انتقاد یک روزنامه نگار از اظهارات یک سردار+ پاسخ طلایی

به گزارش پارسینه، احمد جعفری چمازکتی در وبلاگ خود نوشت:

جناب آقای مرتضی طلایی در بیست و سومین اجلاس مجمع مشورتی کمیسیونهای فرهنگی اجتماعی کلانشهرها و مراکز استانهای کشور در بخش هایی از سخنان خود از برخورد ژورنالیستی با مقوله بزهکاری انتقاد کرد.

عضو شورای اسلامی شهر تهران در این باره گفت : روح و مغز مردم در برابر این اخبار قرار می گیرد لذا باید از بزرگنمایی در این زمینه به طور جدی خودداری کرد.

در پاسخ به آقای طلایی باید گفت: به همان اندازه که مسئولیت ناامنی های اجتماعی را متوجه نیروی انتظامی دانستن امری خطاست، بر همین سیاق نیز نباید رسانه ها را به خاطر دغدغه های اجتماعی نکوهش کرد.

پرداختن به حوادث جاری در کشور وظیفه ذاتی رسانه ها است . اما اینکه بزرگنمایی نشود، امری است که نمی توان برای آن شاخصی قایل شد.

طی هفته های گذشته مردم ایران در معرض اخباری در خصوص تجاوز های دست جمعی به شماری از خانواده ها قرار گرفتند. سووال اینجاست آیا رسانه ها نبایستی این اتفاقات را پوشش می دادند؟ و یا به زعم سردار طلایی پوشش می دادند، اما بزرگنمایی نمی کردند؟

باید اذعان داشت که خبرهای پیرامون تجاوزهای دست جمعی خود به قدری بزرگ ، زشت ، وحشتناک و درد آور است، که نیازی به بزرگنمایی نداشت . موضوع اعتیاد و فراگیری آن نیز، از این قاعده مستثنی نیست.

اما رسانه ها در قبال این معضلات اجتماعی چه وظیفه ای بر عهده دارند؟ اگر موضوع به سکوت ختم شود که خاصیت رسانه زیر سووال است و اگر تنها به درج خبر صرف ، اکتفا گردد که نافی رسالت اجتماعی رسانه است.

در مواجهه با این مقوله ها، معمولا رسانه ها پس از درج خبر یک ناهنجاری اجتماعی ، برای ایفای رسالت خود در گفت و گو با کارشناسان به دنبال ریشه یابی آن معضل هستند که ممکن است پی گیری یک خبر توسط رسانه ای هفته ها طول بکشد. آیا ریشه یابی یک معضل اجتماعی به معنی بزرگ نمایی آن است؟

اینکه رسانه ای در برخورد با نوعی از بزهکاری اجتماعی ، در طول یک مقطع زمانی ، چندین خبر و گزارش ارسال کند ، به دنبال بزرگنمایی است؟

واقعیت این است که قضاوت های موجود در این خصوص از انصاف به دور است. رسانه ها در قبال جامعه ، مردم و نظام مسوول هستند. حساس شدن رسانه ها در خصوص مقولات خاص به معنای زیر سووال بردن متولیان امر یا بزرگنمایی نیست ، بلکه به بزرگی و دربرگیری آن مقولات و دغدغه های اجتماعی رسانه ها و عمل کردن رسانه به مسوولیت اجتماعی خود مرتبط است.

بی گمان زمانی که رسانه ها و مسئولان در عمل به وظایف خود به یک هم افزایی قابل توجهی دست یابند ، بیشترین سود حاصل از این پیوند، متوجه مردم و جامعه خواهد شد.

****
این اظهارات با واکنش طلایی مواجه شد که حاشیه و متن آن را احمد جعفری در پست جدید وبلاگش اینطور روایت کرده است:

پس از درج مطلب " انتقاد از انتقاد طلایی" شماری از دوستان با بنده تماس گرفتند . سووالشان این بود که ایا مطلب پست قبلی به منزله اتمام رفاقت بنده با سردار است که به آنان گفتم آن مطلب را به منزله آغاز یک همکاری مشترک با سردار برای تبیین مشکلات فراروی رسانه ها تلقی فرمایند.


در زیر توضیحات جناب آقای طلایی در پیوند " انتقاد از انتقاد طلایی " را بخوانید :

جناب آقای جعفری چمازکتی
با سلام و احترام و آرزوی توفیقات روز افزون الهی برای حضرت عالی و همکارانتان
از این که اظهارات بنده مورد دقت و توجه حضرت عالی قرار گرفته است و در خصوص آن قلم به نقد، بردید بسیار سپاسگزار و خرسندم. نقد و واکاوی ابعاد مختلف هر موضوع رسالت عظیمی است که بر دوش هر انسان مسئول و متعهدی است که دغدغه رشد و آبادانی کشور را در سر می پروراند.

این را بدین منظور بیان می کنم که مستحضر باشید که آنچه که در انتهای این نظر می آید نه از سر موضع گیری یا توجیه سخنانم در بیست و سومین اجلاس مجمع مشورتی کمیسیونهای فرهنگی اجتماعی کلانشهرها و مراکز استانهای کشور، است، بلکه انتقال تجربه ای است که بواسطه سالیان سال خدمت گذاری در بین مردم ، حاصل کرده ام.

آنچه که در این اجلاس مطرح گردید نه در مقام دفاع از پلیس و نه نقد رسالت رسانه، بلکه موضوع امنیت و احساس امنیت در جامعه بود. مردم همواره بواسطه احساسی که در جامعه دارند، رفتار های جمعی از خود بروز می دهند و امنیت بعنوان اساسی ترین نیاز انسان، زمانی که بواسطه مسائلی در جامعه مورد چالش قرار می گیرد. تبعات بسیار سنگینی از خود بروز می دهد.

ورود احساس نا امنی به هریک از حوزه ها و نهاد های موجود در جامعه، به وقوع مسائلی ختم می گردد که هزینه های بالای اجتماعی را در جامعه دامن می زند که کاهش سرمایه اجتماعی، کمترین مثالی است که می توان به آن اشاره نمود. در این مختصر همینقدر اشاره کافی است. انشاء الله نظراتم را در این خصوص، بصورت کلی و قاعده مند در یک یاداشت مفصل انتشار خواهم داد.


با تشکر از شما: مرتضی طلایی