سلطان و ژنرال، تعطیل!

اظهار نظر معاون مطبوعاتی وزیر ارشاد مبنی بر خشونت‌ورزی در ورزش با دادن القابی چون «سلطان و ژنرال و... » را زیر سوال برده است

معاون مطبوعاتی وزیر ارشاد، استفاده از عناوینی چون سلطان، ژنرال، شوالیه و جادوگر در مطبوعات ورزشی را موجب تشدید فضای درگیری و خشونت میان نوجوانان و علاقه‌مندان به رشته‌های ورزشی دانست.

این اولین بار نیست که یک مقام مسوول نسبت به استفاده از چنین القابی در فضای رسانه‌ای انتقاد می‌کند و آخرین بار آن هم نخواهد بود. اما مساله اینجاست که این انتقادهای جسته و گریخته تا چه حد می‌تواند در اصلاح این بدعت بد و دیرینه موثر باشد؟! هیچی، کمی بیشتر از هیچی یا خیلی زیاد؟ یا آن‌قدر که از همین فردا هیچ خبرنگاری دیگر به خود اجازه ندهد علی پروین را سلطان، امیر قلعه‌نویی را ژنرال و علی کریمی را جادوگر خطاب کند؟!

محمدجعفر محمدزاده. با اشاره به مولفه‌های ذاتی ورزش می‌گوید: طبیعت ورزش، هیجان و نشاط است و برای انتقال آن در روزنامه‌ها حتما استفاده از عکس‌های بزرگ با رنگ‌های شاداب و بانشاط و تیترهای درشت لازم است، اما استفاده از عناوینی مانند ژنرال، سلطان، جادوگر، شوالیه و امثال آن در مطبوعات ورزشی موجب انتقال حس خشونت به تماشاگران و علاقه‌مندان رشته‌های ورزشی است.

البته این‌که بخواهیم تمام کاستی‌های فرهنگی جامعه ورزش و ورزشگاه‌ها را به همین چند لقب منتسب کنیم، چندان هم منطقی نیست. محمدزاده می‌گوید نمی‌توان انتظار داشت نوجوان شانزده‌ ساله‌ای که در استادیوم مدام این الفاظ را می‌شنود، هنگام خروج از استادیوم شیشه اتوبوس‌ها را نشکند و از خود خشونت به جامعه منتقل نکند.

با احترام به نظر معاون مطبوعاتی وزیر ارشاد، فکر می‌کنیم چنین انتظاری چندان هم غیرمعقول نیست. حقیقتا ورزش سرشار از هیجانات کاذب است؛ هیجاناتی که منابع تامین‌کننده‌اش فقط آدم‌ها و القاب آنها نیست. با این حال همین نوجوان شانزده ساله هم بارها نشان داده می‌تواند به ورزشگاه برود، ساعت‌ها نام چهره‌های محبوبش را با القابشان فریاد بزند و دست آخر هم شیشه‌ای را نشکند و خشونتی را به جامعه منتقل نکند.

روزنامه‌های ورزشی هم اگر از این القاب استقبال می‌کنند، شاید یکی از دلایل اصلی‌اش جذابیت‌های بصری آن باشد. به هر حال اگر در این فضای کم رونق مطبوعاتی، این القاب فقط به اندازه چند نسخه در فروش آنها تاثیرگذار باشد، می‌توان از اثرات منفی‌اش کمی تا قسمتی چشم پوشید و دنبال راهی برای یک فرهنگ‌سازی درست بود.