تفاوت روانشناس و روانپزشک چیست؟

حرفه‌های سلامت روان
حوزه سلامت روان، حوزه‌ای است که متخصصین مختلفی در آن به فعالیت مشغول می‌باشند، مهم‌ترین حرفه‌های این زمینه عبارتند از:

۱. روانپزشک:

روانپزشک یک پزشک است، روانپزشکی ریشه در سنت پزشکی دارد و در چهار چوب طب سازمان یافته جای دارد. روانپزشک، فردی است که پزشکی عمومی را طی کرده و تخصص خود را در حوزه اختلالات روانی می‌گذراند. آموزش‌های رسمی کمی در زمینه مطالعه رفتار انسان می‌بیند، رویکرد تشخیصی و درمان، عمدتأ طبی و زیست شناختی است. روانپزشکان در کنار تمرکزشان بر روان درمانی و تشخیص روانپزشکی، در درمان مشکلات روانی بیماران خود از دارو‌های مختلف استفاده می‌کنند. در صورت نیاز به روانپزشک می‌توانید از لیست روانپزشکان تهران یا سایر شهرستان‌های سایت پزشک خوب استفاده کنید.

۲. روان شناس مشاوره:

با افراد بهنجار و یا افرادی که ناسازگای کمی دارند کار می‌کند. آن‌ها مشاوره گروهی با مشاوره فردی انجام میدهند. روش اصلی آن‌ها برای سنجش، مصاحبه است، اما آزمون نیز اجرا می‌کنند (مثلا آزمون شخصیت، علائق، استعداد شغلی). مهم‌ترین محل‌های کار آنان، محیط‌های آموزشی و تربیتی به ویژه دانشگاه هاست. کلا روان شناسان مشاوره خود را در فعالیت‌های ذیل درگیر میدانند: الف) درمان پیشگیری کننده، ب) مشورت ج) پروراندن برنامه‌های یاری رسانی، د) مشاوره شغلی و ه) درمان مشاوره کوتاه مدت از یک تا پانزده جلسه.

مشاوره به عنوان یک ارتباط و نیز یک فرایند در نظر گرفته می‌شود که برای کمک به مردم در انتخاب راه‌ها و حل کردن مشکلاتشان طرح شده است. اگر چه مشخص کردن تفاوت بین مشاوره و روان درمانگری مشکل است، تفاوت‌های بین این دو وجود دارد. بهترین راه، تحلیل فعالیت‌های این دو بر روی یک پیوستار است.

مشاوره اغلب با واژه‌های آموزشی، پیش گیرانه، کوتاه مدت و در جهت حل مسائل تعریف می‌شود. در حالی که روان درمانگری معمولا با واژه‌های بازسازی کننده، تأکید بر مشکلات هیجانی درمانی و طولانی مدت توصیف می‌شود. پنج هدف عمده مشاوره عبارتند از: ۱) آسان کردن تغییرات رفتاری، ۲) بارور کردن توانایی مراجع در ایجاد رابطه با دیگران و حفظ آنها، ۳) کمک به بالا بردن اثربخشی و توانایی سازگاری (سازش یافتگی) مراجعان، ۴) راهنمایی مراجعان در چگونگی تصمیم گیری در مراحل مختلف زندگی، و ۵) اسان کردن شکوفایی استعداد‌های بالقوه مراجعان.

در صورتی که نیاز به مراجعه به روانشناس و مشاور در تهران یا سایر شهر‌های ایران را دارید، می‌توانید از سایت پزشک خوب خوب نسبت به شناسایی و رزرو اینترنتی یا تلفنی از متخصص مورد نظر اقدام کنید.

۳. روانشناس بالینی:

روان شناسی بالینی، حوزه‌ای از روان شناسی است که با استفاده از اصول روانشناسی به ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات روانی می‌پردازد. روان شناسان بالینی بیشتر وقت خود را به درمان اختصاص می‌دهند. درمان فعالیتی است که بیشترین کوشش‌های متخصصین بالینی به آن اختصاص یافته است و بیشترین وقت برای آن صرف می‌شود. درمان عملا در اشکال و اندازه‌های بسیار متفاوتی انجام میشود. برخی از درمانگران از تخت استفاده می‌کنند، اما اکثر اوقات مراجع روی یک صندلی نزدیک به میز درمانگر می‌نشیند.

