و اما آرژانتین...!

بیست سال پیش مقابل همین نیجریه در همین بازی های گروهی بود که مارادونا را در اقدامی عجیب از داخل زمین برای تست دوپینگ فراخواندند، دیگو شوخ و شنگ رفت برای انجام تست ولی همان روز بعد از بازی برای همیشه محروم شد، مارادونا در آن آخرین بازی عالی بود در هیئت یک کاپیتان و بازی‌‌ساز مثل آخرین آواز قو حداقل برای من، احتمالا آن بازی اولین بازی آرژانتین در جام جهانی نبوده که دیدم ولی هیچ گلی را به وضوح گل دوم کانیگیا به نیجریه به یاد ندارم حتی گل خود مارادونا به یونان،
- کانیگیا یا کانیجیا ظاهرا آن وقت ها ایرانی ها فوتبال را به واسطه های مختلف و گزارشگرهای انگلیسی وعربی می دیدند برای همین اسم ها همه همینطور بود با دو تلفظ مثل گئورگی هاجی، هاگی. حاجی و حتی روبرتو باگیو به جای باجو!-

گل اول را همین کانیگیا زد با یک ضربه ی ایستگاهی با پاس کوتاه و هوشمندانه ی مارادونا، گل دوم باز هم ضربه ی ایستگاهی مارادونا داشت به بازیکن های داخل محوطه اشاره می کرد کانیگیا سمت چپ در عمق فریاد می زد- بعدا فهمیدم می گفته دیگو دیگو- و دیگو امامِ تیزهای جهان - که پیشترها وقتی من به فوتبال می گفتم توتبال با خدا دست داده بود- انگار یکباره متوجه شد بی مکث توپ را به کانیگیا رساند و گل، مگر می شد آرژانتینی نبود؟

مارادونا بعد از همین بازی محروم شد و گفت: "پاهایم را بریدند"، بازی بعدی آرژانتینی ها در زمین آواره و غریبه بودند و بیست سال است که آرژانتین با کابوس پاهای بریده ی دیگو دست وپنجه نرم می کند،

اما در شبی که آرژانتین با برد نیجریه با امتیاز کامل از گروهش صعود کرده و تا همین جا کاپیتان مسی آقای گل و چه گل هایی و ماسکرانو دقیق ترین پاسور شده، وقت آن است که از این کابوس یک بار برای همیشه آزاد شود و فقط به قهرمانی فکر کند، دنبال تیتر نگردید: "آبی آسمانی های قهرمان"

علی عجمی