ال پاییس: ترامپ تنها حرف می‌زند

ال پاییس در این مقالعه به قلم لوییس باستس روزنامه نگارش نوشت: سیاست بین المللی «دونالد ترامپ»، اگر داشته باشد یا بشود آنچه که انجام می‌دهد را سیاست نامید، در قطب مخالف «تئودور روزولت» رئیس جمهوری مشهور آمریکاست، زیرا روزولت سخنان مهربانه خود را با نمایش قانع کننده عصای بزرگ خود همراهی می‌کرد.

روزنامه افزود:ترامپ به خاطر غیر قابل پیش بینی بودن، خودشیفتگی، سیاست‌های ارتجاعی، فساد و دروغ‌های فاحشش، به خودی خود یک تهدید می‌باشد. اما تهدیدهایش مخصوصا نظامی، خطرناک نیستند، زیرا هیچ تاثیری در پی ندارند. وی بلند صحبت می‌کند، اما پس از آن عمل نمی‌کند. این را دشمنان آمریکا می‌دانند و دوستان و متحدانش از آن رنج می‌برند.

نشریه تصریح کرد:واکنش محتاطانه کاخ سفید نسبت به حمله متحمل شده از سوی عربستان سعودی که ظرفیت تولید نفتی کشور را به نصف رساند، آخرین قسمت از بی توجهی تدریجی امنیت جهانی از سوی آمریکا است. رئیس جمهوری آمریکا فریاد می‌زند، توهین می‌کند و دشمنان خود را می‌ترساند، اما پس از آن هیچ مشکلی ندارد که با آن‌ها بنشیند و تلاش کند تا با آن‌ها به یک توافق که در صورت امکان تجاری باشد، برسد.

ال پاییس اضافه کرد: بحران موجود بین ایران و عربستان سعودی، یک دوره تاریخی ۷۵ ساله را می‌بندد که در آن واشنگتن امنیت این کشور عربی را تضمین می‌کرد و در مقابل سعودی‌ها به آن نفت کافی برای کار کردن اقتصادش عرضه می‌کردند. اکنون آمریکا در حال بستن چتر‌های محافظتی که در طول دوران طولانی با هدف حفاظت از متحدان خود در تمام جهان باز کرده بود، است و در عوض برای دستیابی به توافقاتی که به تجارت و صنعتش نفع برساند، تلاش می‌کند.

رسانه مذکور نوشت: ترامپیسم قارقار می‌کند، اما جنگ نمی‌خواهد. در صورتی که مجبور شود از ارتشیان خود در خارج از قلمروی ملی استفاده کند، ایده او این است که باید با پیش پرداخت مبلغ این لشکر کشی از سوی کشوری باشد. مرکانتیلیسم یا سوداگرایی بین المللی ترامپ، وی را به پاکسازی در صفوف دیپلمات‌های واقع گرا، نظامیان نگران ظرفیت بازدارنگی و شاهین هایی نظیر «جان بولتون» که هر روز مایل به اعلام جنگ بودند، وا داشته است. فقط «مایک پومپئو» یا "مایک بله قربان" برای او باقی مانده است.

روزنامه ادامه داد:ترامپ پس از اینکه همه کار را کرد تا که به تنش‌های جنگ پهپادی کنونی برسد، رویای داشتن یک نشست در اجلاس (سازمان ملل) با «حسن روحانی» رئیس جمهوری ایران را دارد، جایی که بتواند استعداد خود در دستیابی به توافقات را نشان دهد. ضعف انتخاباتی «نتانیاهو» و بی اعتبار شدن «محمد بن سلمان»، این اجازه را به او می‌دهند.