تونل عشق واقعا ارزش دیدن دارد !

این ایستگاه راه آهن شگفت انگیز و زیبا در شهر جین‌های کشور کره جنوبی قرار دارد. در این شهر بیش از ۳۴۰۰۰۰ درخت گیلاس وجود دارد. به دلیل وجود تعداد زیادی از درخت‌های گیلاس در اطراف ریل راه آهن ایستگاه گینگوای شهر جینهای، در فصل بهار و در ماه آوریل، هنگامی که درخت‌ها شکوفه می‌دهند، صحنه حیرت آوری از رویش فراوان شکوفه‌ها در این ایستگاه به وجود می‌آید که همه را به وجد می‌آورد. این ایستگاه زیبا، یکی از سه جاذبه توریستی مهم این شهر است که همه ساله مسافران زیادی که از سراسر جهان به کره جنوبی آمده اند در ماه آوریل به این شهر سفر می‌کنند تا از ایستگاه راه آهن گینگوا دیدن کنند. اگر از طرفداران سینمای کره جنوبی بوده باشید این مکان زیبا را حتما در بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های کره‌ای دیده اید.


این تونل بی نظیر لوکیشنی از یک فیلم یا برنامه تلویزیونی نیست، بلکه قسمتی از جاذبه‌های طبیعت است. تونل عشق، نامی است که مردم محلی به یکی از زیباترین نقاط کلوان در کشور اوکراین داده اند. سه کیلومتر از ریل راه آهن شهر کلوان که به کارخانه فیبرسازی ختم می‌شود از داخل این تونل می‌گذرد. البته هر قطاری، اجازه عبور از این ریل و تونل را ندارد فلکه فقط قطار‌های باربری که مخصوص حمل چوب مورد نیاز کارخانه اند مجوز عبور از این تونل را دارند.



قطار‌ها سه مرتبه در روز، با گذر از این تونل، چوب‌ها را به کارخانه می‌رسانند، این گذرگاه زیبا برای عده‌ای از مردم، یادآور داستان معروف باغ اسرار آمیز است، درختان درهم تنیده و زیبا، دالان سبز و دلربایی در این مسیر به وجود آورده اند و به همین دلیل، این گذرگاه دلفریب روزانه تعداد زیادی از زوج ها، عکاسان و علاقمندان به طبیعت زیبا را به سمت خود می‌کشاند.

با اینکه این تونل طول زیادی ندارد، اما همین طبیعت مهیج داخل تونل هر چند برای مدتی کوتاه، برای خیره کردن چشم‌ها کافی است. علاوه بر این، از این تونل به عنوان لوکیشنی زیبا برای فیلمبرداری از عروس و داماد‌ها نیز استفاده می‌شود، در یکی از افسانه‌ها گفته می‌شود که اگر خانواده‌ای وارد این تونل شوند و صادقانه آرزو کنند، آرزوی آنان به حقیقت می‌پیوندد. پس اگر روزی گذرتان به اوکراین افتاد زمین به این تونل جادویی را فراموش نکنید.


ریل آهن «نیپیر - گیسبورن» از آن جهت بی همتاست که از وسط باند هواپیمایی فرودگاه گیسبورن می‌گذرد. از آنجا که گذر یک قطار از وسط فرودگاه، چندان کار رایجی نیست تمامی قطار‌های عبور کننده از روی باند فرودگاه، برای جلوگیری از خطر تصادف، قبل از رسیدن باید اجازه برج مراقبت فرودگاه را کسب کنند.

فرودگاه گیسبورن، یک فرودگاه کوچک ایالتی در نواحی غربی گیسبورن در نیوزلند است. این فرودگاه به مساحت ۱۶۰ کیلومتر، دارای سه باند پوشیده شده با چمن و یک باند اصلی متقاطع با ریل راه آهن شمال پالمرستون - گیسبورن است. قطار‌های گذرنده از گیسبورن روزانه بین ساعات ۶:۳۰ صبح و ۸:۳۰ شب از فرودگاه گذر می‌کنند.

این ریل آهن، تقریبا فرودگاه را به دو نیمه تقسیم کرده است، به دلیل استفاده مشترک قطار‌ها و هواپیما‌ها از زمین فرودگاه، هر گاه هر کدام در حال گذر از فرودگاه باشند، دیگری مجبور به انتظار می‌شود. تقاطع باند فرودگاه و ریل قطار، مسئولیت سنگینی برای مقامات فرودگاه بوجود آورده است، چرا که آن‌ها باید مدیریت دقیق فرود و یا پرواز هواپیما‌ها و همچنین عبور و مرور قطار‌ها را به طوری که تداخلی در زمان ورود آن‌ها به فرودگاه ایجاد نشود در دست بگیرند.

