طنز/ گریه و خودزنی در مراسم تحلیف

زمان نگارش این متن حسن روحانی به مجلس رفته و احتمالا نسبت به رعایت و انجام چیزهایی سوگند یاد کرده که از قضا آقای احمدی نژاد چهار سال پیش به همین چیزها سوگند یاد کرده بود. و ما طبق معمول به‌خاطر زمان بندی ارسال مطالب نمی‌توانیم راجع به این مراسم بنویسیم. اما مسئولان خوشحال نشوند و بدااانند... طنزنویس بیدار است (ملاحظه می فرمایید که اثرات آقای احمدی نژاد هنوز روی ما باقی مانده و احتمالا تا نسل های بعد هم ادامه دارد!) بعضی ها می گویند احمدی نژاد به آن چیزهایی که قسم خورد پایبند نبود ولی من این‌طور فکر نمی کنم.

احمدی نژاد عادت داشت بعضی چیزها رو توی دلش بگوید تا بقیه نشنوند. در مراسم تحلیفش هم احتمالا همین روحیه را داشته! به همین خاطر عاجزانه از آقای روحانی تقاضا می کنیم هر چه در دل دارد در همان مراسم تحلیف بیرون بریزد که بعدا مشکلی ایجاد نشود. در مورد تحلیف آقای احمدی­‌نژاد هم ما حدس می زنیم که این طوری بوده که ایشان بعضی جملات را آهسته گفته یا توی دلش گفته و کسی نشنیده و احتمالا به یک همچین چیزی سوگند خورده که در زیر ملاحظه می فرمایید:
من به عنوان رئیس جمهور در پیشگاه قرآن کریم و در برابر ملت ایران به خداوند قادر متعال سوگند یاد می کنم که همه استعداد و صلاحیت خویش را (اگر داشته باشم) در راه ایفای مسئولیت‌هایی که به عهده گرفته ام (شایدم به عهده نگرفتم، هنوز در مرحله بررسی هستم!) به کار گیرم و خود را وقف خدمت به مردم و اعتلای کشور، ترویج دین و اخلاق (و انتشار نوار) پشتیبانی از حق و گسترش عدالت (و گسترش مردم در این راه) سازم و از هر گونه خودکامگی بپرهیزم (زیر چشمی به مشایی نگاه می کند و جلوی خنده اش را می گیرد) و از آزادی و حرمت اشخاص و حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته است (به جز منتقدین و مخالفین به خصوص لاریجانی) حمایت کنم.

و آنگونه شد که اینگونه شد! آقای روحانی شما هم سعی کن طوری سوگند یاد نکنی که اینگونه شود. در مراسم تنفیذ با بغض دعا کردید که خدا شما را از کبر و غرور و بخل و حسد دور نگه دارد، من اگر جای شما بودم موقع سوگند یاد کردن در مراسم تحلیف اول پیش نماینده ها خون گریه می کردم، بعد می زدم توی سر و صورتم و در نهایت خودم را به زمین می انداختم و شروع می‌کردم به کولی بازی و ادای غش کردن درآوردن تا کمی انتظارات را از خودم پایین بیاورم و نماینده ها هم بفهمند که چه کار سختی پیش رو دارم. انصافا این باری که متن تحلیف روی دوش آدم می‌گذارد خیلی ثقیل است، خب مگر یک نفر چقدر گنجایش دارد؟! بیایید یک چیزی بگوییم که بگنجد!

قانون/ آیدین سیارسریع