.svg)
ناسا ابزار سوختگیری در فضا را آزمایش کرد
پارسینه: آژانس فضایی آمریکا (ناسا) ابزاری موسوم به "ابزار چند منظوره مأموریت سوخت گیری رباتیک ۳" را که قرار است عملیات سوخت گیری رباتیک را خارج از ایستگاه فضایی انجام دهد، آزمایش کرد.
ناسا دور اول آزمایش‌های ابزاری را در ایستگاه فضایی بین المللی(ISS) با هدف تعیین امکان سوخت گیری ماهواره‌ها در مدار و مأموریت‌های فضای عمیق به پایان رسانده است.
"ماموریت سوخت گیری روباتیک ۳"(RRM3) ناسا از سه ابزار طراحی شده توسط بخش "پروژه‌های خدمات ماهواره‌ای" استفاده کرد تا عملیات انتقال سوخت‌های کریوژنیک مانند متان مایع، هیدروژن یا اکسیژن را از یک مخزن به مخزن دیگر شبیه سازی کند.
با در دستور کار قرار گرفتن مأموریت‌های فضای عمیق سرنشین دار و بدون سرنشین و همچنین خدمت رسانی و رساندن سوخت به ماهواره‌ها برای کاهش زباله‌های فضایی، سوخت گیری در مدار مورد توجه قرار گرفته است.
در حال حاضر هر مأموریت فضایی باید تمام سوخت مورد نیاز خود را از زمان پرتاب تا انتهای ماموریت با خود حمل کند. این بدان معنی است که فضاپیما وزن بیشتری پیدا می‌کند و موتورهای پیشران نیز باید به همان نسبت بزرگتر باشند.
همچنین بدان معنی است که مأموریت‌های بازگشت به ماه موسوم به "آرتمیس"(Artemis) که از موشک بزرگتری نسبت به موشک "سترن V"(Saturn V) استفاده می‌کنند، بسیار گران خواهند شد.
همچنین این اتفاق موجب می‌شود طول عمر ماموریت‌ها محدود شود، چرا که با اتمام سوخت دیگر عملا فضاپیما قادر به کار نخواهد بود.
راه حل این مسئله برای کاهش هزینه‌ها و حجم بار ارسالی، سوخت گیری درون مدار است. برای این کار، سوخت‌های کریوژنیک با استفاده از یک سری موشک‌های کوچکتر یا با استخراج عناصر مورد نیاز از ماه یا سیارک‌های مجاور به فضاپیما رسانده می‌شوند.
با این حال، سوخت گیری در مدار به سادگی پمپاژ سوخت به فضاپیمای مورد نظر نیست و پیچیدگی‌های فراوانی دارد.
ناسا با همکاری شرکت رباتیک کانادایی "دکستر"(Dextre) ربات "RRM3" را از سال ۲۰۱۸ خارج از ایستگاه فضایی بین المللی نصب کرده است و با آن نحوه انتقال مایعات کریوژنیک و همچنین نحوه ذخیره آنها برای چندین ماه را مطالعه می‌کند.
به طور کلی این پروژه روی ابزارهای مورد استفاده در نقل و انتقال سوخت متمرکز شده است تا ماموریت‌های آینده فضایی آسانتر انجام شود.
"ماموریت سوخت گیری روباتیک ۳"(RRM3) ناسا از سه ابزار طراحی شده توسط بخش "پروژه‌های خدمات ماهواره‌ای" استفاده کرد تا عملیات انتقال سوخت‌های کریوژنیک مانند متان مایع، هیدروژن یا اکسیژن را از یک مخزن به مخزن دیگر شبیه سازی کند.
با در دستور کار قرار گرفتن مأموریت‌های فضای عمیق سرنشین دار و بدون سرنشین و همچنین خدمت رسانی و رساندن سوخت به ماهواره‌ها برای کاهش زباله‌های فضایی، سوخت گیری در مدار مورد توجه قرار گرفته است.
در حال حاضر هر مأموریت فضایی باید تمام سوخت مورد نیاز خود را از زمان پرتاب تا انتهای ماموریت با خود حمل کند. این بدان معنی است که فضاپیما وزن بیشتری پیدا می‌کند و موتورهای پیشران نیز باید به همان نسبت بزرگتر باشند.
همچنین بدان معنی است که مأموریت‌های بازگشت به ماه موسوم به "آرتمیس"(Artemis) که از موشک بزرگتری نسبت به موشک "سترن V"(Saturn V) استفاده می‌کنند، بسیار گران خواهند شد.
همچنین این اتفاق موجب می‌شود طول عمر ماموریت‌ها محدود شود، چرا که با اتمام سوخت دیگر عملا فضاپیما قادر به کار نخواهد بود.
راه حل این مسئله برای کاهش هزینه‌ها و حجم بار ارسالی، سوخت گیری درون مدار است. برای این کار، سوخت‌های کریوژنیک با استفاده از یک سری موشک‌های کوچکتر یا با استخراج عناصر مورد نیاز از ماه یا سیارک‌های مجاور به فضاپیما رسانده می‌شوند.
با این حال، سوخت گیری در مدار به سادگی پمپاژ سوخت به فضاپیمای مورد نظر نیست و پیچیدگی‌های فراوانی دارد.
ناسا با همکاری شرکت رباتیک کانادایی "دکستر"(Dextre) ربات "RRM3" را از سال ۲۰۱۸ خارج از ایستگاه فضایی بین المللی نصب کرده است و با آن نحوه انتقال مایعات کریوژنیک و همچنین نحوه ذخیره آنها برای چندین ماه را مطالعه می‌کند.
به طور کلی این پروژه روی ابزارهای مورد استفاده در نقل و انتقال سوخت متمرکز شده است تا ماموریت‌های آینده فضایی آسانتر انجام شود.
منبع:
خبرگزاری ایسنا
ارسال نظر