.svg)
دست نیافتنی مثل «علی دایی»
پارسینه: نشریه ایتالیایی در گزارشی اختصاصی با تمجید از «علی دایی» و با اشاره به رکورد بیشترین گل زده ملی وی، ستاره اسبق تیم ملی ایران را اینگونه توصیف کرد: علی دایی، بمب‌افکنی ناشناخته که حتی رونالدو هم به گرد پایش نرسیده است.
در گزارش نشریه ilfoglio آمده است: یک بازیکن ایرانی وجود دارد که بهتر از «کریستیانو رونالدو» است؛ دست کم با نگاهی به اعداد و ارقام خواهیم دید که چند تایی از رکورد‌های بزرگ توسط مرد پرتغالی هنوز شکسته نشده است.
نام او «علی دایی» است، یک مهاجم ششدانگ که در سال ۲۰۰۷ از فوتبال خداحافظی کرد و حالا در کسوت سرمربی فعالیت می‌کند.
او می‌توانست یک بازیکن کلاس جهانی باشد، «فرانتس بکن باوئر» در مقطعی به استعداد ذاتی وی پی برد و به او تکیه کرد، اما این اتفاق برای دایی هرگز رخ نداد و به جای تبدیل شدن به یک مهاجم شناخته شده جهانی در خاک خودی یک قهرمان باقی ماند.
دایی در دوران فوتبال، باشگاه‌های زیادی را عوض کرد، اما تیم ملی ایران جلوه گاه تجلی او بود به طوری که با پیراهن تیم ملی ایران، به یک مهاجم دست‌نیافتنی بدل شد که همواره اعداد این موضوع را تایید می‌کند: ۱۰۹ گل ملی که توسط فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبالی (Iffhs) نیز ثبت جهانی شده و منحصر به فرد است.
حتی رونالدو هم موفق به چنین دستاوردی نشده است. بگذارید از زاویه‌ای دیگر به قضیه نگاه کنیم: مرد پرتغالی با ۸۸ گل بالاتر از افسانه‌ای همچون پوشکاش قرار دارد، اما همواره پایین‌تر از «علی دایی» خاص بوده است؛ اسمی که شاید کمی بیگانه باشد و باید بیشتر او را بشناسیم.
علی دایی تلفیقی از تمرکز، اعتماد به نفس، پیش‌بینی اتفاقات و قدرت بود.
در ادامه این گزارش به تاریخ تولد دایی اشاره شده و به شکل استعاری پیوند‌هایی مابین ماه تولد وی و شور و شعف پس از متولد شدنش برقرار شده است. علاوه بر این، در گزارش مذکور به فعالیت‌های انسان دوستانه وی در زادگاهش یعنی اردبیل نیز اشاره شده است.
در ادامه گزارش می‌خوانیم: خارج از ایران، دایی در سال ۱۹۹۶ موفق شد راهی السد قطر شود و در ادامه با شجاعتی مثال زدنی یک سال بعد به اروپا رفت.
زمانی که دایی فوتبال بازی می‌کرد کاملا برجسته بود. رگ و ریشه آذری در چهره‌اش کاملا نمود داشت، مو‌های حجیم و مشکی و یک سبیل، ویژگی‌هایی که باعث می‌شد هرگز با کسی اشتباه گرفته نشود. علاوه بر این او از لحاظ فیزیکی هم ویژگی‌های افراد برجسته را داشت، ویژگی که از حیث فوتبالی هم برای او سودمند بود.
ایرانی‌ها یکی از شیرین‌ترین خاطرات خود را با فوتبال و دایی گره زدند. در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، تیم ملی ایران در گروهی با حضور آمریکا قرار داشت. مابین این ۲ کشور سابقه دهه‌ها خصومت و تنش تمام نشدنی وجود دارد.
بازی با آمریکا چیزی فراتر از یک دیدار فوتبال ساده بود. ایرانی‌ها نخستین گل خود در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه را زدند. علی مردی که همیشه گل‌ها را برای خودش می‌خواست، عمق اهمیت بازی را درک کرد تا جایی که گلزنی را رها کرد و نقش اول نمادین‌ترین صحنه دیدار را ایفا کرد؛ جایی که با یک پاس استثنایی «مهدی مهدوی کیا» را به سمت دروازه آمریکا به پرواز در آورد تا مقدمات سلاخی شدن تیم دشمن برای دومین بار فراهم شود.
فوتبال دایی در عرصه باشگاهی اغلب زیر سایه شاهکار‌های وی در تیم ملی قرار داشت. امید واقعی برای قرار گرفتن وی در بین بهترین مهاجمان جهان زمانی بود که به آلمان رفت. او در جام ملت‌های ۱۹۹۶ آسیا شناخته شد و سپس راهی آرمینیا بیلیفیلد شد و این جا دقیقا همان جایی بود که بکن باوئر او را مهاجمی در کلاس جهانی می‌دید و دایی را با خود به بایرن مونیخ برد و مرد ایرانی در ۳۰ سپتامبر ۱۹۹۸ پس از پا گذاشتن به زمین بازی مقابل منچستریونایتد به نخستین بازیکن آسیایی بدل شد که در لیگ قهرمانان به میدان می‌رفت. اما بازی وی برای قیصر فوتبال آلمان مشخصا به اندازه‌ای متقاعد کننده نبود که وی را نگه دارد و در ادامه مرد ایرانی به هرتابرلین پیوست، جایی که پستی برجسته‌تر بر عهده گرفت و پیش از بازگشت به ایران روز‌ها و سال‌های خوبی را در آنجا پشت سر گذاشت.
