.svg)
زمان ورزش و تاثیر آن بر ساعت بیولوژیک بدن
پارسینه: محققان می‌گویند که زمان ورزش‌کردن برای سلامتی قلب و عروق، متابولیسم و ساعت بیولوژیک بدن تأثیر دارد. بهترین زمان برای ورزش‌کردن بستگی به اهداف و شرایط هر فرد دارد.
گر تا کنون برنامه ورزشی و رژیم غذایی جدیدی را شروع کرده‌اید، احتمالاً بارها به شما گفته شده که ثبات، کلید رسیدن به اهداف است. دانشمندان اکنون برای اولین بار متوجه شده‌اند که پایبندی به یک برنامه زمان‌بندی خاص می‌تواند برای سلامت استخوان‌ها و مفاصل همان تأثیرات مفیدی داشته باشد.
مطالعه‌ی جدید محققان در دانشگاه منچستر به بررسی ساعت‌های داخلی بدن پرداخته است تا ببیند چگونه ورزش در زمان خاصی از روز، می‌تواند به محافظت از استخوان‌ها و مفاصل در مقابل زوال و آسیب، جلوگیری کند که مرتبط با افزایش سن و بیماری‌هایی مانند آرتریت هستند.
جودیت هویلند، نویسنده‌ی اصلی این مقاله و کارشناس در زمینه فقرات و دیسک بین‌مهره‌ای از دانشگاه منچستر، اظهار داشته است که کاهش اسکلت عضلانی مرتبط با پیری و پیامدهای ناخواسته آن، یکی از چالش‌های اساسی در حوزه سلامتی است. او توضیح داده که کشف مکانیسم‌های جدید در زمینه پیری اسکلتی می‌تواند در طراحی بهتر ورزش و فیزیوتراپی برای حفظ سلامت و تحرک اسکلتی تأثیرگذار باشد.
الگوهای رفتاری و فیزیولوژیکی ما تا حدودی تحت کنترل یک ساعت شبانه‌روزی ۲۴ ساعته قرار دارند. این ساعت شبانه‌روزی، از هسته‌ی سوپراکیاسماتیک مغز ما در هیپوتالاموس مشتق شده و بر اساس نشانه‌های محیطی مانند روشنایی، تاریکی و گرسنگی عمل می‌کند.
لوسی دونالدسون، مدیر تحقیقات و هوش سلامت از سازمان همکاری در مقابل آرتریت، توضیح می‌دهد که چرخه‌ی روزانه‌ی ۲۴ ساعته مانند کاهش دمای بدن در زمان خواب و افزایش فشارخون در ساعات خاصی از روز، به‌عنوان ریتم شبانه‌روزی ما شناخته می‌شود. این فرایندها که با ساعت مرکزی بدن در مغز مرتبط هستند، نقش مهمی در تنظیم فعالیت‌های بدنی دارند.
مطالعات نشان داده‌اند که عدم هماهنگی ساعت‌های بدن با ساعت مرکزی، خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌ها از جمله بیماری‌های قلبی‌عروقی را افزایش می‌دهد. به‌طور مثال، سلول‌های چربی دارای ساعت بیولوژیک خود هستند که ممکن است برای شیوع حملات قلبی صبحگاهی تأثیر داشته باشند.
محققان دانشگاه منچستر برای اولین‌بار مکانیسم‌هایی را کشف کرده‌اند که با دیسک بین‌مهره‌ای و ساعت غضروفی بدن در ارتباط هستند. پروفسور چینگ‌جون منگ اظهار می‌کند که این دیدگاه جدید به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از هماهنگی ساعت‌های بدن با محیط خارجی پیدا کنیم.
یافته‌ها نشان می‌دهند که ورزش می‌تواند از زوال اسکلتی عضلانی محافظت کند و اطلاعات زمان‌بندی از ساعت مرکزی حساس به نور در مغز به بافت‌های اسکلتی منتقل می‌شوند، که این اطلاعات به سیستم اسکلتی ما می‌گویند که زمان بیدارشدن است.
