امنیت به قیمت ناامن کردن دیگران را بی معنی کرده است و لذا خطرات و تهدیدها از محیط زیست تا افراط و تروریسم مرز جغرافیایی و منطقه ای نمی شناسد و باید به جای اتحادها و ائتلاف های سیاسی و نظامی به دنبال شبکه سازی امنیتی در سطح جهانی باشیم.

در انتهای همین بحث تاکید کردم که به همین دلیل نه تنها سلاح هسته ای در برنامه دفاعی ایران جایگاهی ندارد، بلکه برای هیچ کشوری امنیت ایجاد نمی کند. همچنین به ضرورت استفاده از پیوستن سوریه به کنوانسیون سلاح های شیمیایی برای پیگیری ایجاد منطقه عاری از سلاح کشتار جمعی در خاورمیانه را نیز مورد توجه قرار دادم. سؤالات البته بیشتر در مورد مذاکرات 1+5 و سوریه بود که پاسخ داده شد.

پس از جلسه همراه با احمد داوداوغلو، وزیر خارجه ترکیه، در نماز جمعه در یک مسجد در مسیر فرودگاه در استانبول شرکت کردیم و بعد با هم به آنکارا پرواز کردیم. شاید برایتان جالب باشد که دیروز از ساعت 9 صبح تا حدود یازده و نیم شب، تقریبا یک سره با وزیر خارجه ترکیه بودم: یا در جلسه پاگواش، یا در مذاکرات رسمی دو جانبه، یا در مصاحبه مطبوعاتی، یا در شام و مذاکرات خصوص. در راه هم ایشان همواره همراه من بود. همانطور که می دانید او نیز مثل من در دانشگاه تدریس می کند و کتاب معروف او در باره عمق استراتژیک مبنای سیاست خارجی دولت اسلامگرای ترکیه است. لذا صرف نظر از اختلاف در برخی دیدگاه ها، بحث های خوبی داشتیم و امکان فهم متقابل وجود داشت.

مذاکرات با نخست وزیر هم جالب بود. من آقای اردوغان را از نزدیک نمی شناختم ولی با آقای گل از دهه 70 شمسی همکار و دوست بوده ام و با آقای داوداوغلو هم بار سومی بود که دیدار و مذاکره داشتم. ولی با آقای اردوغان این اولین دیدار و ملاقات من بود. ملاقات بسیار صمیمی و جدی بود و در باره مسایل دوجانبه و منطقه ای صحبت های خوب و مفصلی در جلسه رسمی و ملاقات خصوصی داشتیم. ایشان اشراف کاملی به روابط دوجانبه دارند و به نظر می رسد علاقمند به گسترش همه جانبه روابط هستند. امیدوارم بحث های دوجانبه ما به همکاری های گسترده تر بین دو کشور همسایه در جهت پیشرفت و توسعه دو کشور و رفاه مردم بیانجامد. همکاری در حوزه های مختلف حمل و نقل، انرژی، صنعت، تجارت و سایر حوزه ها را بحث کردیم. بعد از جلسه با آقای اردغان، جلسه رسمی با وزیر خارجه و مصاحبه مطبوعاتی مشترک و بعد همراه با هیئت دو طرف شام رسمی کاری در اقامتگاه سازمانی وزیر خارجه داشتیم و بعد از شام دیدار دوجانبه خصوصی که تا ساعت 11 و نیم شب ادامه داشت.

علاوه بر توافق های اجرایی و عملیاتی در حوزه همکاری های دو جانبه و هماهنگی های منطقه ای، قرار شد آقای اردوغان در ماه ژانویه آینده (دی و بهمن 92) به ایران سفر کند. آقای داوداوغلو هم سه هفته دیگر برای شرکت در اجلاس اکو (سازمان همکاری اقتصادی) و مذاکرات دوجانبه به تهران می آید. همچنین طرف ترک دعوت از آقای دکتر روحانی برای سفر به ترکیه در یکی دو ماه آینده را تکرار کرد. لذا در ماه های آتی سفرهای متعددی در سطوح بالا خواهیم داشت که انشاءالله نتایج ملموس عملی هم به دنبال داشته باشد.

روابط با همسایگان برای همه کشورها یک اولویت مهم سیاست خارجی است. برای ایران هم از جنبه های مختلف سیاسی، اقتصادی، منطقه ای و بین المللی مهم است. برای موفقیت در سیاست خارجی نیاز به روابط جدی همه جانبه با منطقه و جهان داریم که این مجموعه را به یاری خداوند در هر دو سطح دنبال کرده ایم و دستاوردهای خوبی هم داشته ایم.

خوب حالا حدود ساعت دو و نیم است و هواپیما در حال کاهش ارتفاع برای فرود در تهران. ساعت را هم برای دوستانی که سوال می کردند چرا ساعتی که من در بالای متن می زنم با ساعت انتشار آن متفاوت است نوشتم. البته از نظر من دلیل معلوم بود، چون بالاخره نوشتن متن طول می کشد و من ساعت شروع کار را می نوشتم و نه پایان نگارش را. اما این بار من این متن را بعد از ورود به تهران روی صفحه قرار می دهم که بازهم حتی ساعت دو و نیم هم با ساعت انتشار متفاوت خواهد بود.