داستان کسب درآمد فردوسی پور به طرز غم انگیزی درباره رامبد جوان تکرار می شود!

خودمانی ترش این است که هرکاری که برنامه 90 بکند، بگوید که بکنیم و ... خوب است، بقیه بد هستند و کارشان بی اخلاقی است و ... سالها است که فردوسی پور این رویه را پیش گرفته، منتها محبوبیت اجازه نمی دهد مردم واقعیتها را ببینند.

2. داستان محبوبیت فردوسی پور به طرز غم انگیزی درباره رامبد جوان و خندوانه اش اتفاق افتاده و می افتد. جوان رسما در برنامه اش از هر لحظه اش برای پول درآوردن استفاده می کند، قاعده تبلیغات را می شکند، برای همشهری ( واقعا روزنامه همشهری در این حد نیازمند تبلیغات است؟ فکر کنید پای مخاطب میلیونی تلویزیونی در میان است. آن وقت چه کسی از تبلیغ بدش می آید؟ ) زبانی تبلیغ می کند و نه اینکه ووله پخش کند یا زیرنویس برود یا هر چیز دیگر ... اما مخاطب به راحتی با موضوع کنار می آید، اصلن متوجه نمی شود. اصلن نمی داند داستان چیست. جوان رسما با استند آپ کمدین هایش وارد حیطه شوخی های جنسیتی و نه فقط جنسی می شود و از این طریق مردم را می خنداند و اینگونه خندیدن را رسم می کند.

3. فراموشی، بد دردی است. فراموشی خودخواسته درد بدتر و بزرگتری است. جامعه ای که خودخواسته تصمیم می گیرد، بخشی از واقعیتها را فراموش کند و همان واقعیتها را درباره کسانی دیگر به یاد بیارود، وحشتناک و فاجعه بار است. این جامعه برای اخلاق تره خرد نمی کند و بدتر اینکه اخلاق را به بازی می گیرد. این جامعه برای تسکین دردهایش مدام قهرمان های پوشالی می سازد و خدا نکند آن روزی برسد که قهرمان پوشالی خود واقعی اش را نشان بدهد و یا کسانی به فراخور منافعشان خود واقعی قهرمانشان را نشان بدهند.

سحر طلوعی/روزنامه نگار