در این بین، دایی در حالی که به طور مرتب تیم عوض می‌کرد از کورس تحصیل هم عقب نماند و در رشته مهندسی مواد از دانشگاه شریف فارغ التحصیل شد.
او در سال ۲۰۰۳ رکورد ۸۴ گل پوشکاش را شکست (رونالدو در آن روز‌ها هنوز راه زیادی پیش رو داشت) و با توجه به اینکه او در ۲۴ سالگی تازه وارد تیم ملی کشورش شده بود، چنین رکوردی بیش از پیش برجسته جلوه می‌کند. لقب اسطوره زینت بخش نام دایی شد، اما زندگی وی همیشه هم این‌چنین آرام نبوده چرا که بعضی چیز‌ها نابخشودنی است؛ برای مثال زمانی که در جام جهانی ۲۰۰۶ و در ۳۷ سالگی همچنان عطش گلزنی داشت و جا را برای جوان‌تر‌ها باز نمی‌کرد، جنجال آفرین شد و برخی دیگر به واسطه ثروت و علاقه زاید الوصف وی به خودرو‌های لوکس و همچنین مراسم ازدواج رویایی و پر زرق و برقی که در سال ۲۰۰۳ تدارک دید، از او متنفر شدند، اما در عوض دایی در زندگی دوم خود پس از فوتبال به عنوان یک کارآفرین سعی کرد تا با ساخت مدارس و بیمارستان، کار‌های انسان‌دوستانه زیادی انجام دهد و مثل روز‌های فوتبالی خود، نسبت به جوان‌ها بی‌تفاوت نباشد.
۱۳ سال پس از بازنشستگی دایی چنین گزارشی را بخوانید که در آن گفته شده حتی کریستیانو رونالدو هم به گرد پای شما نمی‌رسد؛ فوق العاده نیست؟! اینکه شما برای زدن ۱۰۹ گل تنها به ۱۴۹ بازی نیاز داشتید و همچنان هیچکس موفق به چنین کاری نشده است.
دایی در این خصوص گفته است: زمانی که رکوردی ثبت می‌کنید، می‌دانید که دیر یا زود رکورد شما شکسته خواهد شد. در حال حاضر تنها کسی که در واقعیت قادر به شکست این رکورد است کسی نیست جز رونالدو؛ در نهایت او موفق به این کار می‌شود، اما با زمان و تلاش زیاد.
نام او «علی دایی» است، یک مهاجم ششدانگ که در سال ۲۰۰۷ از فوتبال خداحافظی کرد و حالا در کسوت سرمربی فعالیت می‌کند.
او می‌توانست یک بازیکن کلاس جهانی باشد، «فرانتس بکن باوئر» در مقطعی به استعداد ذاتی وی پی برد و به او تکیه کرد، اما این اتفاق برای دایی هرگز رخ نداد و به جای تبدیل شدن به یک مهاجم شناخته شده جهانی در خاک خودی یک قهرمان باقی ماند.
دایی در دوران فوتبال، باشگاه‌های زیادی را عوض کرد، اما تیم ملی ایران جلوه گاه تجلی او بود به طوری که با پیراهن تیم ملی ایران، به یک مهاجم دست‌نیافتنی بدل شد که همواره اعداد این موضوع را تایید می‌کند: ۱۰۹ گل ملی که توسط فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبالی (Iffhs) نیز ثبت جهانی شده و منحصر به فرد است.
حتی رونالدو هم موفق به چنین دستاوردی نشده است. بگذارید از زاویه‌ای دیگر به قضیه نگاه کنیم: مرد پرتغالی با ۸۸ گل بالاتر از افسانه‌ای همچون پوشکاش قرار دارد، اما همواره پایین‌تر از «علی دایی» خاص بوده است؛ اسمی که شاید کمی بیگانه باشد و باید بیشتر او را بشناسیم.
علی دایی تلفیقی از تمرکز، اعتماد به نفس، پیش‌بینی اتفاقات و قدرت بود.
در ادامه این گزارش به تاریخ تولد دایی اشاره شده و به شکل استعاری پیوند‌هایی مابین ماه تولد وی و شور و شعف پس از متولد شدنش برقرار شده است. علاوه بر این، در گزارش مذکور به فعالیت‌های انسان دوستانه وی در زادگاهش یعنی اردبیل نیز اشاره شده است.
در ادامه گزارش می‌خوانیم: خارج از ایران، دایی در سال ۱۹۹۶ موفق شد راهی السد قطر شود و در ادامه با شجاعتی مثال زدنی یک سال بعد به اروپا رفت.