اکثر درمان‌ها مستلزم رابطه یک به یک است. در پاره‌ای از موارد درمان عمدتا مستلزم جستجوی بینش درباره خاستگاه‌های مسایل فرد یا مقاصدی است که توسط رفتار نامطلوب برآورده می‌شوند. سایر انواع درمان‌ها عمدتا رفتاری می‌باشند به این معنا که مراجع شکل‌های جدید و رضایت بخش‌تر سازگاری را یاد می‌گیرد. در میان سایر متخصصین، روان شناسان بالینی، آگاهی بیشتری در مورد جنبه‌های بهنجار رفتار انسان دارند. متخصصان بالینی در مراکزی مثل مرکز سلامت روانی اجتماعی، بیمارستان روانپزشکی، بیمارستان عمومی، کلینیک سرپایی، دانشکده پزشکی، دانشگاه روانشناسی می‌توانند مشغول به کار شوند. اولین تعریف رسمی روان شناسی بالینی، از سوی انجمن روان شناسی امریکا به این صورت تدوین شد: «روانشناسی بالینی، هنر و فن مربوط به سازش آدمی است». اگر ساکن مشهد هستید و نیاز به مراجعه به روانشناس در مشهد دارید می‌توانید از سایت پزشک خوب نسبت به جستجو و رزرو متخصص اقدام کنید.

۴. روانکاو (روان تحلیل¬گر):

روانکاوی مشهورترین رویکرد درمانی است؛ که برپایه نظریات فروید استوار است. در این رویکرد، انگیزه¬ها و تعارض‌ها ناهشیار به عنوان علل رفتار مطرح می¬شوند.

این رویکرد می‌گوید که غرایز زیست شناختی غیر آموختنی، به ویژه تکانه‌های جنسی و پرخاشگرانه بر طرز فکر، احساس و رفتار انسان‌ها تأثیر می‌گذارند. این غرایز که در اعماق ذهن ناهشیار دفن شده اند غالبا با توقعات جامعه جور در نمی‌آیند. اگرچه زیگموند فروید (۱۸۵۶ - ۱۹۳۹) پدر و بنیانگذار رویکرد روان پویایی، بخش زیادی از رشد و تحول روان شناختی را غریزی می‌دانست، ولی اعتقاد داشت روابط اولیه کودک با والدینش، نیرو‌های مهمی در شکل دهی شخصیت او هستند. نظریه فروید (۱۹۱۷) مبنای فن درمانبخشی قرار گرفت که نام آن را روانکاوی گذاشت.

خصوصیت جلسه درمان در روان تحلیل¬گری این است که بیمار روی صندلی یا مبل راحتی دراز می‌کشد و در مورد تجارب گذشته اش عمیقا می‌اندیشد. درمانگر اصولا جز در مواردی که تفسیر مناسبی ارائه می‌دهد، ساکت است. هدف عمده یا اصلی درمانگری این است که مراجعان از طریق کشف محتویات ناخودآگاه دیدی نسبت به مشکلات خود پیدا کنند.



روان تحلیل گران از چندین تکنیک - شامل تفسیر، تعبیر رؤیا و تداعی آزاد در جهت کشف محتویات ضمیر ناخودآگاه مراجعان استفاده می¬کنند.

تفسیر، که در سایر شیوه‌ها نیز به کار می‌رود، روان تحلیل گر به شرح و تفسیر مواردی می‌پردازد که با محتویات پنهان ناخود آگاه تداعی می‌شوند. این تفسیر‌ها در دادن بینش به مراجعان در جهت حل مشکلات و مسائلشان نقش مهمی بازی می‌کنند. روان تحلیل گران از رویا‌های مراجع به عنوان وسیله‌ای جهت دسترسی به موارد ناهشیار و ناخود آگاه ذهن او استفاده می‌کنند. مراجع رؤیاهایش را برای روان تحلیلگر شرح می‌دهد، و روان تحلیل گر با استفاده از سمبل‌ها و نماد‌های خواب آن‌ها را تعبیر می¬کند.

از آنجائی که لازم است تا خود آگاه فرد تحریک شود و محتویات آن کشف شود، تحلیل گران اغلب از تداعی آزاد به عنوان تکنیکی در جهت دستیابی به این محتویات استفاده می‌کنند. از مراجعان، در حالی که بر روی صندلی راحتی دراز کشیده اند، خواسته می‌شود آنچه از افکار، کلمات، احساسات و هیجانات را که از خاطرشان عبور می‌کند بدون جرح و تعدیل، بیان کنند. این مفاهیم تداعی شده توسط روان تحلیلگر که به توالی کلام، وقفه و قطع آن توجه دارد، تفسیر می¬شوند.