.svg)
پرتغال به دنبال انتقام تاریخی
پارسینه: آخرین باری که پرتغال موفق شد فرانسه را شکست دهد به بازی‌ای دوستانه در ماه مارس 1975 برمی‌گردد.
تحریریه پارسینه | آخرین باری که پرتغال موفق شد فرانسه را شکست دهد به بازی‌ای دوستانه در ماه مارس 1975 برمی‌گردد. بعد از این بازی فرانسه 10 بار پیاپی مقابل پرتغال پیروز شده است. مهمترین این پیروزی‌ها در سه نیمه نهایی به دست آمدند: جام ملت‌های اروپا در 1984، جامِ ملت‌های اروپا در 2000 و جام جهانی در 2006.
فرانسه 3-2 پرتغال (1984)
تیمِ طلایی میشل هیدالگو با درخششِ میشل پلاتینی که در سه بازیِ دورِ گروهی هفت گل زده بود به نیمه نهایی رسید و در ولودرومِ مارسی مقابل پرتغال قرار گرفت. بازی همانطور که پیش‌بینی می‌شد با برتریِ میزبان پیش می‌رفت و این ژان-فرانسوا دومرگ، دفاع چپ له بلو، بود که از روی ضربه‌ای آزاد در دقیقه‌ی 24 گل اول بازی را زد.
ادامه‌یِ این جدال همراه بود با فوتبالی سریع و تک‌ضرب و فوق‌العاده زیبا از "مربعِ جادویی"، متشکل از آلن ژیرس، لوئیس فرناندز، ژان تیگانا و خودِ پلاتینی و فرصت‌هایی که یکی پس از دیگری از دست می‌رفت. فرناندز یک گلِ آفساید در نیمه‌یِ اول زد، پلاتینی یک فرصتِ تک به تک را در نیمه‌یِ دوم از دست داد و مانوئل بنتو، دروازه‌بانِ پرتغال با سیوهایی تماشایی، قهرمانانه تیمش را در بازی حفظ کرد تا کلیشه‌ی همیشگی در دقیقه‌یِ 74 رنگِ واقعیت به خودش بگیرد؛ جایی که روی ژورادو با یک ضربه‌ی سر کار را به تساوی 1-1 و وقت اضافه کشاند.
جریان بازی در 30 دقیقه‌یِ اضافه مثلِ 90 دقیقه‌یِ اول با موجِ حملاتِ فرانسه دنبال شد، اما این پرتغال بود که باز هم از تک موقعیت‌هایش استفاده کرد و در دقیقه‌یِ 98 با ضربه‌ی والی‌ای که البته درست هم روی پای ژورادو نگرفت از میزبان پیش افتاد. نیمه‌یِ اولِ وقت اضافه با همین نتیجه به پایان رسید. تا اینکه در نیمه‌یِ دوم در دقیقه‌یِ 114 روی شلوغی باکس پرتغال، بعد از اینکه پلاتینی و ژیرس و ایون لو رو ضرباتشان بلاک شد، دومرگ که تولد 27 سالگی‌اش را جشن می‌گرفت بدل به قهرمان فرانسوی‌ها شد و گل تساوی را زد.
اما فرانسه قصد نداشت منتظر قمارِ ضربات پنالتی شود. تیاگانا در دقیقه‌یِ 119 با انرژی و قدرتِ باورنکردنی‌اش، یک‌تنه و مستقیم به خطِ دفاعِ پرتغال زد و بعد از یک برگشت، با پاسی رو به بیرون پلاتینی را صاحب توپ کرد تا پسرِ طلاییِ فرانسه کار را تمام کند. شاگردان هیدالگو بعد از این پیروزیِ دراماتیک، در فینال هم با دو گلِ پلاتینی و برونو بلون، 10 نفره اسپانیا را شکست دادند و اروپا را در پارک د پرنس فتح کردند.
فرانسه 2-1 پرتغال (2000)
16 سال بعد از جدالِ جاودانه‌یِ دو تیم در مارسی، فرانسه و پرتغال یک بار دیگر در نیمه نهایی جام ملت‌هایِ اروپا، این بار در بروکسل، مقابلِ هم قرار گرفتند. نسلِ طلاییِ پرتغال با لوئیس فیگو و روی کاستا و فرناندو کوتو و سرجیو کونسیسائو و نونو گومس برابرِ قهرمانِ جهان، به رهبری زین‌الدین زیدان و دیدیه دشان به زمین رفتند و خیلی زود رویِ چرخش و شوت ناگهانی گومس در دقیقه‌یِ 19 فابین بارتز را مغلوب کردند و پیش افتادند.
