لعنت به جنگ ، لعنت به گلوله

هنوز یادم مانده کلاس پنجم که بودیم ، معلم مان که خودش یکی از رزمندگان همین لشکر بود ، گاهی در میان حرف هایش از این چیزها برای مان تعریف می کرد. از اینکه بچه های شمال ژنتیکی جان می دهند برای پیشروی . چون کلا عادت به کارهای صبورانه ندارند. عادت به برداشت سریع دارند. سخت کوش هستند اما نوع زراعت شان هم که برنج است خیلی نیاز به صبوری ندارد و سریع به بار می نشیند.آنها عجول هستند . برای همین در جنگ هم وقتی قراربه زدن به خط می شد ، اول از همه لشکر 25 کربلا پیش قدم می شد. ما اهل ماندن حفظ معبر نبودیم. باید می زدیم و پیش می رفتیم. بچه های کویری را می گذاشتند برای حفظ مناطق آزاد شده و ما مدام در حال تک زدن بودیم. خدا بیامرز خیلی عمرش به دنیا نبود. همان سال ها یک لخته خون لعنتی قلب مهربانش را از کار وا داشت و رفت پیش بسیاری از همرزمان شهیدش .

چند هفته قبل بود دوست خوبم علی جوادی را دیدم که حس و حال عجیی داشت. در اتاقش را بست و شروع به حرف زدن کرد. گفت بچه های قدیم لشکر زنگ زدند. گفت سال ها بود از هیچ کدام شان خبر نداشته. گفت بچه های لشکر 25 قصد رفتن دارند.مقصد سوریه بود و هدف دفاع از حرم. عمو نصیر عکاس دوست داشتنی مان، دیگر یادگار سال های جنگ مان بود که تماس مشابهی از همرزمان سابقش داشت و داشت دلش پر می کشید که برود.

نمی دانم آن دو از وقتی خبر شهادت دسته گل های لشکرشان را شنیدند چه حالی دارند اما از صبح دیروز که عکس هر کدام شان را تک به تک در این کانال های تلگرامی می بینم ، مخم سوت می کشد. اینکه باز بچه های لشکر زده بودند به خط . زده بودند برای پاک کردن معبر ی در خان طومان حلب یعنی در نزدیکی های حرم .عملیات به قیمت 13 جوان رعنای شان تمام شده . 13 شهید در یک شب این البته جدا از شهدای لبنانی عملیات است. شاید تلخ ترین شب از آغاز جنگ داخلی در سوریه تا امروز برای رزمندگان ایرانی . آنها پای اعتقادشان به بالاترین رویای شان رسیده اند.به فیض شهادت اما اشک های بچه های قد و نیم قدشان که در آغوش مادران شان منتشر می شود ،هر دل سنگی را هم آتش می زند.

لعنت به جنگ ؛ لعنت به تکفیری ، لعنت به گلوله.