چه کسی مسوول بالا بردن راندمان سوخت و موتور خودروهاست؟

آنچه مسلم است و هر عقل ناقصی هم می تواند بفهمد یک لیتر بنزین یورو 3 یقیناً کمتر از دو لیتر بنزین یورو4 آلودگی ایجاد می کند و یقیناً قیمت هشت لیتر بنزین یورو 2 از دوازده لیتر بتزین یورو 4 بیشتر است.

معادله ساده ای که در کشور ما مسوولان خودروسازی، وزارت نفت و سازمان حفاظت از محیط زیست نمی فهمند.

مدتها قبل سازمانی به نام بهینه سازی مصرف سوخت در کشور وجود داشت که ماموریت آن اجرای طرح های کاهش مصرف سوخت در کشور تعریف شده بود اما با نگاهی به سایت این سازمان عریض و طویل مشاهده می شود که آخرین پروژه های این سازمان در مورد خودروهای سواری مربوط به دهسال پیش و ان هم یک طرح تحقیقاتی بوده که از نتایجش هم اطلاعی در دست نیست.

تعدادی از طرح ها هم مربوط به کاهش مصرف خودروی پیکان بوده که همزمان با اتمام طرح تولید خودروی پیکان هم متوقف شده و نیازی به اجرای نتایج مهم این طرح ها حس نشده است.

مطابق استانداردهای جهانی مصرف سوخت خودروهایی با یکصد اسب بخار قدرت حدود شش لیتر بنزین در هر یکصد کیلومتر خواهد بود، اما در مهمترین تولیدات کارخانجات خودروسازی ایران در این رده نظیر سمند و پژوهای 1800 سی سی حجم موتور و بر روی کاغذ مصرفی حدود 9 لیتر و در تجربیات شخصی 11 لیتر در یکصد کیلومتر دارند.

واقعاً مسوول تداوم این مصرف 50% بالاتر از استاندارد کدام نهاد و وزارتخانه است؟ و این 50% اضافه مصرف در بهترین حالت نتیجه اش افزایش پنجاه درصدی آلاینده ها هم خواهد بود.

اما این تمام داستان نیست، واقعیت این است که اکثر نتایج تستهای آلایندگی و مصرف سوخت با شرایط ایده آل شامل بنزین با اکتان بالا و موتورهای تنظیم شده محاسبه می شوند، امری که در واقعیت هیچگاه رخ نمی دهد.

مصرف سوخت این خودروها هنگام مصرف بنزین معمولی با اکتان 87 احتمالا ده تا 20 درصد افزایش خواهد داشت.

حتی مصرف یک خودروی خارجی مانند محصولات کیا و هیوندای در یک کشور همسایه با بنزین یورو4 و عدد اکتان 96 با مصرف این خودرو در داخل ایران و مصرف بنزین یورو4 با اکتان 91 تفاوت چشمگیری خواهد داشت.

این تفاوت چشمگیر در حجم مصرف سوخت در حجم آلایندگی تولید شده نیز به صورت مستقیم وجود خواهد داشت.

اکنون سوال اینجاست که چه کسی مسوول بالا بردن راندمان سوخت و موتور خودروهاست؟

اکتان بنزین ایران سالهاست که بسیار کمتر از استانداردهای جهانی است و مصرف سوخت خودروهای ایرانی نیز سالهاست بسیار بالاتر از میانگین جهانیست.

نتیجه ترکیب این دو نقصان یک فاجعه مادی و محیط زیستی را برای شهروندان پدید می آورد.

دولتی که ناچار است برای هر لیتر سوخت اضافه مصرف شده یارانه پرداخت کند و شهروندانی که علاوه بر پرداخت هزینه اضافه برای پیمایش مسیر ، گوگرد و آلودگیهای بیشتری را هم به دلیل این کم کاری دریافت می کنند.

علی اکرمی