به عبارت دیگر، هنگامی که این هماهنگی با مغز جدا می‌شود، می‌تواند تأثیرات منفی بر سلامت جسمانی ما داشته باشد، و تغییرات ناپیوسته در زمان ورزش ممکن است این هماهنگی را تخریب کند.
در یک مدل حیوانی، محققان نشان دادند که فعالیت غیرقابل پیش‌بینی در زمان استراحت می‌تواند منجر به تسریع زوال استخوان و غضروف در بدن موش‌ها شود. این فعالیت‌ها باعث خروج آب از دیسک‌های بین‌مهره‌ای و کوتاه‌شدن این بافت‌ها می‌شود، که منجر به افزایش اسمولاریته‌ی بافت و نهایتاً تغییراتی در ساعت‌های داخل بافت‌های اسکلتی به‌وجود می‌آورد.
دودک بیان می‌کند: «آبی که از دیسک‌های بین‌مهره‌ای و غضروف‌ها خارج می‌شود، در پایان شب به محل اولیه‌ی خود برمی‌گردد و اسمولاریته کاهش می‌یابد؛ این جهت تغییر تأثیری بر ساعت ندارد.» نتایج مطالعات بر روی مدل موش و آزمایش‌های انسانی نشان می‌دهند که ورزش در زمان مشخصی از روز، به سیستم‌های بدن اجازه می‌دهد تا با هم هماهنگ شوند و سازوکارهای ساعت شبانه‌روزی برای حفظ سلامت استخوان‌ها و مفاصل مفید باشند.
دونالدسون تأکید می‌کند: «این تحقیقات اولیه روی موش‌ها، رابطه بین ساعت‌های محلی در غضروف مفصل و ساعت مرکزی بدن را در مغز بررسی می‌کند. نتایج نشان می‌دهند که هنگامی که این ساعت‌ها هماهنگ نیستند، استخوان‌ها و غضروف‌ها سریع‌تر آسیب می‌بینند. ورزش در زمان‌های خاصی از روز، به هماهنگ نگه‌داشتن ساعت‌ها کمک می‌کند و می‌تواند پیشرفت آرتریت را کاهش دهد.»
منگ به یادآوری می‌کند که حتی اگر ساعات ورزشی شما گاهی به‌هم بریزد، ایجاد یک الگوی کلی برای ورزش باعث هماهنگی ساعت‌های بدن با یکدیگر می‌شود. او اضافه می‌کند: «تحقیقات ما نشان داد که ساعت‌های درون بافت‌های اسکلتی حیوانات مسن، به الگوهای ورزش روزانه پاسخ می‌دهند. این نتایج نشان می‌دهند که برنامه‌های ورزشی منظم برای افراد مسن‌تر در ساعات خاص می‌توانند به بهبود سلامت آن‌ها کمک کنند.»
یافته‌های اخیر می‌توانند به ورزشکاران بین‌المللی که اغلب از مناطق زمانی مختلف عبور می‌کنند کمک کنند تا بهتر از خودشان در برابر آسیب محافظت کنند. ورزش، فواید سلامتی بسیاری دارد که به‌خوبی مورد بررسی قرار گرفته است؛ برای مثال، تنها با ۳ درصد پیشرفت ورزشی، میزان شکستگی لگن در افراد مسن تا ۴۵ درصد کاهش می‌یابد.
دونالدسون در بخشی از مقاله‌اش ذکر می‌کند: «قبلاً ما می‌دانستیم که ورزش یکی از بهترین روش‌ها برای کاهش درد و تأثیرات آرتریت است. این تحقیقات اولیه نشان می‌دهند که ورزش در زمان‌های خاصی از روز ممکن است مزایای بیشتری برای افراد مبتلا به آرتریت داشته باشد. این کشف اهمیت زیادی دارد، زیرا می‌تواند به ما کمک کند تا روش‌های درمانی هدفمندتری با استفاده از ورزش و فعالیت بدنی برای بیماری‌های اسکلتی‌عضلانی مانند آرتریت ایجاد کنیم.»
ارسال نظر