زمانی که دایی فوتبال بازی می‌کرد کاملا برجسته بود. رگ و ریشه آذری در چهره‌اش کاملا نمود داشت، مو‌های حجیم و مشکی و یک سبیل، ویژگی‌هایی که باعث می‌شد هرگز با کسی اشتباه گرفته نشود. علاوه بر این او از لحاظ فیزیکی هم ویژگی‌های افراد برجسته را داشت، ویژگی که از حیث فوتبالی هم برای او سودمند بود.
ایرانی‌ها یکی از شیرین‌ترین خاطرات خود را با فوتبال و دایی گره زدند. در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، تیم ملی ایران در گروهی با حضور آمریکا قرار داشت. مابین این ۲ کشور سابقه دهه‌ها خصومت و تنش تمام نشدنی وجود دارد.
بازی با آمریکا چیزی فراتر از یک دیدار فوتبال ساده بود. ایرانی‌ها نخستین گل خود در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه را زدند. علی مردی که همیشه گل‌ها را برای خودش می‌خواست، عمق اهمیت بازی را درک کرد تا جایی که گلزنی را رها کرد و نقش اول نمادین‌ترین صحنه دیدار را ایفا کرد؛ جایی که با یک پاس استثنایی «مهدی مهدوی کیا» را به سمت دروازه آمریکا به پرواز در آورد تا مقدمات سلاخی شدن تیم دشمن برای دومین بار فراهم شود.
فوتبال دایی در عرصه باشگاهی اغلب زیر سایه شاهکار‌های وی در تیم ملی قرار داشت. امید واقعی برای قرار گرفتن وی در بین بهترین مهاجمان جهان زمانی بود که به آلمان رفت. او در جام ملت‌های ۱۹۹۶ آسیا شناخته شد و سپس راهی آرمینیا بیلیفیلد شد و این جا دقیقا همان جایی بود که بکن باوئر او را مهاجمی در کلاس جهانی می‌دید و دایی را با خود به بایرن مونیخ برد و مرد ایرانی در ۳۰ سپتامبر ۱۹۹۸ پس از پا گذاشتن به زمین بازی مقابل منچستریونایتد به نخستین بازیکن آسیایی بدل شد که در لیگ قهرمانان به میدان می‌رفت. اما بازی وی برای قیصر فوتبال آلمان مشخصا به اندازه‌ای متقاعد کننده نبود که وی را نگه دارد و در ادامه مرد ایرانی به هرتابرلین پیوست، جایی که پستی برجسته‌تر بر عهده گرفت و پیش از بازگشت به ایران روز‌ها و سال‌های خوبی را در آنجا پشت سر گذاشت.
در این بین، دایی در حالی که به طور مرتب تیم عوض می‌کرد از کورس تحصیل هم عقب نماند و در رشته مهندسی مواد از دانشگاه شریف فارغ التحصیل شد.
او در سال ۲۰۰۳ رکورد ۸۴ گل پوشکاش را شکست (رونالدو در آن روز‌ها هنوز راه زیادی پیش رو داشت) و با توجه به اینکه او در ۲۴ سالگی تازه وارد تیم ملی کشورش شده بود، چنین رکوردی بیش از پیش برجسته جلوه می‌کند. لقب اسطوره زینت بخش نام دایی شد، اما زندگی وی همیشه هم این‌چنین آرام نبوده چرا که بعضی چیز‌ها نابخشودنی است؛ برای مثال زمانی که در جام جهانی ۲۰۰۶ و در ۳۷ سالگی همچنان عطش گلزنی داشت و جا را برای جوان‌تر‌ها باز نمی‌کرد، جنجال آفرین شد و برخی دیگر به واسطه ثروت و علاقه زاید الوصف وی به خودرو‌های لوکس و همچنین مراسم ازدواج رویایی و پر زرق و برقی که در سال ۲۰۰۳ تدارک دید، از او متنفر شدند، اما در عوض دایی در زندگی دوم خود پس از فوتبال به عنوان یک کارآفرین سعی کرد تا با ساخت مدارس و بیمارستان، کار‌های انسان‌دوستانه زیادی انجام دهد و مثل روز‌های فوتبالی خود، نسبت به جوان‌ها بی‌تفاوت نباشد.
۱۳ سال پس از بازنشستگی دایی چنین گزارشی را بخوانید که در آن گفته شده حتی کریستیانو رونالدو هم به گرد پای شما نمی‌رسد؛ فوق العاده نیست؟! اینکه شما برای زدن ۱۰۹ گل تنها به ۱۴۹ بازی نیاز داشتید و همچنان هیچکس موفق به چنین کاری نشده است.
دایی در این خصوص گفته است: زمانی که رکوردی ثبت می‌کنید، می‌دانید که دیر یا زود رکورد شما شکسته خواهد شد. در حال حاضر تنها کسی که در واقعیت قادر به شکست این رکورد است کسی نیست جز رونالدو؛ در نهایت او موفق به این کار می‌شود، اما با زمان و تلاش زیاد.
هی گندش کنید