در انتظار معجزه دوم برای کاتالان‌ها در نیوکمپ

سه‌شنبه شب فقط هفت دقیقه زمان برای کار بزرگ و البته این روزها راحت یوونتوس کافی بود. یوونتوسی که این روزها بیرحم‌تر از همیشه حریفان را سلاخی می‌کند و در پی کسب ششمین اسکودتو متوالی است. وقتی گل اول توسط دیبالا به زیباترین شکل ممکن به ثمر رسید، بدون شک این جمله چند روز قبل او یادآوری شد : «من مسی نیستم. من دیبالا هستم و دوست دارم همیشه هم دیبالا بمانم. »

گل دوم که وارد دروازه تره‌شتگن شد دیبالا دوباره انگشتانش را روی چشمانش گذاشت و پروژه سخت بارسا برای بازگشت را شروع کرد. خوشحالی دیبالا یک پیام داشت. پیامی که برای دومین بار متوالی در دور رفت مرحله حذفی لیگ قهرمانان به بارسایی‌ها القا می‌شود و آنها را هر لحظه به این واقعیت نزدیک می‌کند که سبک بازی‌شان چقدر حالا کم‌تر آن گیرایی قبل را دارد. بارسا دور رفت مرحله یک هشتم مقابل پی‌اس‌جی در خانه حریف تحقیر شد. در بازی‌ای که لئو مسی درون محوطه جریمه حریف حتی یکبار هم صاحب توپ نشد. این اتفاق دوباره تکرار شد. نه برای مسی و سوارز و نیمار؛ چرا که آنها موقعیت روی دروازه بوفون خلق کردند، اما کم‌تر و بی‌ثمر تر از همیشه. شکست دو بر صفر مقابل یووه در تورین همه‌ی امید بارسایی‌ها را از بین نمی‌برد. چون آنها تا همیشه می‌توانند در اینطور شرایط به بازی برگشت‌شان مقابل پاری‌سن‌ژرمن فکر کنند که چطور به زندگی برگشتند. اما تلاش ماسکرانو روی گل سوم یووه که توسط کیه‌لینی به ثمر رسید، نشان می‌داد بارسا در بازی برگشت چه دست و پایی باید در باتلاقی که در آن فرو رفته بزند. ماسکی می خواست هر طور شده مدافع حریف را متوقف کند تا حداقل یک پنالتی بدهد. اما نشد؛ درست مثل تلاشی که سوارز در خط حمله داشت می‌کرد. تلاش برای عبور توپ از خط دروازه که بی فایده بود و بارسا حالا در بازی برگشت حداقل نیاز به یک برد سه - هیچ دارد. بعد از بازی انریکه می‌گفت: « ما از همین حالا باید به فکر زدن سه گل در نیوکمپ باشیم. » واقعیت اما چیزی بود که آلگری می‌گفت: «امشب دنیا باید به یووه احترام بگذارد. »

بارسا شاید آن تیم همیشگی نبود، اما حداقل توانایی این را داشت که چنین شکستی برابر یوونتوس متحمل نشود. ولی حالا که این اتفاق نیفتاد، پس چه واقعیتی مهم‌تر از بیانکونری بیرحمی که مجال خودنمایی به مسی و دوستان را نداد؟ نمایش قدرتمندانه یووه در بازی رفت بیش از هر چیزی کار بارسا در بازی برگشت را سخت کرد. با این وجود که هیچکس معجزه نیوکمپ در بازی برگشت دور قبل را فراموش نمی‌کند، اما در مقابل همه به این اعتقاد دارند که یوونتوس، پاری‌سن‌ژرمن نیست. یووه امروز همان بانوی پیری است که سرحال‌تر از همیشه در فکر انتقام فینال لیگ قهرمانان سال ۲۰۱۵ است و برای پایان دادن به حسرت بیست ساله می‌جنگد. در مقابل بارسا این روزها مخصوصا در بازی‌های خارج از خانه بزرگ خیلی دست و پا بسته دیده می‌شود. تیم انریکه تمام اتکای خودش را به بازی در نیوکمپ گذاشته و این محدودیت نگاهیی موج اعتراضات به سرمربی کاتالان‌ها را در پی داشته است. نمای بسته طرفداران بارسا که سه‌شنبه شب در یوونتوس‌آرنا شکار شد، نشان از یک بهت عمیق داشت. اگرچه خیلی‌های‌شان دوباره به فکر یک بازگشت رویایی هستند، اما شاید این بار دیگر خبری از زندگی مجدد نباشد.