در نیمه‌یِ دوم تیری آنری رویِ پاس نیکولا آنلکا، در دقیقه‌یِ 51 کار را به تساویِ 1-1 کشاند، نتیجه‌ای که تا پایانِ 90 دقیقه هم حفظ شد، تا اینکه در وقتِ اضافه و در دقیقه‌یِ 117 لحظه‌ی سرنوشت‌ساز از راه رسید. نفوذ سریع سیلون ویلتورد از سمتِ راست باعث بیرون آمدن ویتور بایا از دروازه‌اش شد و وقتی وینگر آرسنال در تلاش دوم شوتی از زاویه‌ی بسته به سمت دروازه‌ی پرتغال زد، آبل زاویر با دست مانع از عبور توپ شد.
گانتر بنکو، داور اتریشی بازی بعد از مشورت با کمکش نقطه‌ی پنالتی را نشان داد، تصمیمی که با اعتراضِ شدیدِ پرتغالی‌ها همراه شد، اعتراضی که در نهایت روی هم 23 ماه محرومیت برای زاویر، گومس و پائولو بنتو به همراه داشت. بعد از نزدیکِ پنج دقیقه و آرام شدن جو بازی، زیدان پشت توپ رفت و بایا را به جهت مخالف فرستاد و با گلِ طلایی فرانسه را راهیِ فینال کرد. شاگردان روژه لومر در فینال هم با گل طلایی دیوید ترزگه ایتالیا را شکست دادند تا بدل به اولین تیمی شوند که جامِ ملت‌های اروپا را بعد از جامِ جهانی فتح می‌کنند.
فرانسه 1-0 پرتغال (2006)
قسمتِ سومِ تریلوژیِ نیمه نهایی‌هایِ فرانسه و پرتغال درامِ کمرنگ‌تری نسبت به دو قسمتِ اول داشت. فرانسه با تیمی که ستاره‌هایش همه پا به سن گذاشته بودند، با زیدانی نه چندان آماده، و ریمون دومنک، مربی‌ای که به هیچ وجه محبوب نبود به شکلی شگفت‌انگیز و با دو پیروزی مقابلِ اسپانیا و برزیل به نیمه نهایی جام جهانی آلمان رسیده بود.
پرتغال هم برایِ رسیدن به چهارتای نهایی راهی پر پیچ و خم را پشتِ سر گذاشته بود. شاگردانِ لوئیز فلیپه اسکولاری در یک هشتم، در دیداری که چهار اخراجی، کاستینیا، دکو، خالد بولحروز و جووانی ون برونکهورست داشت، با تک گلِ مانیش هلند را شکست داده بودند در یک چهارم هم در بازی‌ای که با کارت قرمز وین رونی، اشک‌های دیوید بکام و چشمک کریستیانو رونالدو ماندگار شد، در ضربات پنالتی انگلیس اسون گوران اریکسون را حذف کرده بودند.
زیدان که مقابلِ برزیل به فرمِ سابقش بازگشته بود و خودش را آماده‌ی خداحافظی‌ای شکوهمند از فوتبال می‌کرد، در دقیقه‌ی 33 روی خطای ریکاردو کاروالیو روی آنری، با ضربه‌ی پنالتی تک گل بازی را زد تا فرانسه راهی فینال و جدال با ایتالیا و پرتغال راهی رده‌بندی و بازی مقابل آلمان شود.
پرتغال در رده‌بندی 3-1 مغلوب میزبان زخم خورده شد و زیزو در فینال هم از روی نقطه‌ی پنالتی گل زد. اما مارکو ماتراتزی با ضربه‌یِ سرش گل زیدان را جواب داد تا کار به وقت اضافه کشیده شود، جایی که این بار نوبت زیدان شد تا جواب ماتراتزی را با ضربه‌ای سر بدهد، البته نه به توپ و به قصدِ تور، بلکه به قفسه‌ی سینه‌ی مدافعِ اینتر. این آخرین کنش زیدان در تاریخ فوتبالش بود که با کارت قرمزِ هوراسیو الیزوندو همراه شد و در نهایت فرانسه در ضربات پنالتی شکست خورد تا ایتالیای از هم پاشیده بعد از رسوایی کالچوپولی، با مارچلو لیپی فاتح جام جهانی شود.