این فرودگاه مهمترین بخش ارتباطی منطقه کوچک گیسبورن است که میزبان بیش از ۶۰ پرواز داخلی است، همچنین بیش از ۱۵۰۰۰۰۰ مسافر سالانه از این فرودگاه پرواز می‌کنند. فرودگاه ویندیارد واقع در جزیره تاسمانی استرالیا نیز دارای شرایطی مشابه با فرودگاه گیسبورن بود و ریل راه آهنی از این فرودگاه گذر می‌کرد، اما در اوایل سال ۲۰۰۵ مقامات این شهر ریل آهن این فرودگاه را برای همیشه بستند و از آن سال به بعد دیگر قطاری از این فرودگاه گذر نکرد.


بازار روز راه آهن «مائک لانگ» تایلند به ظاهر شبیه همه بازار‌های روباز آسیایی است، در آنجا انواع مواد غذایی از سبزیجات و میوه‌ها گرفته تا غذا‌های دریایی و محلی، به فروش می‌رسد. مردم این منطقه، روزانه در این بازار شلوغ از دستفروشان خریداری می‌کنندو مایحتاجشان را تهیه می‌کنند، فروشندگان با چتر و چادر‌های آفتابگیر اجناس خود را از گزند باد و باران و نور خورشید محافظت می‌کنند، اما اگر کمی دقیق‌تر شویم درمی یابیم که خریداران درست از روی ریل راه آهن در حال گذر و خرید کردن هستند.

ریل آهن این شهر، درست از وسط بازار روز شهر گذر می‌کند، این بازار در نبود قطار‌ها مانند بقیه بازار‌های روباز دنیاست، اما به محض شنیده شدن بوق هشدار دهنده قطار، به ناگاه همه چیز تغییر می‌کند، بازار تغییر شکل می‌دهد، فروشندگان سایه بان هایشان را جمع می‌کنندو بساطشان را عقب می‌کشند و خریداران ناپدید می‌شوند.

خرید و فروش متوقف می‌شود و فروشندگان سریعا جعبه‌های میوه، سبد‌های سبزیجات و هر چیز دیگری را از روی ریل کنار می‌کشند تا راه را برای عبور قطار باز کنند، همه این‌ها در چشم بر هم زدنی اتفاق می‌افتد و قطار از راهروی تنگ به وجود آمده با سرعت ۱۵ مایل در ساعت، عبور می‌کند و بازار را پشت سر می‌گذارد. زمانی که قطار کاملا از بازار خارج شد، فروشندگان، مواد غذایی و سایه بان هایشان را دوباره به جای اول برمی گردانند و فروش را از سر می‌گیرند، گویی که هیچ اتفاقی نیفتاده است، به دلیل گذر مکرر قطارها، فروشندگان مجبورند چند مرتبه در روز، بساط خودشان را جمع آوری کنند و سایه بان هایشان را کنار بزنند تا مسیر قطار‌ها را برای رفت و آمد باز کنند. سال‌ها قبل از راه اندازی این بازار (در سال ۱۹۰۵)، این ریل آهن در همین مکان وجود داشته است، به دلیل عقب کشیدن چادر‌ها و سایبان‌ها به هنگام گذر قطار، مردم محلی این بازار را «تالاد روم هود» می‌نامند که ترجمه تحت اللفظی آن، «بازار چادر عقب کشان» است.


تا قبل از قرن ۱۹، شنیدن نام سرزمین‌های کوهستانی، این تصویر را در ذهن مردم تداعی می‌کرد کهس فر به آن سرزمین کاری است بس دشوار و در نتیجه، آن سرزمین از قدرت ارتباطی ضعیفی برخوردار است. کشور سوئیس، آب و هوایی سرد و کوهستانی دارد و همه ساله در طول فصل سرما با بارش برف سنگین روبرو است، به طوری که تا قبل از قرن نوزدهم سفر کردن با پای پیاده یا اسب به این سرزمین در فصل سرما، کاری بس دشوار و خطرناک بوده است، از این رو، مهندسان راه آهن سوئیسی در قرون ۱۹ و ۲۰ باید بسیار خلاق و پر دل و جرأت می‌بودند که دست به ساخت یک راه آهن پیچیده و کارآمد در دل کوهستان زده اند.


طراحی این راه آهن شگفت انگیز نه تنها شامل یک برنامه ریزی دقیق وساخت مسیری برای عبور قطار در دل کوه بود، بلکه نیاز به ساخت تعداد فراوانی پل و تونل در داخل و زیر مکان‌های کوهستانی نیز بود. سوئیسی‌ها هنوز هم برای بهتر شدن و ارتقاء کیفیت راه آهن شان سرمایه گذاری می‌کنند و این موضوع باعث شده است تا این شبکه ریلی به یکی از کارآمدترین و پیبشرفته‌ترین شبکه‌های ریلی جهان تبدیل شود، یکی از بی نظیرترین شاهکار‌های این پروژه، ساختمان و نوع معماری یکی از پل‌های آن است که در سال ۱۹۰۲ ساخته شد. این پل به دلیل استفاده از متد‌های جدید در ساخت آن، شهرت بسیاری یافته است.

