زلزله آمد، مردی مرد، زنی بیوه شد،کودکی یتیم!

پارسینه-گروه اجتماعی: خبر زلزله های گاه و بیگاه در گوشه و کنار مملکت خبری است که دیگر آنقدر تکراری شده است که دارد می رود تا برای همگان به خبری معمولی تبدیل شود. اتفاقی که در اکثر نقاط زلزله خیز دنیا می افتد. تا جایی که نقاطی در جهان وجود دارد که به ثبت لحظه ای زلزله های متعدد معروفند و ساکنان آن نواحی لرزه های مکرر و پیاپی زمین را در طول روز و شب خود، بارها و بارها احساس می کنند بی آنکه خدشه و خللی در فعالیت روزمره شان بوجود آید.

چرا که با تحکیم ساختمانها و تاسیسات منطقه ی مربوطه، نگرانی از زلزله تا سطح معینی از بین رفته و همگان ساکنان آن منطقه ایمان دارند تا حد معینی از شدت زلزله، از خطرات احتمالی مصون هستند.

لیکن نکته مهم و قابل این رویداد در درون کشور زلزله خیز ما در این است که درعین حال که همیشه در حالت آماده باش و انتظار برای از راه رسیدن زلزله ای سهمگین تر از بارهای قبلی هستیم اما با کوچکترین لرزشی، اضطراب خساراتی بزرگ و هولناک وجود همه را فرا می گیرد. چرا که با وجود اطلاع از حادثه های در کمین، اما نه اقدامی پیشگیرانه انجام گرفته و می گیرد و نه مصونیتی در بناها و ساختمانهای فعلی کشور (اعم از نوساز و قدیمی) وجود دارد و نه تضمینی برای امنیت جانی در هنگام بروز چنین اتفاقاتی وجود دارد.

انگار قرار نیست هیچ باری تصمیمی جدی و بنیادین در این خصوص از سوی مراجع ذیربط انجام پذیرد و یکبار برای همیشه طی یک برنامه ریزی حتی دراز مدت و دیر بازده، زیرساخت ساختمانها و بناهای سراسر کشور بررسی، بازسازی یا تحکیم شود بطوریکه سالیانه شاهد خسارات وحشتناک جانی، مالی و روحی و روانی حاصل از زلزله های کوچک و بزرگ و ضعیف و قوی در سراسر کشور نباشیم.

شاید زمان آن فرا رسیده باشد که گروهی از تحلیل گران اقتصادی با بررسی دقیق و میدانی -یا هر شیوه ی معمول معقول دیگری که متناسب با این موضوع است- به بررسی خسارات و آنچه از اقتصاد کشور صرف بازسازی ویرانه های حاصل از زلزله های کوچک و بزرگ در سالیان اخیر شده است و می شود و تطبیق آن با سرمایه ی لازم جهت بازسازی و تحکیم ساختمانها و بناهای سراسر کشور بپردازند تا در یک بررسی دقیق و علمی مشخص شود آیا بنا به ضرورت صرفه جویی اقتصادی و لحاظ شرایط سخت مالی فعلی دولت و مردم، بازسازی و تحکیم بناها اولویتی است در رتبه ی چندم؟ و عدم اقدام به آن، و منتظر فرا رسیدن زلزله ها شدن و پس از آن، اجبار به تامین منابع سنگینی برای رفع خسارت، ساماندهی زلزله، سازماندهی زلزله زدگان و تامین خوراک و پوشاک و لوازم اولیه اسکان و زندگی خسارت دیدگان تا چه حد به صرفه و اقدامی منطقی و حتی از نظر اقتصادی معقول است؟

و تا کی باید در چنین مواقعی اعزام نیرو و تجهیزات به این مناطق و اطلاعیه های درخواست منابع و کمکهای مردمی و گسیل کمکها به سوی مناطق مصیبت دیده، در صدر اخبار قرار داشته باشد؟
آیا تا کی باید منتظر زلزله ی بعدی، تخمین خسارات وارده، شمارش افراد حادثه دیده، غصه دار شدن از تعداد از دست رفتگان و شاهد تصاویر هولناکی از این هجوم های گاه و بیگاه طبیعت و رنج بردن از صحنه های دردناکی باشیم که قابل پیشگیری اند؟

ضمن اینکه امنیت روانی و روحی افرادی که در مناطق زلزله خیز زندگی می کنند و هر آن منتظر فرا رسیدن زلزله ای هستند، بار روانی تلخ به جای مانده از حادثه های ویرانگر زلزله در ذهن کودک و بزرگ و پیر و جوانی که در این حادثه ها حاضرند و تا مدتها بعد از این خاطره رنج می برند و خسارات مالی وارده بر افراد و دولت ، ناشی از دست روی دست گذاشتن و در انتظار زلزله بعدی بودن خساراتی است که بنظر می رسد به این زودی قابل جبران نباشد.

شاید بد نباشد در بحبوحه ی تبلیغات متنوع انتخاباتی ، کاندیداهای محترم ریاست جمهوری، برنامه ای مدون، با توجیه اقتصادی و تحلیل کامل و تشریحی در خصوص نگاه خود به این بحث کلان نیز داشته باشند و اگر در سابقه هر یک از کاندیداها مدیریت شهری یا مدیریت در مواضع تاثیرگزار نظام و مرتبط با این چنین سیاستگزاریهایی بوده و هست از اقدامات خود، نگاه و برنامه های انجام شده ی خود در این زمینه برای مردم بگویند چرا که بنظر می رسد دیگر زمان آن رسیده تا به دور از شعر و شعار، بر اساس عملکرد واقعی و بروز بیرونی فکر و فعالیت کاندیداها مردم تصمیم بگیرند و مردان عمل وارد میدان شوند برای این جهاد عظیمی که در عرصه سازندگی مملکت در پیش است.