.svg)
لیلی رشیدی: کمترین کاری که می‌توانیم بکنیم
پارسینه: مطابق معمول رأی می‌دهم چون آن کابوس هشت‌ساله، همیشه در کمین است و شرکت در انتخابات کمترین کاری است که می‌توانم برای حفاظت از خودم و آینده فرزندم انجام دهم.
رأی می‌دهم چون انتخابات در ایران مسئله‌ای فقط مربوط به حکومت و دولت و مسائل کلی نیست، بلکه بر زندگی روزمره‌ام تأثیر می‌گذارد.
یاد گرفته‌ام که دموکراسی و زندگی بهتر چیزی نیست که یکباره بر آدمی نازل شود، بلکه باید ذره‌ذره ساخته شود. مسلم است که همیشه نامزدهای ایده‌آل برای انتخاب وجود ندارند ولی مگر در چه‌چیز دیگری انتخاب ایده‌آل داریم؟ مگر خانه و ماشین و غذا را از میان گزینه‌های ایده‌آل انتخاب می‌کنیم؟ انتخابات ابزاری برای هدایت دولتمردان به مسیری بهتر و ایده‌آل است، نه برگزیدن گزینه‌ای تمام و کمال و آرمانی. انتخابات سال ٨٤ نشانمان داد که حتی کوچک‌ترین تفاوت میان نامزدهای انتخاباتی تأثیر مهمی بر زندگی‌مان می‌گذارد. تصور اینکه اگر هر نامزد دیگری از میان آن کاندیداها بیرون می‌آمد، آدم را مفتون می‌کند.
شاید در کشورهای دیگر، شرکت در انتخابات مسئله‌ای به این اهمیت نیست؛ چون به این اندازه بر همه ابعاد زندگی تأثیر نمی‌گذارد، اما در جامعه خودمان باید به هر ابزاری برای بهبود جامعه چنگ زد و رأی‌دادن کمترین کاری است که باید انجام دهیم.
یا اینکه ترجیح می‌دهیم دور از گود بنشینیم و غر بزنیم که کلا با همه‌چیز مخالفیم؟
منبع: شرق
کاش هنرمندان این دیار با هماهنگی وتشکیل یک جامعه منسجم هنری از لیست نجات دهنده 2 مجلس حمایت میکردند نه تک تک . درود بر اصلاحات
نیست تو این سه سال خیلی گل وبلبل شده وضعیت .....
یکی از بهترین و ملموس ترین نظراتی بود که خوندم
کابوس هشت ساله رو خوب اومدی . هنوز اون هشت و سال و البته سفر پدرجان جنابعالی به شورای حقوق بشر رو برتی ماستمالی اون هشت سال فراموش نکردیم .