بیانیه تحلیلی حزب کارگزاران سازندگی:سازندگان فاجعه تحریم ها باید به ملت معرفی شوند!

بیانیه ای که خبر از «توافقی برای یک توافق» تاریخی در تیرماه ۱۳۹۴می دهد و رسیدن به چنین نقطه ای برای دولت دکتر حسن روحانی تا همین جای کار یک پیروزی بوده است، اما به نظر ما؛ «کارگزاران سازندگی ایران» برای تداوم و تکامل این پیروزی ملی باید به چند نکته راهبردی توجه کرد:

بدیهی است که هزینه های سنگین سیاست های نادرست دولت قبل چه در عرصه فنی و چه در عرصه سیاسی با بیانیه سوئیس به سرعت و سادگی جبران نمی شد. نهضت فناوری هسته ای ایران از دوران دولت های آقایان موسوی و هاشمی و خاتمی‌ آغاز شده بود یک دهه قبل در نقطه خوبی برای مذاکره و چانه زنی ملی با جهان قرار گرفته بود و علیرغم بدخواهی دشمنان ایران با دور اول مذاکرات در دهه هشتاد به ریاست دکتر روحانی -در دوره تصدی دبیری شورای امنیت ملی ایران-امکان این وجود داشت که پرونده ایران نه تنها به شورای امنیت نرود و نه تنها با تحریم های سنکین و ظالمانه مواجه نشود، بلکه به جای تهدید به فرصتی برای تعامل ایران با جهان بدل گردد و از این رو بیانیه سعداباد و توافق نامه پاریس در سالهای ۱۳۸۲و ۱۳۸۳بدست آمد که براساس آن ایران ضمن بهره مندی از تکنولوژی هسته ای با دریافت مشوق های بین المللی در عرصه های اقتصادی و صنعتی نظارت‌های جهانی بر برنامه هسته ای خود را می پذیرفت.امری که جز ان از یک کشور متعهد به حقوق بین الملل انتظاری نمی‌رفت.

متاسفانه در آن مقطع ابتدا با تندروی «نو محافظه کاران»آمریکایی و سپس حاکم شدن افکار افراطی در قوه مجریه این توافق و توفیق از دست رفت و به تاخیر افتاد و اکنون با گذر از یک دهه سخت شامل تحریم ها و تخریب های اقتصاد ملی مهمترین هنر دکتر روحانی - این بار در مقام رییس جمهوری- بازگرداندن ماجرا به یک دهه قبل است. اکنون نباید ناجوانمردانه بار این دهه را بر دوش این دولت گذاشت و به گونه ای سخن گفت که گویی می توان راه غلط ده ساله را یک شبه اصلاح کرد. تحریم ها همیشه بوده و این دولت در این دور از مذاکرات تنها میتواند یک دسته از تحریم ها را که ناشی از دشمنی خارجی و سو تدبیر داخلی در پرونده هسته ای بوده را بردارد .قرار نیست دولت کنونی روابط ایران و غرب را به نقطه صفر برگرداند و به تعبیری تنها می‌توان به دهه هشتاد بازگشت و نه دهه های قبل و قبل تر!

دولت روحانی البته از نظر اخلاقی و سیاسی نمیتواند و نمی بایست در مذاکرات با بیگانگان حساب خود را از دولت قبل جدا کند و به عنوان یک دولت باید مسوولیت کلیه دولتهای قبل را در مذاکرات بر عهده بگیرد چنان که چنین مسولیتی را بر عهده گرفت و ذره ای در تخفیف دولت سابق سخن نگفت و حتی سعی کرد از تداوم غنی سازی در ان دولت بهره سیاسی بگیرد؛ چنان که دولت باراک اوباما هم در برابر میراث دولت جورج دبلیو بوش چنین کرد، اما تداوم این کار به خصوص از سوی جناح حامی دولت سابق در ایران و بار کردن خطا های دولت سابق بر سر دولت فعلی یک رفتار غیر اصولی و غیر اخلاقی است. به خصوص اگر هدف آن باشد که افکار عمومی را منحرف سازند و عبور یک شبه از یک دهه تحریم و سو تدبیر دولت سابق را از این دولت بخواهند. در آن صورت حتی اگر دولت نخواهد یا نتواند ما خواهیم گفت چه کسانی پرونده ایران را به سوی شورای امنیت سوق دادند و سپس هم قطعنامه های ان را ورق پاره خواندند در حالی که لغو همین ورق پاره ها عمر دیپلماتهای ورزیده ما چون دکتر ظریف را گرفت!