نویسنده: آرش حقیقی
فرانسه 3-2 پرتغال (1984)
تیمِ طلایی میشل هیدالگو با درخششِ میشل پلاتینی که در سه بازیِ دورِ گروهی هفت گل زده بود به نیمه نهایی رسید و در ولودرومِ مارسی مقابل پرتغال قرار گرفت. بازی همانطور که پیش‌بینی می‌شد با برتریِ میزبان پیش می‌رفت و این ژان-فرانسوا دومرگ، دفاع چپ له بلو، بود که از روی ضربه‌ای آزاد در دقیقه‌ی 24 گل اول بازی را زد.
ادامه‌یِ این جدال همراه بود با فوتبالی سریع و تک‌ضرب و فوق‌العاده زیبا از "مربعِ جادویی"، متشکل از آلن ژیرس، لوئیس فرناندز، ژان تیگانا و خودِ پلاتینی و فرصت‌هایی که یکی پس از دیگری از دست می‌رفت. فرناندز یک گلِ آفساید در نیمه‌یِ اول زد، پلاتینی یک فرصتِ تک به تک را در نیمه‌یِ دوم از دست داد و مانوئل بنتو، دروازه‌بانِ پرتغال با سیوهایی تماشایی، قهرمانانه تیمش را در بازی حفظ کرد تا کلیشه‌ی همیشگی در دقیقه‌یِ 74 رنگِ واقعیت به خودش بگیرد؛ جایی که روی ژورادو با یک ضربه‌ی سر کار را به تساوی 1-1 و وقت اضافه کشاند.
جریان بازی در 30 دقیقه‌یِ اضافه مثلِ 90 دقیقه‌یِ اول با موجِ حملاتِ فرانسه دنبال شد، اما این پرتغال بود که باز هم از تک موقعیت‌هایش استفاده کرد و در دقیقه‌یِ 98 با ضربه‌ی والی‌ای که البته درست هم روی پای ژورادو نگرفت از میزبان پیش افتاد. نیمه‌یِ اولِ وقت اضافه با همین نتیجه به پایان رسید. تا اینکه در نیمه‌یِ دوم در دقیقه‌یِ 114 روی شلوغی باکس پرتغال، بعد از اینکه پلاتینی و ژیرس و ایون لو رو ضرباتشان بلاک شد، دومرگ که تولد 27 سالگی‌اش را جشن می‌گرفت بدل به قهرمان فرانسوی‌ها شد و گل تساوی را زد.
اما فرانسه قصد نداشت منتظر قمارِ ضربات پنالتی شود. تیاگانا در دقیقه‌یِ 119 با انرژی و قدرتِ باورنکردنی‌اش، یک‌تنه و مستقیم به خطِ دفاعِ پرتغال زد و بعد از یک برگشت، با پاسی رو به بیرون پلاتینی را صاحب توپ کرد تا پسرِ طلاییِ فرانسه کار را تمام کند. شاگردان هیدالگو بعد از این پیروزیِ دراماتیک، در فینال هم با دو گلِ پلاتینی و برونو بلون، 10 نفره اسپانیا را شکست دادند و اروپا را در پارک د پرنس فتح کردند.
فرانسه 2-1 پرتغال (2000)
16 سال بعد از جدالِ جاودانه‌یِ دو تیم در مارسی، فرانسه و پرتغال یک بار دیگر در نیمه نهایی جام ملت‌هایِ اروپا، این بار در بروکسل، مقابلِ هم قرار گرفتند. نسلِ طلاییِ پرتغال با لوئیس فیگو و روی کاستا و فرناندو کوتو و سرجیو کونسیسائو و نونو گومس برابرِ قهرمانِ جهان، به رهبری زین‌الدین زیدان و دیدیه دشان به زمین رفتند و خیلی زود رویِ چرخش و شوت ناگهانی گومس در دقیقه‌یِ 19 فابین بارتز را مغلوب کردند و پیش افتادند.
