چرا صداوسیما معترضان را پای تلویزیون میخکوب نکرد؟

همه تحلیلگران و صاحبنظران سیاسی تصدیق می کنند که انتخابات دهم ریاست جمهوری یکی از تجربه های نوین نظام جمهوری اسلامی در برگزاری انتخاباتی از این دست بود، مناسب است فارغ از شائبه ها و ابهاماتی که در مورد نتایج این انتخابات، پیش آمده است، تاکید دوباره ای بر "نو بودن این تجربه" شود، تاکید و مروری که می تواند راه حل برون رفت از وضعیت بغرنج فعلی نیز در درون این مرور و بازخوانی یافت شود.

به گزارش پارسینه، رقابت چالشی و جدی و البته "واقعی" نامزدهای چهارگانه این انتخابات در ایام تبلیغات به طوری که تقریبا همه گرایش های فکری و سیاسی جامعه، می توانستند نامزد مطلوب خود را در میان این نامزدها بیایند، از یک سو و عملکرد غیرمنتظره صداوسیما در برگزاری مناظره های داغ و زنده تلویزیونی که بصورت میانگین 40 میلیون ایرانی پای تلویزیون ها ناظر آن بودند، همه و همه از جنبه های این تجربه نو است، در یک کلام می توان گفت که انتخابات دهم ریاست جمهوری که استارت تبلیغات آن از سه ماه قبل از برگزاری آن زده شد، ملت ایران را عمیقا با"سیاست" درگیر کرد، مشارکت بی سابقه 82 درصدی در انتخابات هم محصول همین درگیری مثبت با سیاست و چارچوب های طراحی شده برای انتخابات دهم ریاست جمهوری بود.

اما به نظر می رسد بعد از پایان رای گیری، به یکباره این تدابیر نوین برای درگیر کردن حداکثری مردم با سیاست و انتخابات، دچار تغییر ناگهانی در جهت منفی و بعضا عقب گرد شده باشد، قابل انکار نیست که بحث شائبه در سلامت انتخابات، مسئله ای جدید در محافل سیاسی نیست، اما یکی از دلیل تبدیل این موضوع به یک چالش فراگیر سیاسی- امنیتی و بعضا اغتشاشات و کشته شدن چندنفر از هم وطنان، به دلیل مسدود شدن ناگهانی فضای باز انتخابات ریاست جمهوری باشد.

با نهایت تاسف باید گفت اعتماد شکننده و البته بسیار گرانبهایی که در روند تبلیغات انتخابات، بین مردم و نهادهایی چون "صداوسیما" و چارچوب های سیاسی موجود ایجاد شده بود، امروز با لطمات جدی مواجه شده است که جبران آن بسیار سخت و ثقیل به نظر می رسد.

چه اشکال داشت که صداوسیما به عنوان رسانه محوری جامعه ایرانی، روند مثبت و اعتمادآفرین خود قبل از انتخابات را ، در روزهای فعلی و بعد از انتخابات هم ادامه می داد و با دعوت از نامزدها یا نمایندگان آنها و برگزاری میزگردهای تخصصی بین مدعیان تقلب در انتخابات و دست اندرکاران برگزاری انتخابات(وزارت کشور، شورای نگهبان و ...) میلیونها ایرانی را پای تلویزیون میخکوب می کرد؟ به جای اینکه با در پیش گرفتن روندی یکسویه و غیرقابل اقناع، خشم بسیاری از حامیان نامزدها را برانگیزاند و باعث شود ، معترضان،جایگاهی جز خیابان نداشته باشند؟ آیا اگر نامزدهای معترض این فرصت را می یافتند که در رسانه ملی -به عنوان محرم ترین جایگاه سخن گفتن درون مرزها-شاهد این حجم احساسات منفی و خشم کور و تلفات فعلی بودیم؟

این تلقی شدیدا نامطلوب که مردم یا حامیان نامزدها، صرفا هیزم تنور انتخابات شده اند و در یک مقطع، احساسات و عواطف و علائق آنها برای پرشور شدن انتخابات به رسمیت شناخته شده و بلافاصله بعد از پایان انتخابات، همه این مهربانی ها و شیرینی ها، به بی اعتنایی و بی مهری تبدیل شود، برای کشور، انقلاب و نظام خطرناک است.

چرا باید به انتخابات و سیاست ، نگاهی تفننی، مقطعی و حتی تفریحی وجود داشته باشد؟ چرا نباید برنامه های سیاسی جذاب و چالشی اعم از مصاحبه، میزگرد، مناظره و .. مثل همه کشورهای توسعه یافته و مدرن، بخش ثابتی از برنامه های رسانه ملی باشد؟ آیا رویکرد دائمی، منطقی به سیاست، اهمیتی کمتر از فوتبال دارد؟

وقتی در هنگام مناظره ها، موضوعات بسیار عمیق تر و چالشی تر در رسانه ملی مطرح می شود، چرا نباید مسائلی چون شائبه های موجود در مورد نتایج انتخابات، با مردم به عنوان صاحبان اصلی کشور مطرح شود؟ این نکته را هم نباید فراموش کرد که نسبت دادن نارضایتی های عمومی به دشمن نیز مسئله ای را حل نخواهد کرد، بلکه باید موشکافانه، بصورت شفاف و صریح و علنی،مسائل و شبهات موجود را حل و فصل نمود.

با وجود حوادث تلخ هفته اخیر، هنوز هم برای شفاف سازی فضا و تداوم روند مثبت گذشته دیر نشده است و می توان جلوی "ضرر " را از همین جا، هم گرفت که این خود "منفعتی برای همه"، اعم از نامزدها تا رسانه ها و همه آحاد مردم ایران خواهد بود.