طنز/ دستاورد جواد

قانون: لابی‌گر قهار دولت دهم، پادشاه لابی‌گران عالم، که به لابی عزت داد و پوزه لابی‌گران حرفه ای دنیا را به خاک مالید، کسی که روزی از روزها به صحنه آمد، لابی اش را به دنیا نشان داد و گفت «لابی به این میگن، نه مال شما»، جناب آقای جواد شمقدری، به خاطر لابی ها و شهرت جهانی که دارند، عموما افتخار نمی‌دهند با رسانه های ایرانی مصاحبه کنند. چرا که مصاحبه با اشپیگل و دویچه وله و نیویورک تایمز به ایشان فرصت مصاحبه با رسانه های وطنی را نمی‌دهد. اما بالاخره افتخار دادند و به برنامه هفت آمدند، تا دستاوردهای مدیریت سینمایی خود را تبیین کنند:
1. ایشان فرمودند: «جشنواره فیلم فجر قبل از من در حد یک هفته‌فیلم بود اما در این چند سال به اندازه جشنواره‌های کن و برلین اعتبار یافته است.»
استدلال استقرایی: اگر فقط یکسال دیگر به آقای شمقدری فرصت می‌دادند، جشنواره فجر را در حد اسکار برگزار می‌کرد.
نقیض قضیه فوق: اسکار؟ اسکار را که پیشتر آقای شمقدری بی آبرو کرد و گفت در حد جشنواره گچساران ماست!
ان قلت شمقدریانه: البته اسکار خیلی معتبر بود، ولی از وقتی ما مشغول به کار شدیم جشنواره گچساران اعتبار بیشتری پیدا کرد.
2. ایشان در ادامه افزودند: «قبل از ما و در دوره گذشته تولید فیلم به شکل 60 اثر سینمایی در سال بود که الان به 90 فیلم در سال افزایش یافته است.»
شفاف سازی منورانه: جهت تنویر افکار عمومی، نام چند تا از 30 فیلمی‌که در دوره آقای شمقدری اضافه شد را به پیوست ارائه می‌کنیم:
مامان ساسان بیسکوییت منو خورد: با بازی درخشان حمید لولایی در نقش نوزاد که شایسته دریافت نخل طلای کن بود ولی در حقش اجحاف و سیاسی کاری شد.
رساله دکترا: سیاسی ترین فیلم سینمای ایران؛ با بازی چشمگیر حامد کلاهداری، حامد کمیلی، پروانه معصومی‌و هنرنمایی هنرمند محبوب: محمدرضا شریفی نیا.
شلاقهای چرمی: سیاسی ترترترین فیلم سینمای ایران؛ در این فیلم کارگردان با پرده برداری از اسناد جاسوسی سازمان های جاسوسی بیگانه، به همگان ثابت می‌کند که هر اتفاق بدی در هرکجای دنیا که می‌افتد، کار کار انگلیس است.
یک فراری از بامبول: کمدی فاخر سینمای ایران؛ با هنرمندی علی صادقی و یوسف صیادی.
خواستگار پدرسوخته: کمدی اجتماعی در ژانر خیلی جدی؛ با هنرنمایی فتحعلی اویسی در نقش پدر عروس و علی اوسیوند در نقش جلیل گولاخ.
تکمله: خوشبختانه حجم فیلم‌های فاخر سینمای ایران در این سال‌ها چنان فراوان بوده، که سیستم سینمایی کشور دیگر وابسته به چند هنرمند اخلالگر و معاند نیست و در نتیجه می‌توان سینماگرانی نظیر کمال تبریزی و ابراهیم حاتمی‌کیا را خانه نشین کرد و فیلم‌هایشان را اکران نکرد.
3. در پایان فرمودند: «انکار نمی‌توان کرد، تنها اسکار سینمای ایران در این دوره به دست آمد».
از آنجایی که همه حمایت های بی دریغ آقای شمقدری و رفقا از فیلم فرهادی را یادمان هست، لذا در همین راستا عرض می‌کنیم:
- انکار نمی‌توان کرد، مریل استریپ در این دوره اسکار گرفت.
- انکار نمی‌توان کرد، المپیک لندن در این دوره برگزار شد.
- انکار نمی‌توان کرد، آنگ سان سوچی در این دوره آزاد شد.
و اینها همه از دستاوردهای بزرگ مدیریت سینمایی آقای شمقدری بود!