در نیمه‌یِ دوم تیری آنری رویِ پاس نیکولا آنلکا، در دقیقه‌یِ 51 کار را به تساویِ 1-1 کشاند، نتیجه‌ای که تا پایانِ 90 دقیقه هم حفظ شد، تا اینکه در وقتِ اضافه و در دقیقه‌یِ 117 لحظه‌ی سرنوشت‌ساز از راه رسید. نفوذ سریع سیلون ویلتورد از سمتِ راست باعث بیرون آمدن ویتور بایا از دروازه‌اش شد و وقتی وینگر آرسنال در تلاش دوم شوتی از زاویه‌ی بسته به سمت دروازه‌ی پرتغال زد، آبل زاویر با دست مانع از عبور توپ شد.
گانتر بنکو، داور اتریشی بازی بعد از مشورت با کمکش نقطه‌ی پنالتی را نشان داد، تصمیمی که با اعتراضِ شدیدِ پرتغالی‌ها همراه شد، اعتراضی که در نهایت روی هم 23 ماه محرومیت برای زاویر، گومس و پائولو بنتو به همراه داشت. بعد از نزدیکِ پنج دقیقه و آرام شدن جو بازی، زیدان پشت توپ رفت و بایا را به جهت مخالف فرستاد و با گلِ طلایی فرانسه را راهیِ فینال کرد. شاگردان روژه لومر در فینال هم با گل طلایی دیوید ترزگه ایتالیا را شکست دادند تا بدل به اولین تیمی شوند که جامِ ملت‌های اروپا را بعد از جامِ جهانی فتح می‌کنند.
فرانسه 1-0 پرتغال (2006)
قسمتِ سومِ تریلوژیِ نیمه نهایی‌هایِ فرانسه و پرتغال درامِ کمرنگ‌تری نسبت به دو قسمتِ اول داشت. فرانسه با تیمی که ستاره‌هایش همه پا به سن گذاشته بودند، با زیدانی نه چندان آماده، و ریمون دومنک، مربی‌ای که به هیچ وجه محبوب نبود به شکلی شگفت‌انگیز و با دو پیروزی مقابلِ اسپانیا و برزیل به نیمه نهایی جام جهانی آلمان رسیده بود.
پرتغال هم برایِ رسیدن به چهارتای نهایی راهی پر پیچ و خم را پشتِ سر گذاشته بود. شاگردانِ لوئیز فلیپه اسکولاری در یک هشتم، در دیداری که چهار اخراجی، کاستینیا، دکو، خالد بولحروز و جووانی ون برونکهورست داشت، با تک گلِ مانیش هلند را شکست داده بودند در یک چهارم هم در بازی‌ای که با کارت قرمز وین رونی، اشک‌های دیوید بکام و چشمک کریستیانو رونالدو ماندگار شد، در ضربات پنالتی انگلیس اسون گوران اریکسون را حذف کرده بودند.
زیدان که مقابلِ برزیل به فرمِ سابقش بازگشته بود و خودش را آماده‌ی خداحافظی‌ای شکوهمند از فوتبال می‌کرد، در دقیقه‌ی 33 روی خطای ریکاردو کاروالیو روی آنری، با ضربه‌ی پنالتی تک گل بازی را زد تا فرانسه راهی فینال و جدال با ایتالیا و پرتغال راهی رده‌بندی و بازی مقابل آلمان شود.
پرتغال در رده‌بندی 3-1 مغلوب میزبان زخم خورده شد و زیزو در فینال هم از روی نقطه‌ی پنالتی گل زد. اما مارکو ماتراتزی با ضربه‌یِ سرش گل زیدان را جواب داد تا کار به وقت اضافه کشیده شود، جایی که این بار نوبت زیدان شد تا جواب ماتراتزی را با ضربه‌ای سر بدهد، البته نه به توپ و به قصدِ تور، بلکه به قفسه‌ی سینه‌ی مدافعِ اینتر. این آخرین کنش زیدان در تاریخ فوتبالش بود که با کارت قرمزِ هوراسیو الیزوندو همراه شد و در نهایت فرانسه در ضربات پنالتی شکست خورد تا ایتالیای از هم پاشیده بعد از رسوایی کالچوپولی، با مارچلو لیپی فاتح جام جهانی شود.
نویسنده: آرش حقیقی
ارسال نظر