پشت پرده ماندن شجاعی در تیم‌ملی

مسعود شجاعی در چند سال گذشته همواره تحت فشار بوده است. او منتقدانی جدی دارد که می‌گویند صلابت جوانی را ندارد. شجاعی برای اولین بار در مرحله مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ با دریبل‌های محصور کننده اش توانست برانکو را اسیر کند. بدین ترتیب شجاعی به جام جهانی ۲۰۰۶ رفت و حتی مقابل آنگولا برای ایران بازی کرد؛ در حالی که رسانه‌ها اعتقاد داشتند به این جوان تکنیکی باید بازی‌های بیشتری می‌رسید. حالا، اما همان آدم‌ها نظر متفاوتی دارند و می‌گویند عمر شجاعی در تیم ملی باید تمام شود.

مسعود قصد داشت بعد از جام ملت‌های امارات خداحافظی کند، ولی وقتی ایران مقابل ژاپن باخت، او خبر خداحافظی اش را تکذیب کرد و گفت: «اگر مربی تیم ملی بخواهد دوبره می‌آیم و با افتخار پیراهن کشورم را به تن می‌کنم.» با حضور ویلموتس مسعود دوباره دعوت شد. خیلی‌ها می‌گفتند با توجه به اینکه تیم یک بزرگتر می‌خواهد تا مثلا نقش نکونام در تیم کی روش را ایفا کند، شجاعی هم باید بماند. او ماند و حالا روز‌های سختی را تجربه می‌کند. با توجه به شناختی که از مسعود وجود دارد، بعید است او فعلا کنار بکشد. این بازیکن می‌خواهد در شرایطی از تیم ملی برود که اوضاع خوب باشد نه اینکه با یک شکست و یک اخراج، کنار بکشد. شجاعی عزم خود را جزم کرده تا به شرایط بهتری برسد و بتواند همراه با تیم ملی حداقل از مرحله اول جام جهانی صعود کند.