سفری به ابر‌ها سفر به ابرها، یک سرویس راه آهن توریستی در شهر «سالتا پرووینس» آرژانتین است. این قطار شمال غربی آرژانتین را به رشته کوه‌های آند متصل می‌کند. این راه آهن، سومین راه آهن بلند دنیاست، ریل آهن این قطار ۴۲۲۰ متر بالاتر از سطح دریاست. این راه آهن در ابتدا به دلایل اقتصادی و اجتماعی ساخته شده است، اما در حال حاضر از آن در درجه اول به عنوان یک جاذبه توریستی استفاده می‌شود، این راه آهن از ۲۹ پل، ۲۱ تونل، ۱۳ پل دره گذر، ۲ مارپیچ و ۲ زیگزاگ تشکیل شده است، از این رو این سرویس را سفری به ابر‌ها می‌نامند که وقتی قطار بر روی ریل در حال حرکت است به دلیل ارتفاع ریل از سطح زمین، شما می‌توانید ابر‌های رونده را در پایین، بالا و دور تا دور قطار ببینید.

کار ساخت و ساز این راه آهن در سال ۱۹۲۱ آغاز شده و در سال ۱۹۴۸ به طور کامل پایان یافت. از این راه آهن در ابتدا برای انتقال مواد از معادن استفاده می‌شد، اما از اواخر دهه ۷۰ به بعد، از آن به عنوان یک جاذبه توریستی استفاده شد. طراحی این راه آهن توسط یک مهندس آمریکایی به نام «ریچارد ماری» صورت گرفت که بعد‌ها به احترام او یکی از ایستگاه‌ها را به نام وی نام گذاری کردند.

این قطار با ظرفیت ۶۴۰ مسافر، به طور متوسط با سرعت ۳۵ کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کند و فقط در یک ایستگاه توقف می‌کند و مسافران می‌توانند در این ایستگاه از قطار پیاده شده و از شهر دیدن کنند، صنایع دستی خریداری کنند، در رستوران غذا بخورند و از برنامه‌های محلی و فولکلور یک لذت ببرند. به طور متوسط سالانه ۳۰۰۰۰ توریست با این قطار سفر می‌کنند، شروع کار این قطار پس از پایان فصل بارندگی یعنی از آوریل تا نوامبر هر سال است.

طولانی‌ترین راه آهن دنیا شبکه راه آهن ترانس سیبیر (راه آهن سیبری) به عنوان طولانی‌ترین راه آهن دنیا، مسکو را به شرق دور روسیه و دریای ژاپن متصل می‌کند. همچنین شعبه‌های متصل شونده دیگری به این راه آهن عظیم از جمله ریل‌هایی به مقصد مغولستان، چین و کره شمالی نیز وجود دارد.


کار شبانه روزی و بی وقفه ساخت و ساز این راه آهن عظیم، در سال ۱۸۹۱ زیر نظر «سرجی ویت» که بعد‌ها به سمت وزیر اقتصاد ارتقا یافت آغاز شد. این شبکه ریلی مهمترین راه ارتباطی و حمل و نقل روسیه است چرا که صد‌ها شهر کوچک و بزرگ بخش اروپایی و آسیایی روسیه را به هم متصل می‌کند. این خط آهن ۹۲۸۸ کیلومتر دراز دارد و از شهر مسکو آغاز شده در شهر ولادی وستوک پایان می‌یابد.

راه آهن سراسری سیبری به ویژه برای حمل کالا‌ها اهمیت زیادی دارد و بخش بزرگی از ترابری کالا در روسیه توسط این خط انجام می‌شود و ۳۰ درصد از صادرات این کشور از طریق این مسیر حمل می‌شود، از این رو، این راه آهن شاهرگ ترابری و اقتصادی سیبری به شمار می‌آید و بسیاری از مناطق، پس از احداث این خط به رونق اقتصادی دست یافتند. علاوه بر این، گردشگران زیادی هر ساله با قطار‌های این مسیر مسافرت می‌کنند، راه آهن سراسری سیبری سالانه ۲۰۰ هزار مسافر را به اروپا می‌رساند. نام معروف‌ترین قطار فعال در این خط «روسیا» نام دارد که یک روز در میان بین مسکو و ولادی وستوک رفت و برگشت دارد.