خفاش‌های عامل کرونا، اکسیر زندگی را به ما می‌دهند؟

ایما تیلینگ محقق ژنتیک در کالج دانشگاه دوبلین (UCD) هر ساله همراه تیم خود نمونه خون خفاش‌ها و نمونه برداری از بال‌های آن را در کلیسا‌ها یا مدارس غرب فرانسه جمع آوری می‌کنند به این امید که تحقیقاتشان راز طول عمر این پرنده‌ها را بررسی و برای انسان‌ها سودمند واقع شود.

این دانشمند می‌گوید: این آزمایش‌ها به ما امکان می‌دهد تا بینش‌هایی را ایجاد کنیم که به ما کمک می‌کند طولانی‌تر، سالمتر و بهتر با بیماری‌ها مبارزه کنیم.

طول عمر خفاش‌ها نسبت به پستاندارانی کوچک با این اندازه قابل توجه است. در طبیعت، امید به زندگی یک حیوان را اغلب می‌توان بر اساس اندازه آن پیش بینی کرد. گونه‌های کوچک مانند موش‌ها به سرعت رشد می‌کنند و زود می‌میرند، در حالی که گونه‌های بزرگ مانند نهنگ‌های کماندار به آرامی رشد می‌کنند و بیشتر عمر می‌کنند.

با این حال، خفاش‌ها منحصر به فرد هستند، آن‌ها یکی از کوچکترین پستانداران هستند اما می‌توانند برای دوره‌های شگفت انگیزی زندگی کنند.

خفاش دم موشی که اندازه آن از هشت سانتی متر تجاوز نمی‌کند، ممکن است ۱۰ یا حتی ۲۰ سال عمر کند. در سال ۲۰۰۵، محققان در سیبری یک خفاش دم موشی براندت را که ۴۱ سال قبل برچسب گذاری شده بود بررسی کردند و متوجه شدند که این خفاش ۱۰ برابر بیشتر از آنچه انتظار می‌رفت عمر کرده بود.

ایما تیلینگ بیان می‌کند: به نظر می‌رسد خفاش‌ها مکانیسم‌هایی را اتخاذ می‌کنند که سرعت پیری را کُند می‌کند، به گونه‌ای که تقریباً غیرممکن است سن حیوان را در بزرگسالی تشخیص دهیم.

برای از بین بردن هرگونه شک و تردید، تیم دوبلین از برنامه سازمان غیردولتی Protany Vivant استفاده می‌کند، که خفاش‌های بزرگ و جوان موشی را با پیام رسان‌های پاسخگو مجهز می‌کند.

این اسلاید‌ها اجازه می‌دهد تا سن هر یک از این حیوانات را پس از گذشت سال‌ها تعیین کنیم تا بتوانیم "شاخص‌های بیولوژیکی" مختلف پیری در نمونه‌های خون این پستانداران را تجزیه تحلیل کنیم.

یکی از این شاخص‌ها تلومر‌ها هستند که قطعات کوچکی از DNA در نوک کروموزوم هستند که با تکثیر سلول کوچک می‌شوند. اما این مورد برای خفاش‌های بزرگ موشی صدق نمی‌کند.

تیلینگ می‌گوید: تلومر‌های این خفاش‌ها با افزایش سن کوچک نمی‌شوند، به این معنی که آن‌ها می‌توانند از DNA خود محافظت کنند و با گذشت زمان، توانایی خود را در ترمیم DNA خود نیز افزایش می‌دهد.

محور جالب دیگر تحقیق این است که این پستانداران چندین ویروس را بدون اینکه بیمار شوند با خود حمل می‌کنند و قادر به پاسخ ایمنی هستند.

اپیدمی کووید۱۹ نشان داد که شعله ور شدن التهابی بیش از حد که نقش مهمی در بروز موارد شدید کووید ۱۹ در انسان ایفا می‌کند، به دلیل "فوران سیتوکین" است که بیماران چند روز پس از بروز علائم اولیه آن را تجربه می‌کنند.

در مورد خفاش‌ها، آن‌ها می‌دانند چگونه واکنش ضد ویروسی را با پاسخ ضد التهابی متعادل کنند. اگر فردی با سیستم متابولیک خفاش به بیمارستان منتقل شود، وضعیت او به هیچ وجه وخیم نخواهد شد.

ایما تیلینگ که پروژه شناسایی ژنوم ۱۴۰۰ گونه خفاش را رهبری می‌کند، با دیگر محققان در سراسر جهان در حال توسعه ابزار‌هایی است که به انسان‌ها اجازه می‌دهد از مزایای خفاش‌ها استفاده کنند.

این محقق که امیدوار است بتواند کاربرد‌های پزشکی را طی حداکثر ده سال آینده پیدا کند، می‌گوید: ایده ما بر دستکاری ژن‌های انسانی مبتنی نیست، بلکه به دنبال یافتن راه‌هایی است که به ما اجازه می‌دهد تا تعامل ژن‌های خود را برای دستیابی به نتایج یکسان کنترل کنیم.

تیلینگ می‌گوید: موضوع رسیدن به جاودانگی نیست، همه چیز در نهایت از بین می‌رود و چیزی که خفاش‌ها را متمایز می‌کند، جوانی ابدی آن‌ها نیست، بلکه توانایی آن‌ها برای زندگی طولانی‌تر و در سلامت کامل بدون ابتلا به سرطان یا بیماری‌های مرتبط با افزایش سن است.